5+1 λόγοι που έφυγα απ’ την Ελλάδα

Ο Καζάκος είπε ό,τι είπε, άλλοι λεν όντως τα είπε, άλλοι ότι οι κοφτοράφτρες και οι πλακοραφούδες της αντίδρασης απομονώσαν μια φράση κλπ κλπ. Δεν ξέρω, δεν έκατσα να το ψάξω το πράμα. Τον Καζάκο τον πάω γενικά, τον είδα και στο θέατρο μια φορά και τον θαύμαξα, τώρα αν όντως είπε έτσι κρίμα, αν δεν είπε και του κάναν κοφτοραφτική πάλι κρίμα γιατί αφήνιασαν κάθε λογής φιλελο-φασιστο-τσουτσέκια στα σόσιαλ. Μια φορά ο Καζάκος καλός ηθοποιός είναι, “δικός μας”, μέχρι εκεί.

Κι εγώ φευγάτος είμαι, έκατσα το λοιπόν κι έγραψα πέντε συν ένα λόγους (για να γίνει και πιο μοντέρνο το κειμενάκι) που με ανάγκασαν να πάρω των ομματιών μου.

1. Δουλειά.  Στην καλύτερη περίπτωση έβγαζα 600 ευρώ μέχρι το 2009 και μετά, μεσούσης της κρίσης στην καλύτερη των καλυτέρων, ώ καλύτερη, περίπτωση 400 με καθυστερήσεις, απληρωσιές, μαλώματα κλπ. Ο κύκλος (των χαμένων) εργασιών είχε μειωθεί κατά το μισό τουλάχιστον, τα πιστολιάσματα στην πιάτσα ουκ έστιν αριθμός, μπάχαλο, χώρια οι περίοδοι αναδουλειάς που δεν είχες μια, έβαζες το χέρι στην τσέπη κι έπιανες το παπούτσι. Στο εξωτερικό βρήκα τουλάχιστον μόνιμη, σταθερή (για την ώρα), πενθήμερο, οχτάωρο και 1500 ευρώ πάνω κάτω για ελληνικά δεδομένα . Με το κιάλι αυτά τα βλέπεις στην ιμπεριαλιστική ψωροκώσταινα. Είχα φτάσει να χρωστάω έξι νοίκια, κάθε μέρα ξυπνούσες με τον φόβο μη σε πετάξουν έξω, χώρια το αν θα είχε καθόλου δουλειά σήμερα. Κι αν είχε, πόσα θα ‘βγαζες, πότε θα τα ‘παιρνες κλπ. Δράμα.

2. Υγεία. Χωρίς λεφτά και χωρίς ασφάλιση από ένα σημείο και μετά, είχες μόνιμο φόβο μην πάθεις κάτι, πόσο θα σου στοιχίσει, σφιγγόμουν να μην αρρωστήσω,. Εδώ που ήρθα έχεις τουλάχιστον κάρτα υγείας που στη βγάζουν στη δουλειά, έχεις να πας ένα γιατρό τζάμπα, τα φάρμακα είναι όλα τζάμπα απ’ τις κρατήσεις που σου κάνουν, προσωπικά παίρνω χάπια για την πίεση τζαμπαντάν. Σου περισσεύει κάνα φράγκο να φτιάξεις κάνα δόντι, να κάνεις κάτι εξτρά τελωσπάντων. Στην Ελλάδα αφού τα βαζες κάτω, έβγαζες τα νοίκια, τα μηνιαία έξοδα κλπ ίσως να σου περίσσευε μόνο για παναντόλ και χανζαπλάστ.

3. Κανένα περιουσιακό στοιχείο. Το μόνο περιουσιακό στοιχείο που έχω είναι ένα εξ αδιαιρέτου σπίτι σε ένα ημι-κωλοχώρι στη βόρεια Ελλάδα μαζί με άλλες πέντε θειές μου, μη αξιοποιήσιμο για την ώρα,  μη πωλήσιμο, αποσυνδεμένα ρεύματα, ψιλορημάδι, θέλει ένα κάρο λεφτά για επισκευές πια. Δεν υπήρχε περίπτωση να πας να την πέσεις εκεί και να εγκλωβιστείς στο χωριό. Επιπλέον ούτε φράγκο στην τράπεζα, ούτε τίποτε άλλο που να πεις ότι σου δίνει κίνητρο να μείνεις. Αν έχεις έστω ένα κεραμίδι, κάτι δικό σου να μένεις χωρίς να πληρώνεις νοίκι, βοηθάει πάρα-πάρα-πάρα πολύ, έχεις μια βάση, ένα σημείο εκκίνησης, μια φωλιά που μπορείς να γυρίσεις και να μαζέψεις κουράγιο. Αν δεν έχεις κεραμίδι κι επαρκές εισόδημα, φυτοζωείς, υποχρεώνεσαι κλπ, ζεις στην τσίτα, δεν ησυχάζεις ποτέ. Δεν μπορείς να ζεις μέχρι τα 40 σου έτσι.

4. Συγγενείς. Από άλλες περιπτώσεις που ακούω, κάποιοι φεύγουν γιατί δεν μπορούν άλλο να μένουν με τους γονείς τους κλπ, σε μένα συμβαίνει το αντίθετο. Και οι δυο γονείς δεν βρίσκονται εν ζωή πια (άλλη ιστορία πόσο μας βγήκε να τους παραχώσουμε), δεν υπάρχει κανένας να σε περιμένει ή να χρειάζεται τη φροντίδα σου. Με θείους, θείες ξαδέλφια μπατζανάκια ούτως ή άλλως είχα αραιές επαφές, είτε έμενα είτε δεν έμενα Ελλάδα, πάντα προσπαθείς να κρατήσεις επαφή αλλά η καθημερινότητα, οι αποστάσεις κλπ δεν βοηθάν. Μόνο ένα αδερφό έχω που κατα καιρούς έμενε σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας και είναι ο μόνος κοντινός συγγενής.

