Τ’ απομεινάρια μιας αριστερής μέρας

Η γραμμή Μαζινό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καταρρέει κι εκδηλώνεται ως κρίση τρολοπανικού. Απ’ τον Τζανακόπουλο ως τον Καμένο κι απ’ τον Βερναρδάκη ως την Καββαδία άνοιξαν μέτωπα εναντίον της λογικής, της πιο συμβατικής ηθικής του κοινού νου, εναντίον του συλλογικού υποσυνείδητου που διακρίνεται με κόπο ως κοινωνική εμπειρία στ’ απομεινάρια μιας αριστερής μέρας …

Η σχεδόν εμμονική, σχεδόν παρανοϊκή αντίληψη ότι η ανάδειξη του Τσίπρα ως επιβάτη στο τρενάκι του Καμένου σε πρωθυπουργό (με τον Πάνο υπουργό άμυνας) συνιστά εξ’ ορισμού επανάσταση(!). Κι η γραμμή συριζομαζινό αρχίζει απ’ το γκρέμισμα των καμένων αυθαιρέτων, περνάει από το θάνατο, μόνον με σφραγίδα υπαλλήλου που ‘χει την έγκριση του Πολάκη, και καταλήγει στην ηλικία ως άλλοθι για την ενσωμάτωση στο ταξικό σύστημα, που υπηρετεί πολύ πιο αποτελεσματικά από τους δεινόσαυρους προκατόχους του ο κ. Τσίπρας.

Όταν το πράγμα άρχισε να σκάει στη σύγκρουση του ουλαμού έκτακτης επικοινωνιακής ανάγκης (που απαρτίζεται από τους αντικαταστάτες των Παπαφλαμπουράρηδων από τους Πεπετζανακόπουλους) με την πραγματικότητα των απανθρακωμένων, πνιγμένων και αγνοουμένων στο Μάτι, επιστρατεύθηκαν οι αόρατοι φασιστοειδείς ηρακλείς του συριζαίικου στέμματος. Αυτοί που ανθίζουν στην αντιπολίτευση κι επιμένουν πιο πολύ από ποτέ να αναφέρονται στην κυβέρνηση ως κομμούνια, για να κρυφτεί το μόνο μέτωπο που κατέρρευσε ευθύς εξαρχής, και πρώτο και τελευταίο. Το μέτωπο με το ΚΚΕ, το οποίο με ημερίδα, γραπτές κι επίκαιρες ερωτήσεις στη Βουλή, δυο μήνες πριν από την πυρκαγιά, κι άπειρες στο παρελθόν, στρίμωξε την κυβέρνηση στον τοίχο για όσα αντιπλημμυρικά, αντιπυρικά και δασοπροστατευτικά όφειλε να κάνει ή να αποφύγει, δείχνοντάς την ως υπεύθυνη για όσα απαίσια έγιναν, πριν γίνουν!

Έτσι κλιμακώνεται ύπουλα, απ’ τα δεξιά κι απ τ’ αριστερά ένας τρολιάρικος αντικομμουνισμός, καθώς ο Τζανακό παγερά γραβατωμένος φροντίζει να μην απαντάει σε οποιαδήποτε επίκληση των αποδείξεων που προσκόμισε το ΚΚΕ για λάθη, παραλείψεις και ψίχουλα, φορτώνοντας το παρελθόν με το παρόν του, μπας και βάλει φερετζέ με σφυροδρέπανα, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα ήθους και κύρους που δεν συριζοπερισσεύει. Θέλει προσοχή το αστειάκι “δε ζήτησαν συγγνώμη για το Μελιγαλά, για το Μάτι θα ζητήσουν” όπως και το φρικώδες” σε νεοδημοκράτη ανήκε το οικόπεδο που πέθαναν οι 26″ .

Αλλά άμα επιλέγεις ως πρώτη γραμμή άμυνας τον Πορτοσάλτε, χωρίς τη βοήθεια των δέκα μικρών Μήτσων, τότε όσο κι αν φωνάζεις στα τρολ, που χρηματοδότησες απ’ το 2012 μέχρι σήμερα, το “σκάσε” ενός παπά, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνεις ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, η σιωπή δεν είναι πολιτικός χρυσός και ο Αλέξης δεν είναι μικρός κι αθώος, αλλά αριστερός ενσωματωμένος στο σύστημα με σφραγίδα ιατροδικαστή της Ιστορίας σε χρώμα κόκκινο.

Λιάνα Κανέλλη