Αμερικανικές Ιστορίες Τρόμου

Δε χρειάζεται αποκρυπτογράφηση το τρομακτικό σκηνικό που στήνεται για τον ελληνικό και όλους τους βαλκανικούς λαούς. Αρκεί η φωτογραφία, κακέκτυπο με καθυστέρηση δεκαετιών της Θάτσερ με κάσκα ανθρακωρύχου στη φοβερή τότε απεργία στην Αγγλία, του δημάρχου Αθηναίων δίπλα στον Αμερικανό πρέσβη με τσάπες στα χέρια για την επέκταση της δενδροφύτευσης των αμερικανικών συμφερόντων στην καρδιά της Αθήνας, στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Μια εικόνα που ήρθε ν’ απαντήσει συγκινητικά και με ψυχή βαθιά στην αποκοτιά των εργατών του ΠΑΜΕ, που προσπάθησαν να γκρεμίσουν απ’ το βάθρο του το άγαλμα του Τρούμαν.

Αυτό το ελληνικό σίριαλ με τίτλο Left American Pride (αριστερή αμερικανική υπερηφάνεια) συναγωνίζεται για το χρυσό βατόμουρο του πολιτικού Χόλιγουντ – Μπόλιγουντ μόνο με τους Σκοπιανούς καουμπόηδες της άγριας δυτικοβαλκανικής δύσης. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς η επαρχία της ΝΑΤΟικά κατακερματισμένης Γιουγκοσλαβίας, η ΠΓΔΜ, έχει μετατραπεί σ’ ένα απέραντο στούντιο κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών ιστορικοφανούς βαλκανικού Μπεν Χουρ, όπου παρελαύνουν και απαγγέλλουν με σαιξπηρικό στόμφο τη βαθιά τους εκτίμηση για την είσοδο στη ΝΑΤΟική Ρώμη των «μακεδονικών στρατευμάτων», που πολέμησαν γενναία στο Αφγανιστάν και θα εμπλουτίσουν τη συμμαχία του Καίσαρα Τραμπ. Τι Νίμιτς, τι Στόλτενμπεργκ, τι Μέρκελ (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές τα συλλαλητήρια δεν έχουν αρχίσει κι ο κατάλογος των υποστηρικτών της συμφωνίας των Πρεσπών δεν έχει ολοκληρωθεί) έσπευσαν και σπεύδουν να πουν το βαθιά πολιτικά ορθό «μη διανοηθείτε να μην ψηφίσετε αυτό που σας λέμε», ξεπερνώντας κάθε εξωφρενική εκδοχή αμερικάνικης σειράς τρόμου. Και εννοώ πως ό,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στα Βαλκάνια, στην Ελλάδα και την Ευρώπη, είναι ακριβώς ίδιο αλλά ολοφάνερο και καθόλου συνωμοτικό μ’ εκείνο το περίφημο σκάνδαλο στην Ιταλία πριν από μερικά χρόνια (στοά Ρ2, τράπεζα Αμπροζιάνο, μαφία, Βατικανό, Lockheed κ.λπ., για όσους δεν ξεχνούν), οπότε: Σε μια γέφυρα βρίσκεται πτώμα με κομμένα χέρια και πυροβολημένο κεφάλι, μαζί με σημείωμα αυτοκτονίας. Το δικαστήριο απεφάνθη ότι όντως το θύμα αυτοκτόνησε… Φυσικά πράγματα στις αμερικανοευρωπαϊκές ιστορίες πολιτικού τρόμου.

Απ’ το εξωφρενικό που εξωφρενικά χαρακτήρισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, διαβολικά καλό, μετά τη συνάντηση με τον Τραμπ, βγαίνει κανείς απέναντι και στα πρακτόρια και στα drones και στις κάμερες και στις βάσεις δεδομένων και στους κυνηγούς αφισοκολλητών και στους δικαστές των παράνομων απεργιών, μόνο με την υπόδειξη του ποιητή του μέγιστου «Αξιον Εστί»: «… και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια…».

Λιάνα Κανέλλη
Στη στήλη της “Πατριδογνωμόνιο” στο Ριζοσπάστη