Χαρτόκουτα αντί για γύψο σε νοσοκομείο της Καλαβρίας (ΦΩΤΟ)
Με χαρτόκουτα και γάζες έρχονται αντιμέτωποι όσοι κάτοικοι της Ρέτζιο Καλάμπρια σπάσουν κάτι μετά τις 8 το βράδυ, καθώς η έλλειψη προσωπικού και γύψου καθιστά αδύνατη την αντιμετώπιση ορθοπεδικών περιστατικών ως το άλλο πρωί.
Ο όρος “τριτοκοσμικός” είναι λίγος για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει σε όσους ασθενείς έχουν την ατυχία να σπάσουν χέρι ή πόδι στο νοσοκομείο της πόλεις Ρέτζιο Καλάμπρια στην Καλαβρία της Νότιας Ιταλίας τις βραδινές ώρες.
Όσοι ασθενείς καταφτάνουν με τέτοια περιστατικά στο τμήμα επειγόντων του νοσοκομείου μετά τη δύση του ήλιου, αντί για γύψο βλέπουν τα κατάγματά τους να αντιμετωπίζονται με χαρτόκουτα (!) και γάζες, καθώς λόγω έλλειψης προσωπικού η ορθοπεδική κλινική δεν λειτουργεί μετά τις οχτώ. Καθώς όμως η εν λόγω κλινική είναι η μόνη που διαθέτει γύψο και άλλα απαραίτητα υλικά για τέτοιες περιπτώσεις, οι ασθενείς περνούν τη νύχτα με τα μέλη τους σε χαρτόκουτα ώσπου να ξανανοίξει το επόμενο πρωί.
Η απίστευτη καταγγελία προέρχεται από τον συνταξιούχο πρώην γιατρό του νοσοκομείου Τζανλουίτζι Σκαφίντι, που δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά στην τοπική ένωση νοσοκομειακών γιατρών της Καλαβρίας, συνοδευόμενη από φωτογραφικό υλικό προερχόμενο από συναδέλφους του και ασθενείς.
“Μια κατάσταση που δε βλέπουμε πια ούτε στην Αφρική αλλά συμβαίνει στο μόνο νοσοκομείο μιας ιταλικής πόλης 200.000 κατοίκων. Και σκεφτείται ότι δεν πρόκειται για μια περιστασιακή κατάσταση: Κάποιες από τις φωτογραφίες βγήκαν δυο μέρες πριν, άλλες πριν λίγες βδομάδες”, λέει αγανακτισμένος ο Σκαφίντι. Την είδηση επιβεβαιώνει και τοπική ειδησεογραφική ιστοσελίδα, η διοίκηση του νοσοκομείου ωστόσο αρνήθηκε να προβεί σε οποιοδήποτε σχόλιο. Η προσφυγή σε χαρτόκουτα φαίνεται να είναι από τα μέσα που προκρίνει η διοίκηση του νοσοκομείου για να καλύψει το έλλειμμα 100 εκ. ευρώ στις υπηρεσίες υγείας στην περιφέρεια της Καλαβρίας. Κάτι τέτοια βλέπει ο Πολάκης και θεωρεί πως δικαιούται να καμαρώνει για τις συνθήκες στα ελληνικά νοσοκομεία. Στην πραγματικότητα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ιταλία και σε άλλες ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, η πολιτική της λιτότητας και των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων ακόμα και σε αγαθά όπως η δημόσια υγεία είναι ο κοινός υπαίτιος για την υποβάθμιση υπηρεσιών που ειδικά στον 21ο αιώνα θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες για κάθε πολίτη, όλες τις ώρες της ημέρας.
