“Πηγαδάκια στην Ομόνοια”

Με αφορμή τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων του ΚΚΕ και των 50 της ΚΝΕ, ένας από τους αγαπημένους φίλους και αναγνώστες της Κατιούσας, ο Παναγιώτης Λαζαρίδης στέλνει τη δική του ανάμνηση!

Τις μέρες εκείνες δεν στρίγκλιζαν οι συρμοί του Ηλεκτρικού από το υπόγειο της Ομόνοιας. Τουλάχιστον εμείς δεν τους ακούγαμε. Είμασταν σε έναν άλλο κόσμο. Ζούσαμε, συζητούσαμε, τσακωνόμασταν για έναν άλλο κόσμο, αυτόν των ονείρων και του μέλλοντος μας. Είχαμε αναλάβει ήδη να «διεκπεραιώσουμε» την υπόθεση της Επανάστασης !

–       Έμπλεξα ρε Μάνα και κοιμήθηκα σ ένα φίλο !

–       Καλά βρε παιδί μου, ούτε ένα τηλέφωνο; Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα!

–       Ναι ρε μάνα έμπλεξα στα πηγαδάκι στην Ομόνοια , κι έχασα το λεωφορείο…

Αρκετές φορές δεν προλάβαινα το τελευταίο λεωφορείο, εκείνο χωρίς επιβάτες, με τον νυσταγμένο οδηγό. Εκείνο το πελώριο ταξί που μου έκανε την τιμή να με περιμένει κάθε βράδυ στην αφετηρία.

Θυμάμαι κουρασμένος απ τη δουλειά έστριβα από τη Δώρου στη Βερανζέρου κατέβαινα στο υπόγειο στην Ομόνοια κι ο μεγάλος μου καημός ήταν να σταθώ μια δυο ώρες στα «πηγαδάκια»… Πόσες φορές είπα «Φεύγω σε 5 λεπτά» και δεν έφυγα;

Πάνω από 30-40 άνθρωποι σε τεράστιους κύκλους με δύο η περισσότερους ομιλητές να εναλλάσσονται. Κι οι υπόλοιποι γύρω γύρω να προσπαθούν ν’ ακούσουν στήνοντας αυτί . Μα την αλήθεια δεν υπήρχε πιο μαζικό και πιο απροκάλυπτο «στήνουμε αυτί»,  από τα πηγαδάκια στην Ομόνοια !

Σοσιαλιστική Επανάσταση, Παγκόσμια Επανάσταση, Σοβιετική Ένωση, Κίνα, Λαϊκή Δημοκρατία, Πράγα, Πολωνία , Βιντέλα, Κούβα, Νικαράγουα. Αλλά και Βάρκιζα, Άρης, Ζαχαριάδης, Αντάρτικο των πόλεων, Κεντρικός Σχεδιασμός, Γραφειοκρατία, Δημοκρατία των Σοβιέτ. Απεργίες στη «Νασιοναλ Καν» στου «Μποδοσάκη» στη «Μαδέμ Λάκκο» (η πρώτη επιστράτευση απεργών στον Ιδιωτικό τομέα) , Λάρυμνα, Απεργίες Διαρκείας, Γενική Πολιτική Απεργία, συμπαράσταση και Απεργιακό μέτωπο… Αλλά και Ταρκόφσκι και  Αγγελόπουλος και τόσα άλλα περισσότερο η λιγότερο επίκαιρα, περισσότερο η λιγότερο Ιστορικά.

