Συνέντευξη Χριστόφορου Ζαραλίκου στην Κατιούσα: “Το κορμί που φτιάχνει η αφισοκόλληση, δεν το κάνει κανένα γυμναστήριο…”

Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με το κλισέ πως ο Χριστόφορος Ζαραλίκος μας έδωσε μια συνέντεξη-ποταμό. Αλλά αυτό δε λέει τίποτα από μόνο του, αν δεν προσδιορίσουμε τι ποταμός. Θα μπορούσε να είναι πχ πίσω από το Βόλγα δεν υπάρχει γη, ή ο Γοργοπόταμος, γιατί όπως λέει και ο ίδιος “είμαι λίγο Κνίτης”, άλλο αν δυσκολεύεται να τον πάρουν σοβαρά, όταν τους το λέει.

Στη συνέντευξη-ποταμό που ακολουθεί και κυλάει ευχάριστα σα δροσερό ρυάκι και σαν stand-up παράσταση, ο Χρ. Ζαραλίκος μας μιλάει για τα πάντα.
Για το Κνιτ-νεςς, που μπροστά του δεν πιάνει μία το φιτ-νες.
Για την τέχνη του Θάνου Τζήμερου και την πρόσκληση που του έκανε.
Για τα μηνύματα που έχει ανταλλάξει με το μεγάλο κωμικό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Για την ΑΕΚ και την προσφυγική κερκίδα στο μπάσκετ.
Για το κοινό σου που το διαλέγεις και το διαμορφώνεις εσύ ο ίδιος, και όχι αντίστροφα.
Για το 90% των συναδέλφων του, που ξεφτιλίστηκαν στα χρόνια της κρίσης και θα έπρεπε να αλλάξουν χώρα.
Για τη νέα του ιστοσελίδα, το θεατρικό που ετοιμάζει και το μπάσιμο που θα κάνει στο You-Tube.
Για τον κόσμο που είναι πηγμένος, κουρασμένος και χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση.
Για τα Συριζοτρόλ, τους πολιτικούς στις παραστάσεις του, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη όπου δε θα ένιωθε ασφαλής ακόμα κι αν ήταν ο πατέρας του υπουργός, για το Μπέλα Τσάο.
Ακόμα και για την ιστορία με την μπίρα στον Ψαριανό ή για τους αυθεντικούς Εξαρχειώτες που έπαιζαν στο επεισόδιο των Απαράδεκτων με την κατάληψη (“Freak Out”), αλλά αυτά έμειναν off the record.

Ακολουθούν πεντέμισι χιλιάδες λέξεις μιας αγνής και άδολης Ζαραλικοσυμμαχίας… Πάρτε βαθιά ανάσα και απολαύστε υπεύθυνα…

-Μπορείς να σπάσεις το ρεκόρ του Παπακωνσταντίνου σε συμμετοχές Φεστιβάλ;

-Πόσες έχει;

-40.

-Έχει 40; Μόνο άμα κάνω εμφανίσεις και τις τρεις μέρες. Ή να το κάνετε δύο φορές το χρόνο.

-Στο Φεστιβάλ ξεκίνησες να έρχεσαι ως κωμικός με Πρώτη Φορά Αριστερά;

-Ναι, πριν τέσσερα χρόνια. Είχαν γίνει οι εκλογές;

–Ναι είχαν γίνει.

-Τώρα να σου πω τι είχα πει στο πρώτο, δε θυμάμαι καθόλου.

-Είχες πει πριν ότι τρέχουμε να προλάβουμε το σοσιαλισμό, γιατί είμαι κιόλας 45, πρέπει να έκοψες δυο χρόνια.

-Όχι δεν έκοψα, 49 είμαι τώρα. Και τον Οκτώβρη 50άρης σαν την ΚΝΕ. 23 Οκτωβρίου, σημαντική μέρα, έχουμε γενέθλια εγώ και ο Χατζιδάκις. Και μερικά εκατομμύρια άνθρωποι ακόμα αλλά με συμφέρει να λέω τον Χατζιδάκι. 

-Και λες, επειδή μεγαλώνω πρέπει να τρέξουμε, να προλάβουμε σοσιαλισμό.

