REVOLTERPIECES: Ροζ αντιρατσισμός μέσα στις στάχτες

Μια από τις πλέον εκνευριστικές πτυχές της όλης κατάστασης με τις πυρκαγιές, είναι το παρακάτω κείμενο που έγινε viral τις μέρες αυτές.

Σε ακούω ήδη να το λες “γιατί εκνευριστικό; Καλό δεν είναι να καταλάβουν οι ρατσιστές το λάθος τους;”. Και ο λόγος είναι ο εξής: Την στιγμή που η κοινωνία προσμετρά τόσους δεκάδες νεκρούς, που το Κράτος μας πουλάει ειρωνεία μέσα στη μούρη και τα ΜΜΕ κανιβαλισμό και ιδεολογία, εμείς ό,τι καλύτερο έχουμε να επιδείξουμε είναι αυτό; Μια επίκληση στο θυμικό προς τους ρατσιστές εν έτει 2018, με όσα έχουν γίνει μόνο τα τελευταία 10 χρόνια, να το ξανασκεφτούν;

Όσο και να σε διαβεβαίωνε για δεκαετίες η ροζ Αριστερά επ’ αυτού, ο ρατσισμός δεν είναι θέμα παραπληροφόρησης, ούτε μιας διαταξικής “παιδείας”. Το πρόβλημα δεν είναι να διαλύσεις τις λαθεμένες σκέψεις των μικροαστών και ο ρατσισμός θα εξαφανιστεί. Δεν είναι θέμα ούτε προπαγάνδισης ενός διαταξικού ουμανισμού, και ας είναι ο ρατσισμός κυρίως μια υπόθεση dehumanization¹.. Όσες φορές και να επαναλάβεις μπούρδες του στυλ “ο ρατσισμός νικιέται με το ταξίδι και ο φασισμός με το διάβασμα” δεν πρόκειται να πείσεις κανέναν, εκτός ίσως από τον εαυτό σου. Γιατί ο ρατσισμός είναι κυρίως θέμα υλικών συμφερόντων. Το να προσπαθείς να αναιρέσεις το dehumanize των ρατσιστών προς τις διάφορες κοινωνικές ομάδες με τέτοιας μορφής δεδομένα και τέτοια χρήση τους είναι όχι απλά τουφεκιά στον αέρα, αλλά και βλαπτική λογική γιατί αποπροσανατολίζει τις πραγματικές αιτίες που γεννάνε τα καρκινικά φαινόμενα του ρατσισμού και του εθνικισμού και σε κάνουν να νομίζεις ότι αυτά τα φαινόμενα υπάρχουν στη κοινωνία λόγω… ελλιπούς παιδείας και κατανόησης, την ώρα που είναι χαρακτηριστικά του ίδιου του κοινωνικού εποικοδομήματος της εκμετάλλευσης.

Αλήθεια, πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι εν έτει 2018 υπάρχει ρατσιστής που να μη καταλαβαίνει από τι φρίκη ξεφεύγουν οι πρόσφυγες από τη Συρία και έρχονται εδώ; Και πως αν το κατανοήσουν τότε θα αλλάξουν γνώμη για αυτούς; Αυτό είναι το πρόβλημα; Ότι δε ξέρουν; Ή μήπως ότι δε τους νοιάζει γιατί έχουν κάθε συμφέρον να μην τους νοιάζει; Ο ιδιοκτήτης bar/ξενοδοχείου και ο ενοικιαστής Airbnb σε ένα νησί που οι πρόσφυγες των hot spot τους έχουν χαλάσει τις μπίζνες ξαμολιέται με ξύλα και πέτρες στα χέρια εναντίον τους λόγω έλλειψης γνώσης του δράματος ή λόγω συμφερόντων; Μήπως τελικά η αστική και μικροαστική ταξική συνείδηση είναι κάτι που δε φτιάχνει με ροζ κλανιές; Μήπως αυτό που χρειάζεται είναι να προτάξουμε το κοινό ταξικό μας συμφέρον και όχι να παρακαλάμε τους εν δυνάμει δολοφόνους να το ξανασκεφτούν;

Κανένα αφεντικό στον κόσμο όλο δεν πρόκειται να ανεβάσει μισθούς και να κολλήσει ένσημα σε μετανάστες εργάτες επειδή “συνειδητοποίησε το λάθος του”. Δε λειτουργεί με τέτοιους όρους η Ιστορία. Δεν θα δοθούν χαρτιά στους μετανάστες, δε θα πάψουν να υπάρχουν Μανωλάδες, δεν θα πάψει η αστυνομία να τους ταλαιπωρεί και τα δικαστήρια να τους φυλακίζουν και να τους απελαύνουν για πλάκα επειδή “καταλάβαν”. Κανένα σχολείο δε πρόκειται να φτιαχτεί για να μορφώσει τα παιδιά τους. Κι αφού όλα αυτά δε πρόκειται να λυθούν έτσι, καλό θα είναι να αρχίσουμε να δρούμε με το τρόπο που μπορεί να υποσχεθεί αποτελέσματα: με την ταξική οργάνωση πέρα από κάθε διαχωρισμό.

