Μισθούς και συντάξεις τα έκανες κουρέλι, άντε και υπουργήσου “σύντροφε” Κουβέλη…

Αν έγραφε ποτέ κάτι αυτοβιογραφικό, θα μπορούσε να το ονομάσει “Γεννημένος την 3η Σεπτέμβρη”. Ίσως έτσι κάποιοι τον παρεξηγούσαν με βάση τους συνειρμούς που προκαλεί η επέτειος, αλλά σε τελική ανάλυση μάλλον θα καταλάβαιναν καλύτερα την αγνή σοσιαλδημοκρατική του σκέψη. Ο Φώτης Κουβέλης θα μπορούσε να είναι κάθε λέξη της αστικής συνταγματικής νομιμότητας και της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη, εκσυγχρονισμένης και προσαρμοσμένης στο σήμερα, χωρίς κάποιες παρωχημένες κορόνες.

Γεννήθηκε στις 3 Σεπτέμβρη στο Βόλο, στα χρόνια του Εμφυλίου. Έγινε μέλος της νεολαίας των Λαμπράκηδων και στη διάσπαση του 68′ πήγε με την πλευρά των αναθεωρητών του “Εσωτερικού”, και δε διατέλεσε ποτέ μέλος του ΚΚΕ, αφού ούτως ή άλλως είχαν διαλυθεί οι παράνομες οργανώσεις του.

Σπούδασε Νομικά και στη Μεταπολίτευση ήταν μέλος της διοίκησης αλλά και Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Έγινε μέλος του “ΚΚΕ Εσ.” και ακολούθησε τον Κύρκο στη συγκρότηση της ΕΑΡ (Ελληνική Αριστερά) που ήταν προϋπόθεση και προάγγελος -σαν κίνηση καλής θέλησης- για τη δημιουργία του Ενιαίου Συνασπισμού. Το 89′ εκλέχτηκε πρώτη φορά βουλευτής και λίγο αργότερα έγινε Υπουργός Δικαιοσύνης στη βραχύβια κι ειδικού σκοπού κυβέρνηση Τζαννετάκη (όπου τα στελέχη των “ανανεωτών” είχα μεγαλύτερη έγνοια να στελεχώσουν τα υπουργεία).

Η δεύτερη υπουργοποίησή του ήρθε 23 χρόνια μετά, σε μια άλλη κυβέρνηση συνεργασίας και ήταν επίσης σύντομης διάρκειας. Στο ενδιάμεσο όμως κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Ο Κουβέλης είδε το ΣΥΝ να μένει κάτω από το 3% στις εκλογές του 93′, έχοντας έτσι μια σύντομη “εξωκοινοβουλευτική” παρένθεση στο βιογραφικό του. Το 02′ ήταν υποψήφιος για το Δήμο Αθηναίων, συγκεντρώνοντας το σύνηθες ποσοστό του Συνασπισμού. Πήρε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ως υποψήφιος Πρόεδρος του Κόμματος το 08′, έχασε όμως από το ανατέλλον άστρο του Αλέξη Τσίπρα, που θα γινόταν σύντομα ανατέλλων ήλιος με πράσινο χρώμα. Το 09′ ο Κουβέλης έγινε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένα χρόνο αργότερα αποχωρούσε θεαματικά από το συνέδριο με την τάση του, καταγγέλλοντας τον… αριστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του κι αφήνοντας ενθύμιο τον Παπαδημούλη.

Πήρε μαζί του όμως τον Ψαριανό -που  βίωνε τη δική του αριστερή παρένθεση- κι άλλους για να φτιάξει τη ΔΗΜΑΡ, καθώς η αριστερά του Κουβέλη ή θα είναι (σοσιαλ)δημοκρατική ή δε θα υπάρξει. Και πολύ σύντομα δε θα υπήρχε πια, ως Αριστερά και ως κόμμα γενικώς. Ενδιάμεσα, πρόλαβε να καταγράψει δύο θετικά αποτελέσματα -αν και πολύ μακριά απ’ τα διψήφια ποσοστά που της έδιναν οι δημοσκοπήσεις- στις διπλές κάλπες του 12′, διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους πως θα δώσει κυβερνητική λύση, συμμετέχοντας δηλαδή πάση θυσία στο νέο κυβερνητικό σχήμα ως συγκολλητική ουσία.

