“Ημέρες Ξεσκαρταρίσματος”

Οι προηγούμενες ημέρες, ή καλύτερα εβδομάδες, ήταν από αυτές που λέμε “ημέρες ξεσκαρταρίσματος”. Συνηθίζεται σε καιρούς κρίσης – οικονομικής, κοινωνικής αλλά και αξιών – να αποκαλύπτονται, ακούσια και μη, πτυχές ατόμων που δε γνώριζες ότι τους ανήκαν.

Λέγαμε λόγου χάριν κατά καιρούς χαριτολογώντας για μερικούς καλλιτέχνες, πως είναι καλύτερα να …τραγουδάνε παρά να μιλάνε. Πως αν δεν έχεις τίποτα άλλο να πεις, άσε καλύτερα την τέχνη σου να μιλά για σένα.

Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που τη θέση ενός καλλιτέχνη παίρνει ένα άτομο του περίγυρού σου; Ένα άτομο από αυτά που λες πως έλα μωρέ δε γίνεται να είπε κάτι τέτοιο. Τότε τι τους λες;

Είδα αρκετούς του (ευρύτερου, ευτυχώς) περίγυρού μου να παίρνουν θέση διαδικτυακά υπέρ ατόμων που οι πρόγονοί τους μάχονταν και πολεμούσαν. Είδα πολλούς να υιοθετούν μια στάση απολιτίκ και τουρλού – πέφτοντας παράλληλα συχνά σε αντιφάσεις.

Οι περισσότερες από τις άνωθι περιπτώσεις ήρθαν στην επιφάνεια μετά το απόγευμα της μαύρης 23ης Ιουλίου. Δε θα μακρυγορήσω κάνοντας κηρύγματα, μήτε προσπαθώντας να κουνήσω το δάκτυλο δασκαλεύοντας.

Ο κάθε νοήμων θαρρώ πως διαχωρίζει ποιες κινήσεις αποσκοπούν σε προσφορά βοήθειας και ποιες έχουν άλλες βλέψεις. Η “καλή” Χρυσή Αυγή και τα “φιλάνθρωπα” μέλη της ήταν όταν στη Θεσσαλονίκη προ ολίγων εβδομάδων σάπιζαν στο ξύλο και έκαναν επίθεση με μαχαίρια και ρόπαλα σε μετανάστες στη Ναυαρίνου. Ακριβώς την ίδια στιγμή που ο κόσμος σε Ανατολική Αττική και λοιπές πληγείσες περιοχές προσπαθούσε να σώσει ο,τι και όποιον σώζεται με τη βοήθεια Κούρδων, Παλαιστινίων και Αιγύπτιων. Ακριβώς την ίδια στιγμή που ομοϊδεΧΑτες τους έκαναν πλιάτσικο σε περιουσίες πυρόπληκτων και μοίραζαν νεράκι με στημένες κινήσεις και κροκοδείλια δάκρυα τρώγοντας όμως πόρτα από τους πληγέντες.

Οι προθέσεις των ναζί δεν είναι εποχές να αλλάζουν με τον καιρό, είναι παγιωμένες κι απάνθρωπες. Είναι κρίμα να διαβάζει κανείς τέτοια λόγια υποστήριξης προς το μέρος τους κι ελπίζω να είναι μόνο από άγνοια – κι όχι πραγματικές πεποιθήσεις ατόμων νέων. Ατόμων που αποτελούν το μέλλον της χώρας.

Θα πω μονάχα αυτό: Καμία ανοχή σε φασίστες. Ποτέ και πουθενά.