-Αλήθεια λέω. Συνήθως στα κείμενα λέω αλήθεια.

-Και πώς το βλέπεις; Προλαβαίνουμε;

-Δεν ξέρω. Το σκεφτόμουν σήμερα το μεσημέρι, γιατί μεγαλώνοντας σε απασχολούν τέτοια θέματα. Και σκεφτόμουν ότι και την πρώτη τουφεκιά να ακούσω πριν πεθάνω, δε θα ήταν άσχημα.

-Είμαστε μεγάλοι για το βουνό;

-Όχι ποτέ, εγώ πάντα γυμνάζομαι. Είναι βασική μου αρχή. Δε γίνεται να είμαστε σε διαδικασία αλλαγών, με την ευρύτερη έννοια, πόσο μάλλον κοινωνικών αλλαγών, και να μη φροντίζεις να είσαι έτοιμος από σώμα κι από πνεύμα. Είναι ατομική ευθύνη.

-Πρώτο Φεστιβάλ που είχες πάει σαν επισκέπτης;

-Ε τώρα παιδάκι, ούτε καν το θυμάμαι. Σίγουρα ήταν από τα πρώτα, Ήταν κι η αδερφή μου, που ήταν Κνίτισσα, έξι χρόνια πιο μεγάλη από μένα. Θα ήταν αυτή 15-16, άρα εγώ στα 9-10. Φαντάσου ότι πρώτη πορεία Πολυτεχνείου που πήγα στη ζωή μου ήταν αυτή με τη δολοφονία Κουμή-Κανελλοπούλου. Εγώ ήμουν Α’ Γυμνασίου. Το θυμάμαι πάρα πολύ έντονα. Ήμουν στο μαθητικό μπλοκ που ήταν τεράστιο, δε θυμάμαι ποιο μπλοκ ήταν μπροστά μας, αλλά είχε ένα μεγάλο κενό κι ακολουθούσαν οι μαθητές. Λίγο πριν είχαμε πιάσει μες στο μπλοκ έναν τύπο τεραστίων διαστάσεων με μούσια και μαύρα ρούχα, τον κυκλώσαμε, του την πέσαμε, “τι είσαι εσύ ρε φίλε;”, του βγάλαμε ταυτότητα κι ήταν μπάτσος. Κι όταν φτάσαμε στη γωνία της πλατείας Συντάγματος, στο Κινγκ Τζορτζ, άρχισαν να πέφτουν κάτι κοτρόνες τεράστιες που τις πετούσαν όλες κάτι ψηλοί με μαύρα ρούχα και μούσια, όλοι. Και όταν μας έκαναν το ντου, άρχισα να τρέχω, σταμάτησα και κοίταξα αν με κυνηγάει κάποιος μόλις στα Χαυτεία.

-Πρώτο Φεστιβάλ που θυμάσαι;

-Δε θυμάμαι ρε γαμώτο.

-Κάτι που να θυμάσαι και να σου άρεσε;

-Όλα ήταν εντυπωσιακά, όλα. Αυτά που με εντυπωσίαζαν πάντα ήταν τα περίπτερα που ήταν από Κούβα, Παλαιστίνη, από μέρη μακρινά. Πάντα με αυτά ψηνόμουν;

-Ο Θάνος (Τζήμερος) θα έρθει τελικά στο Φεστιβάλ, δέχεται;

(Γελάει)

Κοίταξε, ο Θάνος δε θα έρθει, φαντάζομαι. Και καλό είναι να μην έρθει, γιατί θα πάθει εγκεφαλικό και θα έχουμε τύψεις. Ας πάθει όσα θέλει δηλαδή, αλλά να μη φταίμε εμείς. Αλλά εγώ θα σας φέρω την τέχνη του Θάνου φέτος στο Φεστιβάλ. Ο Θάνος είναι διαφημιστής, έχει βγάλει λεφτά ως τέτοιος, μάλλον είναι καλός. Εγώ, αν έχετε παρατηρήσει, από την πρώτη μου χρονιά στο Φεστιβάλ, προσπαθώ να βάλω τους Κνίτες και την ΚΝΕ γενικά σε ένα δρόμο ότι παιδιά, πάσχουμε διαφημιστικά. Έχουμε τις καλύτερες ιδέες, είμαστε τα καλύτερα παιδιά, έχουμε ωραία αγόρια, ωραία κορίτσια, καλοί μαθητές, νοικοκυραίοι, έχουμε παιδιά ψηλά με μούσια, όλα τα καλά. Αλλά πάσχουμε. Λέει ο άλλος Κνίτης και νομίζει ότι είναι κάτι που δεν είναι.

