Θέατρο τη Δευτέρα: «Πρόσωπο με πρόσωπο», του Αλεξάντρ Γκέλμαν

Το γραμμένο επί σοβιετικής εποχής έργο «Πρόσωπο με πρόσωπο», του Αλεξάντρ Γκέλμαν, πρωτοανέβηκε από τον Θίασο Τζένης Καρέζη – Κώστα Καζάκου την περίοδο 1985-86 και προβλήθηκε από την ΕΡΤ το 1988.

Με γόνιμες επιρροές από τη «Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπι, ο Γκέλμαν ασκεί κριτική σε σαθρές δομές, σε αριβίστες στην κρατική ιεραρχία, σε «τρωκτικά» των δημοσίων έργων, σε ανταγωνιστικές σχέσεις και αρνητικά φαινόμενα και στη σοβιετική κοινωνία.

Ο Κώστας Καζάκος και η Τζένη Καρέζη πρωταγωνιστούν στο έργο «Πρόσωπο με πρόσωπο», του Αλεξάντρ Γκέλμαν

«Σήμερα, η κριτική του Γκέλμαν δεν ξενίζει. Εξάλλου αφορά, καθολικά, την καπιταλιστική κοινωνία και τις απανθρωπιζόμενες, ανταγωνιστικές σχέσεις, ακόμα και στο επίπεδο του ανδρογύνου, οικογένειας – επαγγελματικής επιτυχίας. (…) τα δύο πρόσωπα του έργου, σ’ ένα δωμάτιο – ρινγκ, αλληλοσπαράσσονται και απογυμνώνονται κοινωνικά, ηθικά, ερωτικά, συζυγικά, συνειδησιακά, αποκαλύπτοντας το βαθύτερο δράμα τους – μια εκδοχή του “αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα”. Το τίμημα της αριβιστικής επαγγελματικής ανόδου του συζύγου, ήταν να σακατευτεί το μοναχοπαίδι τους εξαιτίας ενός εγκληματικά κακοφτιαγμένου από τον πατέρα, χάριν του άνομου κέρδους, δημόσιου έργου», σημείωνε το 1997 στο Ριζοσπάστη η «Θυμέλη» (Αριστούλα Ελληνούδη – στην κριτική της παράτασης «Και τώρα οι δυο μας» που ανέβασε ο Γιώργος Κιμούλης (πρόκειται για το ίδιο έργο του Γκέλμαν με αλλαγμένο τον τίτλο).

Σκηνοθεσία: Όλεγκ Εφραίμωφ, Στέλιος Ράλλης (τηλεοπτική προσαρμογή). Μετάφραση: Κατερίνα Ζορμπαλά, Τζένη Καρέζη. Παίζουν: Τζένη Καρέζη, Κώστας Καζάκος

Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.

Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.

Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.