Ήταν, παρά περί του αντιθέτου λεγόμενα, συμπληρωματική δύναμη στο “μεγάλο συνασπισμό” ΝΔ-ΠΑΣΟΚ -που είχε ήδη πάψει να είναι μεγάλο- έφυγε όμως ένα χρόνο μετά, με αφορμή τους χειρισμούς του Σαμαρά στο “μαύρο της ΕΡΤ”. Στην πραγματικότητα, η ΔΗΜΑΡ έψαχνε το πρόσχημα για μια εύσχημη έξοδο, για να επιβιώσει κοινοβουλευτικά και να μην ξαναπεράσει στο εξωκοινοβουλευτικό περιθώριο. Αφενός όμως αυτό το τελευταίο ήταν αναπότρεπτο πια, αφετέρου ο Κουβέλης συγκρούστηκε με άλλα στελέχη που πίστευαν πως έπρεπε να μείνουν γαντζωμένοι στην κυβέρνηση, τον οδήγησαν στην παραίτηση και τη ΔΗΜΑΡ στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ της Φώφης.

Η ΕΡΤ ήταν μια εκδοχή των περιβόητων “κόκκινων γραμμών” του κόκκινου Φώτη, που μπορεί να ήταν χωμένος ως το λαιμό στο βούρκο της στήριξης της μνημονιακής πολιτικής, αλλά ήθελε να κρατήσει καθαρά τα (κόκκινα) νύχια του και τη συνείδησή του.

Μια άλλη περίφημη φράση του ήταν ο στόχος της σταδιακής απαγκίστρωσης από τα μνημόνια, με το Ζαραλίκο να τον τρολάρει πως με το ίδιο σκεπτικό, η ανεργία είναι μια μορφή απαγκίστρωσης από τη μισθωτή σκλαβιά, η πείνα κι η ασιτία μια απαγκίστρωση από την κοιλιοδουλία, κοκ.

Το βασικό χαρακτηριστικό του Κουβέλη, με μη πολιτικούς όρους, είναι ο μειλίχιος -έως και ανιαρός πολλές φορές- λόγος του, που μοιάζει συχνά με αγόρευση στο δικαστήριο. Δεν είναι καθόλου τυχαία η εξέλιξη σε μια πειραματική μορφή του “Ενικού” το 12′, με τους πολιτικούς αρχηγούς των αριστερών (εντός κι εκτός εισαγωγικών) κομμάτων και το κοινό στο στούντιο να εξαγριώνεται με την Αλέκα Παπαρήγα που βγήκε πρώτη, να ξεθυμαίνει με τον Τσίπρα και να είναι έτοιμο για το νανούρισμα του κυρ-Φώτη στο τέλος.

Τελικά η τρίτη και τελική υπουργοποίησή του ήρθε πριν από μερικούς μήνες, στην κυβέρνηση Τσίπρα. Κάποτε οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ του φώναζαν ειρωνικά ένα σύνθημα για να του θυμίσουν πως τσάκισε μισθούς και συντάξεις με την πολιτική του και τον καλούσαν σε ερωτικές πράξεις. Τώρα όμως θα τον καλωσόριζαν με τη συντροφική θέρμη του παρελθόντος, αφού ο Κουβέλης μοιάζει σχεδόν “αριστερή στροφή” συγκριτικά με άλλες επιλογές συνεργασίας που κάνει το κυβερνών κόμμα.

Ο Κουβέλης υπέστη για λίγους μήνες το καψόνι της συνύπαρξης με τον Καμμένο στο Υπουργείο Αμύνης (ή Πολέμου όπως θα έπρεπε να λέγεται) και γιόρτασε χτες τα 70 χρόνια του με τον ανασχηματισμό που του έδωσε ξανά μια θέση υπουργού στο κυβερνητικό σχήμα, καλύπτοντας τη βασική, διαχρονική του επιδίωξη: μια θέση στην εξουσία.

Κι έτσι επτά δεκαετίες χωρίς πολλούς αγώνες και θυσία, βρήκαν την ανταμοιβή σε τρία υπουργεία…

Κι αν γινόμουν μετά Πρόεδρος της Δημοκρατίας…;