-Αυτό δεν ξέρω αν είναι ευθύνη του Κνίτη ή στερεότυπο.

-Θα μου επιτρέψεις, δεν είναι Κνίτικη συμπεριφορά να αφήσεις την ευθύνη της εικόνας σου στα χέρια των άλλων. Εμείς την έχουμε. Όποιος έχει την ευθύνη, έχει και τη δύναμη, με αυτά δεν παίζουνε. Ό,τι και να γίνει η ευθύνη είναι δικιά μας. Είτε είναι γκόμενα, είτε ιδεολογία… Φέτος θα φέρω τις νέες ιδέες λοιπόν, και σας το δίνω τρέιλερ, αν και δεν έχει τελειώσει το κείμενο ακόμα. Έχετε δει πώς κοροϊδεύουν τον κόσμο τα τελευταία χρόνια, με την κατηγορία fitness; Μακροζωία; Καλό κορμί; Θετική ενέργεια; Life coaching; Ε; Ξεκινάμε λοιπόν τη νέα καμπάνια να είναι το Κνίτνες. Το κορμί που φτιάχνει η αφισοκόλληση, δεν το κάνει κανένα γυμναστήριο, ποτέ και πουθενά. Ούτε η γιόγκα. Και άλλα πολλά. Καλή επιδερμίδα, αποτρίχωση, απολέπιση, όλα.

-Έχει τύχει να πας σε ένα Φεστιβάλ, να πεις τώρα θα παίξω με τα όριά τους, να τους δοκιμάσω λίγο και να είναι λίγο αμήχανο το κοινό, πάγωσε η τσιμινιέρα, τι είπε τώρα κτλ;

-Ίσα-ίσα, από το πρώτο Φεστιβάλ εντυπωσιάστηκα από το εύρος της ανοχής.

-Υπάρχει κάποιο κοινό, αντιθέτως, που έχει μείνει εντελώς παγωμένο, είτε είναι απολίτικο, γιατί είναι πολιτικά τα κείμενά σου.

-Τα τελευταία χρόνια δεν έχω. Αυτό το αντιμετώπιζα κάποια στιγμή πριν έξι-επτά χρόνια που άρχισα να στρίβω πολύ. Αλλά ήταν μια συνειδητή απόφαση, οικονομικά έχασα τότε, αλλά σε όλα τα άλλα επίπεδα κέρδισα. Γιατί ήταν μια αλλαγή που ήθελα να κάνω, είχε γίνει μέσα μου καταρχάς, οπότε έπρεπε να γίνει κι έξω μου. Μετά τα χρόνια του αθλητικού ραδιοφώνου και το λίγο πιο ελαφρύ χιούμορ και σάτιρα, το οποίο έχει μεγάλη αξία, δεν το φτύνω, εγώ απλώς μέσα μου ήθελα να στρίψω. Μετά ήθελα να στρίψω λίγο ακόμα, και λίγο περισσότερο. Κι ακόμα στρίβω… Οπότε τα τελευταία χρόνια δεν έχω τέτοια θέματα. Ξέρουν οι άνθρωποι τι θα δουν, πάνω-κάτω. Κι εγώ παίζω τίμια με αυτά, παίζω με τα πάντα, αλλά όχι με αυτό.

-Η μαθητική την τελευταία χρονιά δε χωρούσε τον κόσμο…

-Δε μας χωράει η μαθητική, έχω κάνει τα παράπονά μου.

-Περιμένουμε για κεντρική δηλαδή, όταν εξηνταρίσεις κι εσύ κι η ΚΝΕ...

