Θέατρο τη Δευτέρα: «Η έξωση», του Χρήστου Δοξαρά

Έχουν περάσει μια ζωή μέσα στα μικρά διαμερίσματα που νοικιάζουν. Οι ανέσεις μηδαμινές, οι συνθήκες συχνά φτάνουν τα όρια της αθλιότητας κι όμως έχουν συνηθίσει και δεν θέλουν να φύγουν. Όταν οι ιδιοκτήτες τούς κάνουν έξωση, η κρίση θα ξεσπάσει. Όμως και τους τρεις ενώνει ο ίδιος καημός. Τι θα κάνουν μετά; Πού θα πάνε;..

Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Κώστας Ρηγόπουλος και Βασίλης Τσάγκλος, στην θεατρική παράσταση «Η έξωση», του Χρήστου Δοξαρά

Η θεατρική παράσταση «Η έξωση», του Χρήστου Δοξαρά, προβλήθηκε στην ΕΡΤ στις 6 του Απρίλη 1987, στο πλαίσιο της εκπομπής «Το Θέατρο της Δευτέρας», σε σκηνοθεσία Πέτρου Λεωκράτη και με τη μουσική του Γιάννη Ιωάννου.

Παίζουν: Κώστας Ρηγόπουλος, Βασίλης Τσάγκλος, Τάκης Βουλαλάς, Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Μιράντα Ζαφειροπούλου, Χρήστος Παπακωνσταντίνου.

Χρήστος Δοξαράς (1935-2018)

Ο ηθοποιός Χρήστος Δοξαράς, γνωστός από τη συμμετοχή του σε περισσότερες από 30 ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου («Υπάρχει και φιλότιμο», «Λόλα», «Γοργόνες και μάγκες», «Ξύπνα Βασίλη» και πολλές άλλες) γεννήθηκε στην Πάτρα το 1935 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου και κινηματογράφο στην ΑΣΚΕ. Τη δεκαετία του ’70 επέλεξε να ασχοληθεί με τη συγγραφή, η οποία επεκτάθηκε στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Έχει γράψει τα σενάρια για πολλές τηλεοπτικές σειρές και είναι αυτός που απέδωσε τόσο πιστά το μυθιστόρημα «Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου στη μικρή οθόνη. Έφυγε από τη ζωή στις 3 του Γενάρη 2018.

Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.

Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.

Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.