Τέλος, για να μη παρεξηγούμαστε: Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν όντως παραπλανημένοι ρατσιστές, άνθρωποι που με ατομική προσέγγιση και κουβέντα μπορούν να πειστούν για το λάθος τους. Έχω γνωρίσει και έχω βάλει το λιθαράκι μου σε μια τέτοια αλλαγή κάποιες φορές- και έχω βρει τοίχο και άλλες τόσες αλλά και πάλι άξιζε το κόπο. Προφανώς είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί, δεν περισσεύει ούτε ένας άνθρωπος. Άλλο όμως αυτό, και άλλο η κεντρική γραμμή αντιπαράθεσής σου με τον φασισμό. Τελείως διαφορετικά πράγματα. Και στη τελική, μεταξύ ενός διαταξικού ουμανισμού που δεν απαντάει σε κανένα πραγματικό πρόβλημα και μιας ταξικής ανάλυσης, πάντα η δεύτερη θα δίνει καλύτερα αποτελέσματα, κεντρικά και εξατομικευμένα. Όση δουλειά κάνει το να καταλάβει ο Έλληνας εργάτης ότι δεν έχει να χωρίσει τίποτα από τον Αλβανό συνάδελφο του δεν κάνουν 10 επικλήσεις στο συναίσθημα. Οπότε αν αντί το αρχικό κείμενο να προσπαθεί να πείσει το ρατσιστή, χρησημοποιούσε τα ίδια δεδομένα για να πει “Είμαστε μαζί με αυτούς που πράξανε όλα αυτά γιατί σε αυτούς βλέπουμε τα ταξικά μας αδέρφια με τα οποία ζούμε, δουλεύουμε και άμα χρειαστεί πεθαίνουμε μαζί”, θα προσέφερε πολύ καλύτερες υπηρεσίες.

Ο ρατσισμός δε νικιέται με το ταξίδι. Νικιέται με την ταξική πάλη.

ΥΓ. Στις πλυμμήρες της Μάνδρας πριν κάποιους μήνες μαζί με τους Έλληνες, υπήρξε το ερώτημα του αν πεθάναν και μετανάστες χωρίς χαρτιά και δεν το μάθαμε ποτέ. Ζωές και πτώματα χωρίς ταυτότητα και χωρίς αξία. Το ΚΚΕ τότε μάλλον ήταν το μόνο που ασχολήθηκε με τους κολασμένους αυτούς. Μάντεψε και τι απάντηση εκ μέρους του αστικού κράτους υπήρξε. Τίποτα² . Το κράτος και η κοινωνία αξιολογούν τις ζωές κυρίως ανάλογα με την οικονομική τους επιφάνεια. Το ΚΚΕ πάλι, (εξ όσων μπορώ να καταλάβω εγώ απ’ την απέξω), πολεμάει το ρατσισμό με καλύτερο τρόπο: οργανώνει τον κοινό αγώνα όλων των κομματιών της εργατικής τάξης, ντόπιων και μη³. Αν πρόκειται να ξεριζώσεις το dehumanizing, έτσι θα το κάνεις. Αυτή είναι στα δικά μου μάτια η διαφορά μεταξύ ροζ και κόκκινης Αριστεράς.

ΥΓ2. Αν μετά από όλα αυτά έχεις ακόμα αμφιβολίες, μπες στο λινκ που βρήκα το αρχικό κείμενο και διάβασε από τη μια τα παράπονα των μεσόκοπων τρυφηλών ροζ αριστερών (αχ, τι κρίμα που δεν είναι αρκετά άνθρωποι/ αχ που να καταλάβουν οι ρατσιστές) και από την άλλη τα φασιστοειδή που, αναμενόμενα, γράφουν στα μπολίνια τους την επίκληση στο συναίσθημα των πρώην συριζαίων που έχουν τη σελίδα και τους βρίζουν όπως και να χει,