-(Γελάει). Νομίζω στην περσινή, όταν μου έστειλαν πλάνα από το drone, τρόμαξα. Πρέπει να σας πω με υπολογισμούς μαθηματικούς και όχι αυτούς που βγάζουν κάποιοι για τα συλλαλητήρια, του τύπου πέντε άτομα σε ένα τετραγωνικό, που άμα κλάσει ένας, πεθαίνουν δώδεκα… είχε χαλαρά 18 χιλιάδες άτομα. Η μοναδική φορά που έχω παίξει σε πιο πολύ κόσμο στη ζωή μου είναι στο ΟΑΚΑ πριν βγει ο Μπον Τζόβι, που είχε 43 χιλιάδες όταν βγήκα. Αυτό που έπαθα εκεί με τους 18 χιλιάδες στην ΚΝΕ, δεν το είχα πάθει στη ζωή μου. Είχε μουδιάσει το δεξί μου πόδι, το μεγάλο δάχτυλο και πάλευα να ξεκολλήσω από το σημείο που είμαι και δεν ήξερα γιατί το έχω πάθει αυτό. Και το κατάλαβα όταν είδα το drone, δεν το πίστευα.

-Υπάρχει μια δίψα στον κόσμο του ΚΚΕ να αισθανθεί ότι κάποιος καλλιτέχνης είναι δικός του;

-Ναι, ισχύει. Καταλαβαίνω τους Κουκουέδες που νιώθουν την ανάγκη να νιώθουν δικούς τους καλλιτέχνες κι ανθρώπους του θεάματος. Αλλά για μένα δεν έχει σημασία αυτό. Ξέρετε εσείς αν ψηφίζω ΚΚΕ, το έχω πει πουθενά;

-Όταν είχες πει στο Χατζηνικολάου, εδώ στο Studio όλοι ΚΚΕ ψηφίσαμε, εγώ κι η κάμερα είμαστε.

-Πρόσεξε όμως, εκεί κάνω κείμενο, δεν ξέρει αν λέω αλήθεια. Εγώ λοιπόν χαίρομαι που οι άνθρωποι με αισθάνονται τι είμαι και με νιώθουν δικό τους, γιατί να το πω εγώ δε λέει τίποτα. Αν εσύ με νιώθεις δικό σου, λέει πάρα πολλά.

-Είναι επιφυλακτικός ο κόσμος, γιατί έχει καεί στο παρελθόν από τέτοιες περιπτώσεις, ενώ με εσένα υπάρχει μια ταύτιση.

-Ναι κι εγώ έχω καεί σε τέτοιες περιπτώσεις. Στα τέτοια μου. Τι να σου πω, ότι ήμουν μαύρη λίστα στο Μέγκα; Ακόμα υπάρχει η λίστα εκείνη, το ξέρω. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Αυτά τα λύνεις πριν σου τύχουν. Του στιλ “μα να χάσεις τόσα λεφτά”; Την ώρα που σου έρχονται τα λεφτά, δε σκέφτεσαι τι να τα κάνεις, αυτά τα έχεις λυμένα. Κι εγώ ευτυχώς τα είχα λύσει από παιδί κι αυτά και πιο σοβαρά θέματα. Είχα την τύχη, όταν ήμουν φαντάρος, να έχω σχέση με ένα κορίτσι το οποίο με τάισε με τα καλύτερα βιβλία του κόσμου. Άμα στα 19 διαβάζεις την “Αντιγνώση”, δε βασανίζεσαι με τέτοια ζητήματα. Άμα στο Θέατρο Τέχνης, έχεις δάσκαλο το Βασίλη Ραφαηλίδη, δεν ασχολείσαι με τέτοια, πραγματικά. Και φαντάσου, ότι τον είχες απλώς δάσκαλο, κάτι πήρες, έτσι μια τζούρα, έκλεψες λίγη αύρα.

