Το “μπασκετικό σίχαμα” που λατρεύαμε να μισούμε
Στην Ελλάδα μάθαμε να τον μισούμε μαζί με όλη την Εθνική Ισπανίας, που εξελίχθηκε στον κακό μας δαίμονα. Ενώ ο Φίλιππας Συρίγος, με μπόλικη δόση υπερβολής και τη γνωστή ισχυρογνωμοσύνη του, τον είχε χαρακτηρίσει σε μια εκπομπή του “μπασκετικό σίχαμα” και “προβοκάτορα”…
Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο ανακοίνωσε πως βάζει τέλος στη μεγάλη καριέρα του, καταφέρνοντας να επισκιάσει ακόμα και την έναρξη της Πριμέρα Ντιβισιόν στην αθλητική επικαιρότητα, και σηματοδοτώντας το τέλος μιας χρυσής εποχής, ακόμα κι αν δεν τελείωσε όπως φανταζόταν, με τον καλύτερο τρόπο.
Στην Ελλάδα μάθαμε να τον μισούμε μαζί με όλη την Εθνική Ισπανίας, που εξελίχθηκε στον κακό μας δαίμονα. Εκτός από τις ήττες, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που τροφοδοτούν αυτήν την “αντεστραμμένη αγάπη”, πχ η διαιτητική εύνοια ή μάλλον ο τρόπος με τον οποίο την εκμαιεύουν. Πχ σαν το Ναβάρο που τιναζόταν, λες και τον χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα, κουνώντας τα χέρια στον αέρα σε κάθε μαρκάρισμα. Για κάποιους η χαρακτηριστική κίνησή του δεν ήταν η περίφημη bombita (το μακρινό μπάσιμο που καταλήγει σε κοντινό σουτάκι με καμπύλη) ούτε οι άλλες, τρίποντες βόμβες του, αλλά αυτός ο ανεμόμυλος, σα φτερό στον άνεμο, για να εκβιάσει το φάουλ. Ακόμα και η Ευρωλίγκα εξέδωσε για χάρη του ειδική οδηγία, για να τιμωρούνται οι θεατρινισμοί (flopping) με τεχνική ποινή. Ενώ ο Φίλιππας Συρίγος, με μπόλικη δόση υπερβολής και τη γνωστή ισχυρογνωμοσύνη του, τον είχε χαρακτηρίσει σε μια εκπομπή του “μπασκετικό σίχαμα” και “προβοκάτορα”…
Θα ήταν όμως μικρότητα να αναλωθεί κανείς σε αυτά τα σημεία για την καριέρα του Ναβάρο. Που όταν ξεκινούσε την καριέρα του, η Ισπανία κι η Μπάρτσα δεν είχαν κανένα διεθνή τίτλο και θεωρούνταν λούζερ. Οι μπλαουγκράνα σήμερα έχουν δύο Ευρωλίγκες κι οι Ισπανοί 3 Ευρωμπάσκετ (ο Ναβάρο έλειπε από το ένα) 1 Μουντομπάσκετ και 3 ολυμπιακά μετάλλια (δύο αργυρά κι ένα χάλκινο). Ο Ναβάρο ήταν βασικό στέλεχος της χρυσής γενιάς του 1980 και ίσως ο καλύτερος Ισπανός μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, πίσω από τους δύο Γκασόλ.
Στην Μπαρτσελόνα πέρασε όλη την μπασκετική του ζωή, με εξαίρεση μια σύντομη παρένθεση στο ΝΒΑ, όπου έγινε βασικός στους Μέμφις Γκρίζλιες, είχε διψήφιο αριθμό μέσο όρο πόντων και βγήκε στη δεύτερη ρούκι πεντάδα, αποδεικνύοντας πως μπορούσε να σταθεί, προτίμησε όμως να επιστρέψει σπίτι του. Εκτός από τις δύο Ευρωλίγκες, πήρε ακόμα 8 πρωταθλήματα, 7 Κύπελλα (το τελευταίο φέτος, με το οποίο έγινε ο πολυνίκης παίκτης του θεσμού), ενώ έγινε ο 1ος σκόρερ στην ιστορία της Ευρωλίγκα, παίκτης-θρύλος και μέλος της καλύτερης ομάδας στην πρώτη δεκαετία του θεσμού (2000-2010). Πραγματικός μύθος…
Το βασικό όμως με αυτούς τους παίκτες είναι πως έχουν συνηθίσει να είναι πρωταγωνιστές σε κορυφαίο επίπεδο, δυσκολεύονται να συνηθίσουν τους δευτερεύοντες ρόλους και να καταλάβουν πότε πρέπει να αποσυρθούν, γιατί τους νικάει ο χρόνος πρωτίστως -και όχι οι αντίπαλοί τους.
Η Μπαρτσελόνα του το θύμισε με άκομψο τρόπο, ενημερώνοντάς τον πως δεν υπολογίζεται για τη νέα σεζόν, ενώ αυτός ήθελε να συνεχίσει για ένα χρόνο. Ο Ναβάρο ζύγισε την κατάσταση, σκέφτηκε ότι δεν ήθελε να κλείσει αλλού την καριέρα του και ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, θυμίζοντας σε όσους μεγάλωσαν μαζί του ότι γερνάμε. Η Μπαρτσελόνα τον αποχαιρέτησε με ένα συγκινητικό βίντεο και τον υποδέχτηκε στο τεχνικό της επιτελείο, όπου θα έχει πλέον μια θέση.
Στο επανιδείν δον Χουάν Κάρλος. Ήσουν ωραίος παίκτης με τα καλά σου και με τα στραβά σου…