“Αντίληψη” – Το νέο τραγούδι των “Κοινών Θνητών”

Το ομώνυμο τραγούδι από τον νέο τους δίσκο ‘Αντίληψη’

Διαθέσιμο στο δισκοπωλείο Ιμάντας (Σαρρή 46, Ψυρρή).

Για αποστολές ,παραγγελίες inbox στις σελίδες μας:
Facebook: https://www.facebook.com/koinoi.thnitoi/
Instagram: koinoi.thnitoi_artworks

Βασίλης Φωτιάς: Στίχοι/Τραγούδι
Χακ: Στίχοι/Τραγούδι
Αντώνης Μεϊμάρης: Μουσική/Παραγωγή /Όργανα
Φρανκ: Εικονογράφηση/Design

Subscribe: https://goo.gl/Ajc9PQ

Όλα τα τραγούδια μας για ελεύθερο κατέβασμα εδώ:
SoundCloud: https://soundcloud.com/koinoi_thnitoi

Στίχοι:

Κλείνω τα μάτια μου, να μη βλέπω τι μας γίνεται,
βράζει και χύνεται, η βλακεία που γεννήθηκε
στα σπλάχνα του νου, κι όλα περίεργα μας φαίνονται
στις συννεφογραμμές του ουρανού.
Θεωρίες, συνομωσιολογικές αηδίες,
οι από μηχανής σωτήρες πλάθουν συνειδήσεις στείρες,
με εκατομμύρια εισιτήρια ζωντανών πτωμάτων,
στην ταινία –‘’Ο Θεός των αγραμμάτων’’
Ανίκητη τρέλα- κολλάει σα βδέλλα-πουλάει σα νουβέλα-
τραβάω κορδέλα- βαρέσαμε μπιέλα-
κρατάω ομπρέλα, μου λες χαμογέλα δεν τρέχει-
καρφιά τα προβλήματα βρέχει,
κι ο τοίχος του μυαλού μας άλλες τρύπες στο κεφάλι δεν αντέχει.
Ατέλειωτη θλίψη, απλώνει η σήψη, πλανάται η πλήξη,
δε λέει να φυσήξει, αέρας να ρίξει, την άτιμη στίξη,
που στέκεται πάνω σε μας,
και οι συμβουλές της μαμάς,
που προετοιμάζουν το δόλιο παιδί μέσα στη μηχανή,
πριν να γίνει κι εκείνο αρνίσιος κιμάς.

Στην πρώτη ταχύτητα κάνουν τα φώτα γραμμές
είναι οι δρόμοι κακού και καλού οδηγητές
οι στίχοι μας παίρνουν φωτιές
μ’ αναπτήρες αντιανεμικούς τις καρδιές
παγωμένος αέρας της δύσης
ξεραίνει τα υγρά όνειρά μας πώς θα πάψουν του ήλιου οι εκλείψεις
να σηκώσουμε τα γυρτά βλέμματά μας
στα χάος της πληροφορίας
φυτρώνει το λαίμαργο της απληστίας
κύτταρα καρκινικά αδιαφορίας
παγίδα της δεύτερης χιλιετηρίδας
του πόνου τα μάτια με κάνουν κομμάτια
γκρεμίζω παλάτια, σημαίες σε κατάρτια
αντάρτες της πόλης ροές σαν ποτάμια
σώματα ουράνια καθρέφτες τα μάτια
ταξικά άσματα, κλάματα, δράματα
κόκκαλα για προσανάμματα
άλματα προς το υπέροχο, άλματα
κοίτα, κοιτάω το φόβο κατάματα
αερολιμένες με φέρνουν κοντά σου
τα φράγκα με παίρνουν μακρυά σου
ψάχνω στη μάχη την μυρωδιά σου
ζεσταίνομαι γύρω από την μαύρη φωτιά σου
σαν λαβωμένο τσακάλι
περιμένω ασημένιο της μοίρας δρεπάνι
η χάλκινη καρδιά μου ζητάει
την πορφύρα σου, να μην πονάει
οι πόλεμοι αφήνουν μνημεία
η σκέψη μας την δημιουργία
ο θάνατος ανυπαρξία
και το αίμα μελάνι γράφει ιστορία.

Σφίγγω τα δόντια μου, κι οι αλυσίδες μου στα πόδια μου
είναι το μόνο που μου μένει για να χάσω άμα αντιδράσω
Άμα ξεσπάσω για να ζήσω να χορτάσω, ένα κόσμο που θα φύγει αν δε τον φτάσω.
Χτίζω στα λόγια ανώγεια και κατώγεια, μα στις πράξεις
είναι τα πράγματα δύσκολα να τα αλλάξεις
Είναι ανούσιο όσο υπάρχουν κοινωνίες με τάξεις,
τη ζωή με μια φωνή να τηνε φτιάξεις.
Ατάραχα νιάτα, που σπάνε τα πιάτα, χεσμένα στα χάπια, μασάνε τα σάπια, καβάλα κατάρτια, φοράνε καράτια
σε κλαμπ στολισμένα παλάτια,
Κρεμάν τη στολή σε ντουλάπες, και τα όνειρα μες σε ντουλάπια,
Αλκοολικοί υπνοβάτες, με κούτελα βρώμικα σαν σκαλοπάτια.
Ανήμποροι νέοι, πνιγμένοι στα χρέη, ποτάμι που ρέει, αν βγούνε στο δρόμο θα πάρουνε δρόμο εκείνοι που πρέπει κι ο μηχανισμός καταρρέει,
Εκείνοι που είναι από κάτω αν δώσουνε μια στον πάτο
με φόρα θα ‘ρθει η ώρα για το προλεταριάτο.