-Μια που λες “δεν ασχολείσαι”. Με βάση τα έγκυρα Συριζοτρόλ είσαι “κοντός ατάλαντος”, κατά άλλους “ατάλαντος κοντός” και δεν ξέρω αν μας ξεφεύγει τίποτα. Εσύ με ποιο ταυτίζεσαι;

-Με ό,τι πουν τα παιδιά, εγώ δεν έχω πρόβλημα. Απλώς πρέπει να το κοιτάξουν λίγο, γιατί και κάτι φασισταριά τα ίδια μου λένε. Εντάξει το 0,60 είναι μύθος, το έχει βγάλει ένας τουιτεράς. ΦΕΚ υπάρχουν όμως, αυτό δεν είναι μύθος, το ξέρουν όλοι…

-Λίγα παίρνουν πάντως τα Συριζοτρόλ.

-Ένας άνθρωπος που έχει τον εαυτό του σε μικρή εκτίμηση, και τα λίγα πολλά του φαίνονται.

-Έχεις καταλήξει αν ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά φύτρωσε, όπως λες και στις παραστάσεις, αφού ελάχιστοι παραδέχονται πως τον ψήφισαν;

-Σίγουρα φύτρωσε (γελάει…). Σαν τον Κούλη. Σήμερα ονειρευόμουν πως θα ‘τανε πραγματικά τέλειο να χάσει τις εκλογές ο Κούλης. Γιατί ο Κυριάκος θα τις χάσει, και να κατέβει υποψηφιος για πρόεδρος στη ΝΔ ο Τσίπρας. Παιδιά δε βάζει γκολ ο Κούλης ούτε σε κενή εστία, δεν υπάρχει. Εγώ τον λατρεύω, το λέω στις παραστάσεις μου, κανείς δε με πιστεύει.

Θα σας πω και κάτι, που δεν το έχω πει σε καμία συνέντευξη ποτέ. Υπάρχει ένας πολιτικός αρχηγός που μου έχει στείλει προσωπικά μηνύματα στο κινητό. Δεν είναι ο Κουτσούμπας. Δεν είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν είναι κείμενο, δεν κάνω πλάκα, είναι αλήθεια. Πέρσι, με αφορμή τις παραστάσεις στο Κρεμλίνο, που άρχισα να γράφω για τον Κούλη ωραία κείμενα, είχα δώσει συνέντευξη σε ένα φρι-πρες. Μου λέει αυτή “ποιος είναι ο αγαπημένος σας κωμικός;”, της λέω “ο Κυριάκος Μητσοτάκης”. Κυκλοφορεί λοιπόν Σάββατο. Κυριακή μου έρχεται μήνυμα στο κινητό, αν θέλετε να σας το δείξω, που λέει “αγαπητέ Χριστόφορε, καθώς κάνουμε την ίδια δουλειά, θα χαιρόμουν να γνωριζόμασταν και να πίναμε έναν καφέ – Κυριάκος Μητσοτάκης”.

Λέω τώρα “ποιος καριόλης μου κάνει πλάκα;” κυριακάτικα. Παίρνω τηλέφωνο στο 11880, μου λένε Κυριάκος Μητσοτάκης, Λυκαβηττού κάτι. Λέω ποιον να πάρω, παίρνω έναν γνωστό που ήταν διευθυντής σε σταθμό, μήπως μπορεί να μας πει κάποιος δημοσιογράφος που κάνει ρεπορτάζ ΝΔ, αν ένα κινητό είναι του Κ. Μητσοτάκη; Με παίρνει μετά από λίγο, λέει “είναι το προσωπικό του κινητό”. Δηλαδή αυτός μου έστειλε το μήνυμα; Μου λέει “δεν ξέρω αν το έστειλε ο ίδιος, αλλά αυτός που το έστειλε, σίγουρα του ζήτησε την άδεια”.

Του απαντάω λοιπόν: “Αγαπητέ Κυριάκο, ευχαριστώ για την πρόσκληση, αλλά καθώς κάνουμε την ίδια δουλειά, θα γνωρίζετε ότι ο κωμικός, ειδικά αυτός που σατιρίζει την εξουσία, κρατάει αποστάσεις από αυτήν. Για να πιούμε λοιπόν καφέ, θα πρέπει ή εγώ να κάνω κάτι άλλο ή εσείς. Να έχετε υγεία, εσείς και οι δικοί σας”. Η ευχή δεν έπιασε, γιατί μετά από λίγες μέρες πέθανε ο πατέρας του.

-Κρατάει αποστάσεις από την εξουσία όμως, δε θα βγει ποτέ.

