Γιώργος Καρατζαφέρης – ΛΑ(γ)ΟΣ του συστήματος σε ρόλο “σοβαρής Χρυσής Αυγής”

Αν ο Μπάμπης Παπαδημητρίου αναζητούσε μια “σοβαρή Χρυσή Αυγή”, χωρίς αίματα και τάγματα κρούσης, για να θωρακίσει το σύστημα, μπορεί στην πραγματικότητα να νοσταλγούσε απλώς το ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1947, εν μέσω εμφυλίου, και τιμά τη χρονολογία της γέννησής του μένοντας συνεπής στο σύστημα που υπηρετεί και την ακροδεξιά ιδεολογία του, πασπαλισμένη βέβαια με κάπως πιο εκλεπτυσμένο λόγο και επιχειρήματα του τύπου: δεν το λέω εγώ, αλλά ο… τάδε -που συνήθως είναι κάποιος αστός πολιτικός. Συνεπώς δεν μπορείτε να πείτε εμένα ακραίο, που το ισχυρίζομαι. Χρησιμοποιούσε όμως τα πάντα, όπως πχ και μια χειραψία του με το Φιντέλ Κάστρο ή μια συνάντησή του με τον Γκορμπατσόφ…!

Γεννήθηκε στην Αθήνα, έχοντας καταγωγή από την ορεινή Αρκαδία. Γράφτηκε στη Βαρβάκειο Σχολή από την οποία διαγράφτηκε πριν το τέλος της φοίτησής του. Έγινε μουσικός παραγωγός κι έχει να διηγείται “ωραίες”, νοσταλγικές ιστορίες για την εποχή που κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοιχτά και το δωμάτιο γέμιζε νότες από τα πάρτι και τη μουσική που έπαιζαν αυτός κι ο Μαστοράκης -ααχ, παλιές “καλές” εποχές…

Ασχολήθηκε με τη Δημοσιογραφία, όπως ο αδερφός του Σπύρος που παραμένει ενεργός στον κλάδο, δεν είχε όμως τις μεγάλες επιτυχίες του Μαστοράκη στο Πολυτεχνείο, με τις στημένες συνεντεύξεις και τη σύλληψη των φοιτητών που τολμούσαν να μιλήσουν μπροστά στην κάμερα, για να τους μπουζουριάσει η αστυνομία.

Στη Μεταπολίτευση δραστηριοποιήθηκε στις γραμμές της Νέας Δημοκρατίας, με “μάχιμο κιτρινισμό”, κασέτες, πειρατικούς σταθμούς και το “πόνημα” με τίτλο “η Μιμή στηρίζει την Αλλαγή”, που ήταν η “σοβαρή Αυριανή” πριν την Αυριανή και τα γυμνά πρωτοσέλιδα.

Αυτά μπορεί να ήταν από γραφικά έως φασίζοντα, μιλούσαν όμως στην καρδιά του μέσου Δεξιού για τις “μάχες” που έδωσε για την παράταξη και του έδωσαν το εισιτήριο για τη Βουλή το 93′ και όλη την υπόλοιπη δεκαετία, μέχρι το 00′ οπότε και διαγράφτηκε από τη ΝΔ, γιατί είπε Σαλώμη τον Άρη Σπηλιωτόπουλο κι ο Καραμανλής του πήρε το κεφάλι με συνοπτικές διαδικασίες.

Μπορεί ο Καρατζαφύρερ να μην ήταν Ιωάννης Βαπτιστής, όπως ο Πρετεντέρης, ίδρυσε όμως το Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό -ΛΑΟΣ, επιμένοντας να τονίζει το αρκτικόλεξο στη λήγουσα, για να παραπέμπει στο λαό (αν και ο ίδιος βάση πόθεν έσχες ήταν ο πιο ευκατάστατος πολιτικός αρχηγός), καθιερώθηκε όμως με τον τόνο στο άλφα, όπως η συμπαθής ομώνυμη (πάλαι ποτέ) ΛΔ στην Ινδοκίνα.

