Ολική έκλειψη τσίπας

Ακραία φαινόμενα, όπως η βροχή, ο αέρας και η ζέστη, υπονομεύουν διαχρονικά το έργο των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης: Όταν έχει ζέστη καιγόμαστε κι όταν βρέχει πλημμυρίζουμε και πνιγόμαστε. Στον ελεύθερο κόσμο, έχουμε πάντα δυνατότητα επιλογής.

Πού να τα βάλες άλλωστε με τα στοιχεία της φύσης; Αυτές είναι οι ανώτερες δυνάμεις που δεν τις ελέγχουμε και είμαστε έρμαιο στο έλεός τους. Θυσιάζουμε μάλιστα μερικές ανθρώπινες ζωές , για να τις εξευμενίσουμε και να γλιτώσουν οι υπόλοιποι από την οργή τους.

Αφήνοντας τώρα το ειδωλολατρικό και θεϊκό στάδιο ως βασική ερμηνεία των αιτιών του φαινομένου (“Θεομηνία”, “ο θεός μας τιμωρεί” κλπ), περνάμε και στον ανθρώπινο παράγοντα. Εκεί όπου είναι σαφές πως φταίει ο Χατζηπετρής από το τραγούδι του Κηλαηδόνη και βασικά οι ίδιοι οι πληγέντες που κάηκαν. Η κυβέρνηση συνδέει διαλεκτικά το ατομικό με το συλλογικό: την ατομική ευθύνη των πληγέντων, που βγάζει λάδι τους κρατούντες, με τη ναζιστικής έμπνευσης συλλογική ευθύνη που μεταφράζεται στο “όλοι μαζί τα κάναμε”.

Το χτεσινό ματωμένο φεγγάρι έγινε καμένο κι έτσι παράλληλα με την ολική έκλειψη της σελήνης – που είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά δεν έχει θεωρηθεί ακόμα υπεύθυνη για την καταστροφή, ώστε χαρακτηριστεί ακραία – έχουμε την ολική έκλειψη τσίπας απ’τις αρχές του τόπου. Μόνο που αυτή δεν εμφανίζεται – εξαφανίζεται μια φορά κάθε εκατό χρόνια, αλλά δυο – τρεις φορές το χρόνο και γενικώς σε κάθε κάθε καταστροφή από…”ακραία φυσικά φαινόμενα”.

Αλλά η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, ο κόσμος της εκμετάλλευσης που την ιεραρχεί χαμηλότερα απ’τα κέρδη του και οι κυβερνήσεις που υπηρετούν αυτό το σύστημα, δεν είναι φυσικό φαινόμενο, όπως παρουσιάζουν κάποιοι τον καπιταλισμό, ούτε θεϊκή τιμωρία. Που σημαίνει πως είναι στο χέρι μας να τα ανατρέψουμε και να τα αλλάξουμε.