-Δεν ξέρω, μπορεί, μετά θα γίνουμε κολλητοί. Μου απάντησε: “Κρίμα, το καταλαβαίνω. Θα είχες ωραίες ατάκες, μετά. Καλή συνέχεια”.

-Παίζει όντως να ήθελε απλά να πάτε για καφέ.

-Ίσως ναι. Αλλά εγώ ως επαγγελματίας κωμικός που κάνω σάτιρα, σκληρή πολιτική σάτιρα, δεν επιτρέπεται να πάω σε κανέναν. Ούτε στον Κουτσούμπα. Μόνο στην έδρα μου μπορώ να δεχτώ. Να έρθει κάποιος στην παράσταση, να δει τι κάνω, και μετά ας έρθει στο καμαρίνι με 15 κάμερες.

-Δεν ήρθε τελικά;

-Όχι.

-Έχουν έρθει όμως γενικά πολιτικοί.

-Ο Κουτσούμπας και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μπορεί να έχουν έρθει και βουλευτές, αλλά να μην ξέρω το πρόσωπό τους.

-Υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα που τα σατίριζες ή μιλούσες για αυτά στην παράσταση;

-Η Ζωή Κωνσταντοπούλου όταν είχε έρθει στην παράσταση, ναι. Ο Κουτσούμπας όταν είχε έρθει, μου το σφύριξε ένας από κάτω, γιατί κάνω ένα νούμερο “πώς κάνει σεξ ο Κουτσούμπας”. Με ρωτάει ο φίλος “θα το κάνεις αυτό το νούμερο;”. Του λέω “είσαι ηλίθιος; Τι ερώτηση είναι αυτή; Αυτό το νούμερο υπάρχει, γιατί υπάρχει Κουτσούμπας, αν δεν υπήρχε Κουτσούμπας, δε θα υπήρχε το νούμερο. Τώρα δε θα το κάνω; Πας καλά;”. Ε, είναι με τη γυναίκα του, μου λέει. Αλλά τι να κάνω, ξέρω κι εγώ;

-Και πώς πήγε εκείνη τη μέρα λοιπόν; Τι αίσθηση πήρες;

-Όταν κάποιος είναι αναγνωρίσιμος κι είναι στο κοινό κάτω, αποφεύγω να τον κοιτάω, γιατί δε θέλω να κατευθύνω το βλέμμα του κόσμου πάνω του. Από αυτό εξαιρούνται πολιτικοί που ασκούν εξουσία. Αν σε παράστασή μου εμφανιστεί υπουργός, πρωθυπουργός…

-Θα τον κοιτάς;

-Χα! Χα-χα! Καλά. Άμα αντέξει ένα τέταρτο, θα τον κεράσω κιόλας. Δεν ξέρω, δε με νοιάζει.

-Θα του πετάξεις μπίρα;

-Όχι έχω λόγο. Χειρότερος από μπίρα.

-Κάποιο πουλέν από τη νέα κυβέρνηση, κάποιον υπουργό;

-Έχουν μαζευτεί πολλά. Ειδικά στην ΚΝΕ θα φέρω μαζί μου την Καρακώστα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή που είπε ότι η βία οφείλεται στις καισαρικές.

-Και δε νιώθεις ασφάλεια στο Υπουργείο ΠΡΟ-ΠΟ τώρα;

-Με Ολγάρα; Όχι δε νιώθω, ποτέ δε νιώθω ασφάλεια. Και υπουργός ο πατέρας μου να ‘ταν…

–Νιώθεις δικαιωμένος για αυτό που είπες με το Bella Ciao τώρα που παίζει παντού και σε κλαμπάκια;

-Κοίταξε, εμπορικά, δε σε συμφέρει να λες κείμενα τα οποία θα γίνουν χιτ έξι μήνες μετά. Καλλιτεχνικά όμως είναι μεγαλειώδες. Καλλιτεχνικά ο στόχος αυτός είναι. Εγώ χαίρομαι πάρα πολύ που αυτά που λέω στη θερινή σεζόν πχ βγαίνουν το καλοκαίρι.

