Απόψε που ξανα-σκοτώνουν τον Πλουμπίδη

Ένας Συριζαίος τιμά τη μνήμη του Νίκου Πλουμπίδη. Συμβαίνει σήμερα…

Νίκος Πλουμπίδης, εκτελέστηκε σαν σήμερα, στις 14 Αυγούστου 1954 pic.twitter.com/puSMoHoPRF

— Γιώργος Κυρίτσης (@giorgoskyritsis) 13 Αυγούστου 2018

Γιατί όχι; Πρωτίστως βέβαια με τις πράξεις και τα έργα του, όχι στα λόγια για το φαίνεσθαι. Δίνει αγώνες για τα μνημόνια, τη διαπραγμάτευση (17 ώρες παρακαλώ) που θα λύγιζε και τον “Αλύγιστο” του Κοτζιά, για το χρέος, τη  γραβάτα. Οι σχέσεις μας με τις ΗΠΑ βρίσκονται στο καλύτερο δυνατό σημείο, απόδειξη ότι πλέον δεν εκτελούνται κομμουνιστές και πολιτικοί κρατούμενοι στη χώρα μας.

Ο Πλουμπίδης βέβαια (ο “Αλύγιστος” του Κοτζιά, για όσους δεν το έχουν διαβάσει, που δεν έχει σχέση με το νυν υπουργό) δεν προσφέρεται για τα δόντια της κυβερνώσας αριστεράς που μασάει με χρυσές μετακλητές μασέλες. Τα έβαλε μόνος του με ολόκληρο το μηχανισμό του αστικού κράτους, αποκομμένος από το κόμμα και την ηγεσία του που είχε λόγους, σε εκείνη τη συγκυρία, δρώντας σε βαθιά παρανομία και λόγω των τακτικών της Ασφάλειας, να τον υποψιάζεται ως προδότη. Αυτός όμως έμεινε αλύγιστος, ακλόνητος, παρά την αρρώστια του, πατώντας στη δύναμη των ιδανικών του και της πίστης του στον αγώνα του κόμματος, που ήξερε πως θα τον δικαιώσει.

Σήμερα κάποιοι από αυτούς που τον επικαλούνται και τον ποστάρουν στους τοίχους τους -αντί να τον στήνουν στον τοίχο- τον θεωρούν “τραγική φιγούρα”, ακυρώνοντας ουσιαστικά το μεγαλείο της ψυχής και της συνείδησής του που τον έκανε ήρωα, γιγαντώνοντας ακόμα περισσότερο τη μορφή του. Θεωρούν πως πήγε άδικα, για ένα κόμμα που τον πρόδωσε, για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα λάθος ή εξαιτίας του Ζαχαριάδη. Λες και ήταν το ΚΚΕ εκείνο που τον εκτέλεσε και όχι το αστικό μετεμφυλιακό κράτος, που βγαίνει λάδι σε αυτήν την αφήγηση, με κάποιον τρόπο.

Και αν ζούσε σήμερα ο Πλουμπίδης, θα τον χτυπούσαν φιλικά στην πλάτη, με συγκατάβαση για την πλάνη του, για τις τραγικές του αυταπάτες, τις αντιφάσεις του, τις φρούδες ελπίδες που έτρεφε και τον πίκραναν, το κόμμα που τον γέλασε (Σύντροφοί μου τους γέλασα, που έλεγε ένας δευτερεύων χαρακτήρας στον “Άνθρωπο με το Γαρίφαλο”, με τον Αντώνη Αντωνίου να είναι σα σωσίας του Πλουμπίδη, καθώς τον υποδύεται). Θα τον υποδέχονταν σαν κάποιο θύμα που ξεγελάστηκε από την τυφλή του πίστη και πικράθηκε, και όχι σαν ήρωα που δρούσε συνειδητά και έδωσε τον τελευταίο του αγώνα μπροστά στο δικαστήριο και το εκτελεστικό απόσπασμα, φωνάζοντας “Ζήτω το ΚΚΕ…”

Πολλές φορές τον επικαλούνται ενάντια στο ίδιο το κόμμα του, που λεν πως τον πρόδωσε, τον κατηγόρησε ως χαφιέ, δεν πίστευε πως τον εκτέλεσαν. Θεωρούν πως είναι προνομιακό πεδίο για να πουν για το κόμμα που τρώει τα παιδιά του και δε δικαιούται να ομιλεί σήμερα για τους ήρωες που βγήκαν κάποτε από τις γραμμές του. Ο Πλουμπίδης βέβαια έλεγε πως το κόμμα του θα έβρισκε την αλήθεια και τελικά θα τον αποκαθιστούσε, όπως και έγινε, ακριβώς για να μη δώσει κανένα πάτημα να τον χρησιμοποιήσουν ενάντια στο ΚΚΕ, σε όσους ήθελαν να αξιοποιήσουν την περίπτωσή του, για να το χτυπήσουν. Αλλά εντάξει τώρα, τι να ήξερε και αυτός, αφού ζούσε με τις αυταπάτες του, τραγική μορφή, τον φάγανε οι δικοί του…

Γι’ αυτό κι όσοι επικαλούνται τον Πλουμπίδη σαν ήρωα αρχαίας τραγωδίας -κι όχι ενός σύγχρονου αγώνα- αδυνατούν να συλλάβουν το μεγαλείο του, δεν πέρασαν ούτε ξώφαλτσα από το νόημα της θυσίας και του αγώνα του. Κι όσοι ανήκουν στον κυβερνητικό λόχο, υπηρετώντας πιστά το ίδιο σύστημα ενάντια στο οποίο πολέμησε ο Νίκος Πλουμπίδης ως την τελευταία ώρα της ζωής του, θυμίζουν εκείνο το στίχο από το τραγούδι που του έγραψε ο Θάνος Μικρούτσικος, για μισθοφόρους και πραιτωριανούς.

Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά…

Κι όταν τον επικαλούνται, έτσι ψεύτικα κι υποκριτικά, σου έρχεται να τραγουδήσεις: απόψε (που) ξανα-σκοτώνουν τον Πλουμπίδη…