Ένας γαλαξίας «αστέρων» από δεινούς  χειριστές του λόγου, με υψηλή θεωρητική κατάρτιση! Οι περισσότεροι έπαιζαν στα δάχτυλα τα «αδιαμφισβήτητα» τσιτάτα των Κλασσικών αλλά και των υπόλοιπων θεωρητικών. Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν αλλά και Μάο, Μπουχάριν, Ρόζα, Κλαρα Τσέτκιν…

Αγκιτάτορες και Αγκιτατόρισες με μούσια και «άφρο» μαλλιά αντίστοιχα… Με κλασικά αμπέχονα της εποχής, τσάντα στρατιωτικού τύπου, κι έναν «Ρίζο»  στην κωλότσεπη για αναγνώριση… Αισιόδοξα θυμωμένοι με ακραίο πείσμα αλλά και υπέροχοι μαζί ! Ταλαντούχοι άνθρωποι,  στην υπομονή, τη γνώση και την επικοινωνία.

Άλλαζαν ακόμη και οι βάρδιες στη συζήτηση, την αντιπαράθεση και την πολεμική.βΟ Κώστας ο «Νευρικός» σχεδόν πάντα διαδεχόταν τον Γιάννη τον «Πατομπούκαλο» και στο τέλος αναλάμβανε πάντα το «βαρύ πυροβολικό», ο Θοδωρής απ’ τη Σπουδάζουσα, που είχε τη συνήθεια να καθαρίζει τη μύτη του όλο και πιο συχνά, όσο η συζήτηση έπαιρνε φωτιά…

Πόσο ν’ αντέξει μια μύτη κι ένας άνθρωπος , μετά από 3-4  ώρες σ ένα πηγαδάκι;

Υπήρχαν όμως και διαλείμματα έστω για κάποια έστω δευτερόλεπτα για τους πιο μυημένους. Κι αυτά συνοψίζονταν στη λέξη «Βασικά», το ψωμοτύρι για να κερδίσεις χρόνο, όταν το επιχείρημα της απέναντι πλευράς ήταν βαρύ και πρωτάκουστο!

Οι ΚΝίτες είχαμε το δικό μας άτυπο επιτελείο. Συζητούσαμε μετά, μελετούσαμε για την επόμενη μέρα ή τις επόμενες φορές. Ένα επιτελείο εξαιρετικών συντροφισσών και συντρόφων, αυθεντικών ακόμη και χαρισματικών παιδιών που διψούσαν για γνώση και υπερασπίζονταν με πάθος τις απόψεις τους.

Έπρεπε να είμαστε σε θέση ανά πάσα στιγμή να επιστρατεύσουμε το βαρύ μας οπλοστάσιο, θεωρητικό και πνευματικό. Κάτι σαν Think Tank στη σύγχρονη εποχή και την «καθομιλουμένη»…

Είχαμε πίσω μας όμως  τη Σοβιετική ένωση το πρώτο στον κόσμο εργατικό κράτος και τα επιτεύγματα στο 1/3 του πλανήτη. Δεν θα ξεχάσω την κριτική στην ΕΣΣΔ ενός εκπροσώπου από τα γνωστά δεκάδες γκρουπούσκουλα της τότε εποχής. Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του, είπε αυτό που είχε να πει χαμηλόφωνα και τέλειωσε ως εξής: «Μη μας ακούσει η αντίδραση να μιλάμε έτσι για την Σοβιετική  Ένωση»…

Τις μέρες εκείνες δεν στρίγκλιζαν οι συρμοί του Ηλεκτρικού από το υπόγειο της Ομόνοιας. Τουλάχιστον εμείς δεν τους ακούγαμε. Είμασταν σε έναν άλλο κόσμο. Ζούσαμε, συζητούσαμε,τσακωνόμασταν για έναν άλλο κόσμο, αυτόν των ονείρων και του μέλλοντός μας. Είχαμε αναλάβει ήδη να «διεκπεραιώσουμε» την υπόθεση της Επανάστασης!

Άλλωστε είχαμε την ακλόνητη πεποίθηση πως :

«ΗΤΑΝ ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ»,  ΤΑ ΠΑΝΤΑ !

Την ίδια που μόνο οι Κομμουνιστές έχουν ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Π.Α.ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ.

Η ανάρτηση είναι μέρος του αφιερώματος στα 100 χρόνια του ΚΚΕ