Ήταν δίκαιο κι έγινε στάχτη – Τα ματωμένα γενέθλια του Αλέξη Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας γεννήθηκε το καλοκαίρι του ’74, σχεδόν μαζί με την “καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ”, κι έγινε το “παιδί -θαύμα” του ΣΥΡΙΖΑ, που θα την οδηγούσε στο επόμενο ιστορικό κύκλο της, μετά το οριστικό τέλος της Μεταπολίτευσης.

Έχει καταγωγή από ένα χωριό της Άρτας, αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στους Αμπελόκηπους. Έγινε μέλος της ΚΝΕ, όπου έμαθε σε ελάχιστο διάστημα τα πάντα περί της λενινιστικής άποψης για την αυτοδιάθεση των εθνών, και συμμετείχε στο κίνημα των μαθητικών καταλήψεων το ’91, με τη δολοφονία του Τεμπονέρα. Από εκεί έχει μείνει και μια σύντομη τηλεοπτική εμφάνισή του ως μαθητής στην Άννα Παναγιωταρέα, μαζί με το προσωνύμιο “καταληψίας”, που του αποδίδουν οι αντίπαλοί του εκ δεξιών, αλλά οι υποστηρικτές του υιοθέτησαν ασμένως, ως “απόδειξη” της ριζοσπαστικότητας του πρωθυπουργού. Η επόμενη συλλεκτική του εμφάνιση ήρθε αργότερα, τα χρόνια που ήταν συνδικαλιστής στο Πολυτεχνείο και στέλεχος της νεολαίας Συνασπισμού. Σύντομα έγινε πρόεδρός της και με αυτή την ιδιότητα τον συναντάμε σε ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο δίπλα στο Νίκο Σοφιανό, τότε γραμματέα της ΚΝΕ, που είχε απευθύνει κάλεσμα στις άλλες πολιτικές νεολαίας, ενάντια στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία.

Ανήλθε γρήγορα τα σκαλιά της κομματικής ιεραρχίας. Το 2006 προτάθηκε από τον Αλαβάνο για υποψήφιος δήμαρχος Αθηνών, παρά τις αντιδράσεις της ανανεωτικής πτέρυγας και συγκέντρωσε διψήφιο ποσοστό. Δύο χρόνια αργότερα πήρε το δαχτυλίδι της ηγεσίας του κόμματος απ’ τον πονηρό Αλαβάνο, που παρέμεινε πρόεδρος της ΚΟ και υπολόγιζε πως θα έλεγχε το παιχνίδι, αλλά σύντομα έχασε τα ηνία κι υποχρεώθηκε να αποχωρήσει απ’το δημιούργημά του, το Σύριζα. Έτσι στα 34 του ο Αλέξης Τσίπρας, μετά και τη συμβολική αυτή πατροκτονία, είχε γίνει ηγέτης του κόμματος, με τους περισσότερους να εστιάζουν σε παλιές φωτογραφίες (όπως από τη θητεία του στο ναυτικό, την “παλιοπαρέα” με Καρανίκα, Σακελλαρίδη κτλ απ’ τα φοιτητικά χρόνια ή τη φωτογράφισή δεμένος σε καρέκλα σε συνέντευξή του στο περιοδικό schooligans) σε δευτερεύουσες λεπτομέρειες (το σύμφωνο συμβίωσης με την Περιστέρα, το όνομα “Ερνέστο” στο γιο του και σε ποιο σχολείο πήγε) ή σε στιγμές…”νεανικής εξαλλοσύνης”, όπως οι κινητοποιήσεις στη Γένοβα ενάντια στη σύνοδο των G8.