5. Ειδίκευση. Η ειδίκευση που απέκτησα στα δίκτυα, χωρίς σοβαρή προϋπηρεσία δεν σου εξασφάλιζε σχεδόν τίποτα στην Ελλάδα. Ίσως στην Αθήνα, με χίλια ζόρια, με μισθό της πλάκας, με όλα τα αρνητικά της πρωτεύουσας, στη Σαλονίκη που ζούσα εγώ ούτε γι’ αστείο. Το να είσαι δικτυάς, κομπιουτεράς με την ευρύτερη έννοια τελωσπάντων, είναι αρκετό για να σου βρει δουλίτσα κάπου στην κεντρική Ευρώπη. Στην Ελλάδα, τουλάχιστον δυο χρόνια πριν, δεν έβρισκες τίποτα.

6. Αν ήταν να πάω Αγγλία ή Γερμανία θα δίσταζα πολύ λόγω κόστους ζωής, γλώσσας δυνατότητα εργασίας. Χρειάζεσαι ένα κάρο λεφτά για τον πρώτο καιρό, να μείνεις, να ψαχτείς κλπ. Στην Τσεχία που ήρθα εγώ ήδη είχα βρει δουλειά, έχοντας δώσει συνέντευξη μέσω skype (οπότε δεν χρειαζόταν να κουβαληθείς εκεί και να ψάχνεσαι),  δεν είχε προαπαιτούμενο να ξέρεις τα τσέχικα, έχει την καλύτερη αναλογία κόστους/ποιότητας ζωής κι επιπλέον έτυχε να υπάρχουν φίλοι εδώ που με φιλοξένησαν τον πρώτο καιρό. Παρά τις όποιες απαλεψιές η προσαρμογή μου ήταν ίσως η ομαλότερη δυνατή. Για άλλες χώρες που δεν είχα άκρες αλλά και σίγουρη δουλειά, δεν έπαιζε να πάω.

Δεν ήθελα να φύγω αλλά δεν μπορούσα να ζω άλλο έτσι. Η καθημερινή φθορά απ’ την ανέχεια σε καταστρέφει. Οι κοινωνικοί αγώνες, όπως και όσο συμμετέχεις, έχουν και καμπές, περιόδους μειωμένου ενθουσιασμού που σε αναγκάζουν να κάνεις πίσω για να ανασυνταχτείς, αλλά πρέπει και ταυτόχρονα να μπορείς να επιβιώνεις, να έχεις μια ψιλοπισινή. Για άλλους δεν ξέρω, μπορεί άλλοι που μεταναστεύουν να ‘χουν πιο περιπετειώδη φύση, εγώ είχα μείνει στον άσσο. Νύφη πλούσια με χωράφια και οικόπεδα δεν βρήκα, τζόκερ δεν έπιασα, πλούσιο θείο στην Αμερική  να με στείλει εμβάσματα δεν έχω, φίλοι μου με βοήθησαν όσο μπορούσαν (αιώνια ευγνωμοσύνη τους χρωστάω) δεν μπορούσε όμως να γίνεται αυτό για πάντα, έχουμε και μια τσίπα, μια αξιοπρέπεια διάολε! Και οι άλλοι που βοηθάν έχουν κι εκείνοι τα δικά τους, στο ίδιο καζάνι βράζουμε λίγο πολύ.

Να ‘ναι καλά και η κοπέλα μου που ήρθε μαζί μου κι αυτή, βρήκε μια κωλοδουλειά σε μια βρωμερή πολυεθνική, εξυπηρέτηση πελατών, μόνο και μόνο για να ‘μαστε μαζί, άλλωστε ούτε κι αυτή την περνούσε ζωή και κότα πίσω στην πατρίδα, αλλά θα προτιμούσε, όπως κι εγώ, να ‘μασταν πίσω.

Και φυσικά εδώ που ‘ρθαμε δεν είναι παράδεισος και δεν ξέρεις πώς θα έρθουν, λεφτά με τη σέσουλα δεν βγάλαμε, το άγχος της επιβίωσης όμως έχει φύγει προς το παρόν, τα σφιξίματα στα στομάχια εξαφανίστηκαν.

Καταλαβαίνω και το Λαϊκό Στρώμα που παραπονιέται ότι οι φίλοι του φεύγουν σιγα-σιγά και μένει μόνος, έχει το δίκιο του κι αυτός, αλλά καταλαβαίνει γιατί φύγαμε. Κι εγώ εδώ που είμαι, δεν έχω κανένα να μιλήσω τα κομματικά, τα πολιτικά, τα κινηματικά, να σχολιάσω ταινίες, σειρές, ματς που είδα.

Καλά να’ μαστε, η “αναιμική ανάπτυξη” που μπορεί να έρθει ίσως μας επιτρέψει να γυρίσουμε και να ξαναμπούμε στο παιχνίδι, να γυρίσουμε με περισσότερες εμπειρίες, γνώσεις, ίσως κάνα φραγκάκι στην τράπεζα για μια “βροχερή μέρα” και με περισσότερη όρεξη για τα περαιτέρω..