-Και παράγουμε πιο πολλά απ’ όσα μπορούμε να καταναλώσουμε;

-Μπέλα τσάο; Ναι σίγουρα; Παίχτηκε στο Νάμμος, ε; Όντως… Αλλά δεν έχουν παίξει όμως τη δική μου εκδοχή “αγάπη μόνο ρε μουνιά…”. Ναι λοιπόν, νιώθω δικαιωμένος.

-Πόσα θα ρίξει στην Μπάγερν η ΑΕΚ;

-Την Μπάγερν θα την κερδίσουμε στο ΟΑΚΑ, γιατί παίζουμε 23 Οκτωβρίου που είναι τα γενέθλιά μου.

-Το μπάσκετ, όπου κάνεις και τον εκφωνητή, σου αρέσει;

-Πάρα πολύ.

-Κι έφερες και γούρι.

-Και γούρι και ομαδάρα. Μου αρέσει πάρα πολύ γιατί βρήκα ένα ωραίο περιβάλλον και βοηθάω να γίνει πιο ωραίο. Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι, γιατί στο μπάσκετ της ΑΕΚ δε διαθέτουν τα χρήματά τους μόνο για να παίρνουν παίκτες και προπονητές. Η μαθητική εξέδρα και κυρίως η προσφυγική εξέδρα -που είμαστε πολύ περήφανοι για αυτό- γίνονται με προσωπικά έξοδα κάποιου ανθρώπου. Κι εγώ είμαι πάρα πολύ χαρούμενος κι είναι ένας από τους λόγους που πήγα να κάνω αυτή τη δουλειά -που την έκανα κάποτε, όχι πια – ότι μου μιλήσαν για όλα αυτά. Επίσης για την ταινία (το 1968). Ήξερα το σενάριο της ταινίας πολύ καιρό πριν βγει. Όταν λοιπόν ρώτησα τον Αγγελόπουλο “τι ταινία θα είναι, αθλητική;”. “Όχι”, μου λέει “θέλω να είναι εποχή, είχαμε χούντα, μετανάστες, πρόσφυγες”. Τον ρωτάω “θες να τα βάλεις αυτά μες στην ταινία και να πληρώσεις”. Μου απαντάει: “βεβαίως”. Λέω, εντάξει, εδώ είμαστε. Βγήκαν όλα. Υπάρχουν σκηνές με φυλακισμένους κομμουνιστές, τους πρόσφυγες, την φτώχεια.

–Στο ελληνικό ποδόσφαιρο πόσο εύκολο είναι να είσαι φίλαθλος;

-Ε, δε γίνεται. Οπαδός ή δεν ασχολούμαι.

-Πόσο εύκολο είναι να είσαι οπαδός της τάδε ομάδας και να το δέχεται ο άλλος; Είναι πολλοί που το κρύβουν, για να μην τους σταμπάρουν και χάσουν πελατεία.

-Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή, αν και είχα κάνει δεκατρία χρόνια εκπομπή σε αθλητικό ραδιόφωνο, αν μου έλεγε κάποιος σου δίνω πέντε χιλιάρικα να κάνεις μια δίωρη εκπομπή σε αθλητικό σταθμό, δε θα πήγαινα. Έχουνε ξεφύγει. Πάντα είχε αγριάδα το ποδόσφαιρο, αλλά τώρα έχει πάει σε άλλο επίπεδο. Τα περίεργα άτομα, οι οπλοφόροι, οι μπράβοι, οι τραμπούκοι…

–Και πόσο εύκολα το σατιρίζεις αυτό, εκεί που έχει πάει το πράγμα;

-Εγώ έχω χρόνια να γράψω αστεία για το ποδόσφαιρο, γιατί πλέον δεν έχει πλάκα. Τελευταία φορά που είχα γράψει ωραία κείμενα για το ποδόσφαιρο ήταν πριν πέντε-έξι χρόνια. Μετά ψιλοπράγματα.

-ΑΕΚτζής πώς έγινες; Το οικογενειακό περιβάλλον σου ήταν ανάμικτο.