Το πιο σημαντικό βέβαια δεν ήταν το όνομα αλλά η φασίζουσα “χάρη” και ο ρόλος του στη “Δεξιά πολυκατοικία”, όπως έλεγε ο ίδιος, σαν το συνδετικό χολ-διάδρομο ανάμεσα στη μαμά Δεξιά και τα περιθωριακά αποπαίδια, όπως τον πατέρα Πλεύρη και τα σκουπίδια της χρυσής αυγής, που μάλιστα συμμετείχαν με δικούς του υποψήφιους στο ψηφοδέλτιό του, για να τους αποσύρουν εν μέρει μετά το σάλο που προκλήθηκε και την “καθησυχαστική, διορθωτική” δήλωση του Καρατζαφέρη πως έχει και Εβραίους ανάμεσα στους συνδυασμούς του -το οποίο αποδείχτηκε ψευδές.

Παράλληλα ο ΛΑΟΣ αναδείχτηκε σε φυτώριο στελεχών για τη Νέα Δημοκρατία, όπως ο Βορίδης, ο Άδωνις και ο μικρός Πλεύρης, που ανδρώθηκαν πολιτικά ή αναβαπτίστηκαν στις γραμμές του, για να μεταπηδήσουν αργότερα σε μεγαλύτερη ομάδα, ως σκαλοπάτι στην καριέρα τους.

Αυτό έγινε μετά την αρνητική στάση που τήρησε το ΛΑΟΣ στο Μεσοπρόθεσμο, προσπαθώντας να διαχειριστεί το πολιτικό κόστος από το Α’ Μνημόνιο που το ψήφισε με χέρια και με πόδια, παρέχοντας ένα ακροδεξιό δεκανίκι στο ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ. Αυτό αποτέλεσε όμως τη δική του ταφόπλακα και δεν αποτράπηκε από την όψιμη προσπάθεια διαφοροποίησής του από τη Μνημονιακή γραμμή.

Η πορεία του είχε ξεκινήσει από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 02′, περίπου όπως και της χρυσής αυγής το 2010, με τους απογοητευμένους Δεξιούς που δεν καλοβλέπανε την υποψηφιότητα Τζανετάκου να τιμωρούν το κόμμα τους στρεφόμενοι στον Καρατζαφύρερ. Η συνέχεια ήρθε με την έδρα στο Δήμο Θεσσαλονίκης και αργότερα στη Βουλή, για να έρθει η κορύφωσή της στις Ευρωεκλογές του 09′, όπου παραλίγο να αναδειχθεί τρίτο κόμμα, πλησιάζοντας τα ποσοστά του ΚΚΕ.

Σε κάθε περίπτωση, το κόμμα του έγινε λαγός του συστήματος και τη χρυσής αυγής, εκπροσωπώντας με σχήμα πρωθύστερο μια πιο σοβαρή εκδοχή της, όσο μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς αυτό το επίθετο για τις γραφικότητες του Καρατζαφέρη με το “χέρι-χέρι”, το περιστέρι στο κεφάλι του, την ελληνοπρεπή μετονομασία του Tele-City σε Τηλε-Άστυ και άλλες αντίστοιχες φαιδρές στιγμές, που ωστόσο δεν κάνουν λιγότερο επικίνδυνο το φασισμό που πατάει πάνω στην ανεμελιά μας.

Το σύστημα ωστόσο χρειαζόταν ένα διαφορετικό εργαλείο, που δε θα είχε βουλιάξει στο μνημονιακό βάλτο, θα πουλούσε αντισυστημικό προφίλ και θα είχε μια δυναμική παρουσία στους δρόμους με τάγματα εφόδου, για να γίνουν τα πιστά μαντρόσκυλα των αφεντικών.

Ο ΛΑΟΣ μπορούσε να παίξει μόνο συμπληρωματικό ρόλο λαγού, όπως και έκανε, αλλά τον εξάντλησε. Και είναι ζήτημα πλέον αν ο Καρατζαφέρης, που βρέθηκε στα πρόθυρα της συμμετοχής ως τσόντα σε ένα μεγάλο Συνασπισμό με τους παλιούς πυλώνες του δικομματισμού, μπορεί σήμερα με πολιτική αναπαλαίωση να φανεί το ίδιο χρήσιμος στο σύστημα που υπηρετεί ή έστω στην πανστρατιά του Μητσοτάκη στη ΝΔ, όπως είχε στηρίξει τον πατέρα του.

Το φασισμό πολλοί αγάπησαν, αλλά τους φασίστες τους πετάνε σα στυμμένες λεμονόκουπες μόλις ολοκληρώσουν την αξία χρήσης τους και καούν.