Μες στην επόμενη επταετία, θα έφτανε να γίνει πρωθυπουργός – ακριβώς όσα πήρε και στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, για να γίνει κυβέρνηση. Ενδιάμεσα όμως θα είχαμε την πρόβα τζενεράλε της “αλλαγής φρουράς” που ακολούθησε στο σοσιαλδημοκρατικό πυλώνα του δικομματισμού, με το ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται προσωρινά να πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ στις δημοσκοπήσεις, να ξεφουσκώνει απότομα μετά το Δεκέμβρη του 2008 και τελικά να διασφαλίζει ασθμαίνοντας την κοινοβουλευτική του επιβίωση στις εκλογές του 2009 με 4,57%. Ακολούθησε η διάσπαση με τη ΔΗΜΑΡ και οι μέτριες επιδόσεις στις εκλογές του ’10 για την τοπική διοίκηση, για να έρθει η αναβάπτιση στον αντιμνημονιακό χυλό των πλατειών, που τίγκαραν σε “συριζαίους με πολιτικά”, και η εκλογική εκτίναξη στις διπλές κάλπες του ’12 με τον εξαπλασιασμό των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, απ’το 4,57% στο 27%.

Η συνέχεια είναι νωπή και μάλλον γνωστή. Αντιμνημονιακή αντιπολίτευση με την τακτική του ώριμου φρούτου, πρόγραμμα Θεσσαλονικής, σκίσιμο μνημονίων ή κατάργησή τους με “ένα νόμο κι ένα άρθρο”, “ρεαλιστική προσαρμογή”, μαζί με τις απαραίτητες αντιμνημονιακές κορώνες για τις αγορές που θα χορεύουν πεντοζάλη και την Go back κυρία Μέρκελ.

Κι ύστερα “πρώτη φορά αριστερά”, δημοψήφισμα, τρίτο μνημόνια, την πρώτη κυρία να κλαίει κάθε 5η του Ιούλη και 2η φορά αριστερά, μετά από 17 ώρες διαπραγμάτευσης και τον έρπη που άλλαξε την ιστορία και απέδειξε την κοινωνική ευαισθησία του πρωθυπουργού. Έκτοτε το μνημόνιο έγινε πρόγραμμα το οποίο τερματίζεται τον Αύγουστο αφήνοντας μας έτοιμους για εκτόξευση με τη διαστημική υπηρεσία του Νίκου Παππά, η τρόικα θεσμοί που είναι φίλοι μας, και το ΝΑΤΟ που “δεν έχει λόγο ύπαρξης” παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας στα πλαίσια της φιλίας μας με τις “διαβολικά καλές” ΗΠΑ. Στα διαλείμματα φορούσε το ζιβάγκο του Ανδρέα αρθρογραφώντας ή εμφανιζόμενος σε εκδηλώσεις για την 3η Σεπτέμβρη, λίγα χρόνια αφότου, ως αντιπολίτευση ακόμα έδινε “αριστερό” συγχωροχάρτι στον εθνάρχη της αντιπαροχής και της βίας και νοθείας, με ομιλία του στο Ίδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αγαπημένο του χόμπι πάντως παραμένει από την πρώτη στιγμή ανάληψης της πρωθυπουργίας η άντληση πολιτικής υπεραξίας μέσω παρασιτισμού στη μνήμη αγωνιστών του λαού μας, από την κατάθεση στεφάνου στην Καισαριανή την επομένη των πρώτων εκλογών του ’15 μέχρι τα εγκαίνια του μουσείου Μπελογιάννη πέρσι.

Τελευταίο ιδεολογικό οχυρό που έπεσε ήταν η γραβάτα με τον Τσίπρα να πρωταγωνιστεί εσχάτως σε αμερικανόπνευστα βιντεάκια, μοιράζοντας πλατιά χαμόγελα, ελαφρώς βελτιωμένα αγγλικά και πλαστή αισιοδοξία για το αφήγημα ενός αριστερού σαξές στόρι. Σήμερα κλείνει τα 44, αλλά χωρίς πολλά χαμόγελα, αφού δεν τα επιτρέπει η συγκυρία με τις πυρκαγιές κι η υποχρέωσή του να μαζέψει τα ασυμμάζευτα των υπουργών του με την περίφημη “ανάληψη πολιτικής ευθύνης”. Ίσως αυτός τελικά να ήταν κι ένας από τους στόχους των “σκοτεινών κέντρων”, να του χαλάσουν με “ασύμμετρες απειλές” τα γενέθλια.