Το κατέβασμα των φωτογραφιών δεν είναι επιθυμία, είναι απαίτηση!

Τα εικοσιτετράωρα φρίκης που έζησε η χώρα τις τελευταίες μέρες είναι παραπάνω από απερίγραπτα. Άλλοι τα βίωσαν σαν θεατές, άλλοι σαν περαστικοί. Αυτούς όμως που τα έζησαν κι επέζησαν ή ακόμη χειρότερα εκείνους που μέσα από αυτήν έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, δεν μπορεί και δεν πρέπει κανείς να τους φορτίσει ούτε στο ελάχιστο παραπάνω.

Τη στιγμή που ο ιατροδικαστής, Ηλίας Μπογιώκας, ένας εκ των εμπειρότερων επιστημόνων της χώρας, λύγισε μπροστά στις κάμερες λέγοντας πως πρόκειται για τις πιο δύσκολες περιπτώσεις της καριέρας του και έκανε μαζί με τους συνεργάτες του ό,τι μπορούσε για να προστατεύσει τους συγγενείς από εικόνες που ούτε ο ίδιος άντεχε, την ίδια αυτή στιγμή υπήρξαν  και υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι διέρρευσαν μέσω κοινωνικών δικτύων, φωτογραφίες νεκρών παιδιών, καμένων ανθρώπων.

Σε τι εξυπηρετούσε όλο αυτό; Ποιο άρρωστο μάτι ήθελε να δει αυτό το θέαμα; Δεν έχει σημασία. Σημασία δεν έχει ούτε η όποια γνώμη της γράφουσας για το παρόν ζήτημα. Το φλέγον είναι ένα, οι γονείς των παιδιών που χάθηκαν δεν επιθυμούν απλώς, αλλά απαιτούν να κατέβουν άμεσα τα φωτογραφικά στιγμιότυπα.

Θα έπρεπε να είναι απαίτηση όλων μας η προστασία και η στήριξη των οικείων των θυμάτων. Η σιωπή κατά των ιθυνόντων δεν είναι σεβασμός, σεβασμός όμως είναι το να μη γινόμαστε κόρακες, αλλά να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι.