Θέατρο τη Δευτέρα: «Η σημασία να είναι κανείς σοβαρός» του Όσκαρ Ουάιλντ
Στο έργο του αυτό ο Όσκαρ Ουάιλντ, με αφορμή τους έρωτες δύο νέων, δημιουργεί ξεκαρδιστικές ίντριγκες και κάνει βιτριολική κριτική στο στρουθοκαμηλισμό της αστικής και αριστοκρατικής τάξης της Αγγλίας του 19ου αιώνα.
Ο ίδιος ο Όσκαρ Ουάιλντ χαρακτήρισε το έργο του «Η σημασία να είναι κανείς σοβαρός» «επιπόλαιη κωμωδία για σοβαρούς ανθρώπους». Έργο της ώριμης περιόδου του συγγραφέα, θαμπώνει το κοινό με το επιγραμματικό του χιούμορ και τον άκρατο κυνισμό του.
Στο έργο του αυτό ο Όσκαρ Ουάιλντ, με αφορμή τους έρωτες δύο νέων, δημιουργεί ξεκαρδιστικές ίντριγκες και κάνει βιτριολική κριτική στο στρουθοκαμηλισμό της αστικής και αριστοκρατικής τάξης της Αγγλίας του 19ου αιώνα. Τα συχνά παραδοξολογήματα που αφειδώς λένε οι ήρωες του έργου αποτελούν παγκόσμιο πρότυπο οξυδερκούς θεατρικού λόγου.
Ο ίδιος ο Όσκαρ Ουάιλντ χαρακτήρισε το έργο του «Η σημασία να είναι κανείς σοβαρός» «επιπόλαιη κωμωδία για σοβαρούς ανθρώπους»
Την κλασική κωμωδία του Όσκαρ Ουάιλντ μετέφρασε ο Μάριος Πλωρίτης και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κωνσταντίνου για την τηλεοπτική εκπομπή «Το θέατρο της Δευτέρας» (1980). Παίζουν οι ηθοποιοί: Λευτέρης Βουρνάς, Άκης Αναγνώστου, Γιώργος Κωνσταντίνου, Καίτη Λαμπροπούλου, Μαίρη Κυβέλου, Μαρία Αλιφέρη, Τζόλυ Γαρμπή, Μάκης Ρευματάς, Μάκης Λειβαδάς.
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
