Η μαρτυρία του Πυροσβεστικού Σώματος Εθελοντών Ν.Βουτζά
Κάθε φορά που το Πυροσβεστικό άδειαζε με έπιαναν τα κλάματα. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε… με φτυάρια, κουβάδες, με λάστιχα… παλέψαμε ειλικρινά μα δεν τα καταφέραμε.Θέλω να ξεχάσω ό,τι έζησα το βράδυ εκείνο. Δεν συγχωρήσω ποτέ κανέναν που φέρει ευθύνη για αυτή την τραγωδία
“Δεν τα κατάφερα.
Ο τόπος που μεγάλωσα δεν υπάρχει πια.
Τα σπίτια των φίλων μου κάηκαν.
Οι γείτονες μου αγνοούνται.
Νιώθω τόση μεγάλη θλίψη. Έχω τρεις μέρες να κοιμηθώ. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου σκέφτομαι ότι κάποιο δέντρο θα αναζωπυρωθεί και θα κάψει ό,τι έχει απομείνει.
Αποφάσισα να γίνω εθελοντής δασοπυροσβέστης μετά τη φωτιά του 2007 στον Προβάλινθο, κοντά στο Ν. Βουτζά. Είχα φοβηθεί τόσο πολύ τότε ότι ο τόπος αυτός που αγαπώ θα χαθεί για πάντα και αποφάσισα να κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να μη συμβεί ποτέ αυτό.
Δεν τα κατάφερα. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα πια… έχουν καεί τα πάντα.
Αλήθεια σας λέω κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Παλέψαμε με φλόγες πέντε και δέκα μέτρων. Τα παπούτσια μας έλιωναν, οι άνθρωποι ούρλιαζαν «λίγο νερό παιδιά, λίγο νερό». Κάθε φορά που το Πυροσβεστικό άδειαζε με έπιαναν τα κλάματα. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε… με φτυάρια, κουβάδες, με λάστιχα… παλέψαμε ειλικρινά μα δεν τα καταφέραμε.
Θέλω να ξεχάσω ό,τι έζησα το βράδυ εκείνο. Δεν συγχωρήσω ποτέ κανέναν που φέρει ευθύνη για αυτή την τραγωδία”