-Απ’ όλα είμαστε. Ο πατέρας μου ήταν ΑΕΚ, ο αδερφός μου Ολυμπιακός και η αδελφή μου Παναθηναϊκός. Εμείς δεν είχαμε τέτοια στην οικογένεια. Οι κομμουνιστές δεν έχουν τέτοια προβλήματα, δεν κατευθύνουν τα παιδιά τους, τους δίνουν εφόδια.

-Το stand up comedy πώς το βλέπεις στην Ελλάδα;

-Γενικά πώς το βλέπω, δεν ξέρω, πού πάει και τι κάνει. Σε μια παράσταση που είδα, στενοχωρήθηκα, γιατί ναι μεν είχε γέλιο με πέντε διαφορετικά παιδιά, ήταν σα να έβλεπα έναν, δεν ξέρω τι μόδα είναι αυτή. Και επίσης από τους πέντε ένας είχε λίγο κοινωνικό σχόλιο. Δεν το κατάλαβα γιατί.

–Συνήθως αυτοτρολάρονται στο stand up τον τελευταίο καιρό. Πολύ λογοπαίγνιο επίσης…

-Τι να σας πω ρε παιδιά, είμαστε σε μια χώρα υπό Κατοχή, κανονικά. Πεθαίνει κόσμος, δεν έχει να φάει. Δεν ξέρω. Τι να πεις, ανέκδοτα; Ο καθένας ό,τι θέλει κάνει, εντάξει, απλώς μου κάνει την εντύπωση που δε νιώθει την ανάγκη κάποιος, που έχει δεκαπέντε λεπτά διαθέσιμα στη σκηνή, να πει κάτι για αυτό που ζει. Όλοι πλούσιοι είναι στο stand up;

-Μήπως παίζει ρόλο και ότι απευθύνονται με το YouTube σε πιο μικρές ηλικίες και επηρεάζει το χιούμορ και το περιεχόμενο;

-Εγώ στην ΚΝΕ πέρσι που είχε 18 χιλιάδες άτομα, χαλαρά, πρέπει να είχε μέσο όρο ηλικίας 21. Το κοινό δε σε διαλέγει, εσύ διαλέγεις το κοινό σου. Εγώ το διαλέγω, με αυτά που λέω και αυτά που κάνω, τι κόσμο θα τραβήξω. Ακόμα κι αν το σκέφτονται έτσι, εμπορικά είναι λάθος. Τι λες δηλαδή, αυτά αρέσουν στο κοινό; Μα αυτά είναι οι μαλακίες που λένε στην τηλεόραση. Εγώ οφείλω να πω αυτά που έχω μέσα μου και με αυτόν τον τρόπο διαλέγω ποιον τραβάω. Έτσι πάει.

–Έχουμε δει στις τελευταίες παραστάσεις έχεις φέρει και νέα παιδιά, δικούς σου μαθητές. Πώς πήγε αυτό το πείραμα;

-Καλά. Είμαι αυστηρός δάσκαλος. Ευχαριστημένος είμαι, θα το συνεχίσουμε. Υπάρχει λόγος σοβαρός, όπως διαπίστωσα. Έχουμε θέμα. Τα παιδιά πιστεύουν πως stand up κάνει ένας τύπος, που λέει αστεία. Δεν ισχύει αυτό. Και εμπορικά να το δεις είναι λάθος. Φύγε από την Ελλάδα, πήγαινε στις ΗΠΑ. Υπάρχει περίπτωση υποψήφιος Πρόεδρος να μην περάσει καλεσμένος από τοκ-σόου κωμικού; Ποτέ. Εγώ έτσι ξεκινάω τα μαθήματά μου στη Σχολή. Τους λέω: “δε φταίνε οι κωμικοί που έχουν γίνει πιο σημαντικοί από τους καθηγητές Πανεπιστημίου. Σε μια κανονική κοινωνία, έπρεπε να ισχύει το αντίστροφο. Αλλά δε φταίει ο κωμικός που ο καθηγητής ξεφτιλίστηκε για δέκα χιλιάρικα στην κάθε γαμημένη εταιρία και έχει ξεφτιλίσει κάθε έννοια έρευνας και πανεπιστημιακής υπόστασης”. Εγώ λοιπόν, που είμαι ένας τίμιος κωμικός, και γαμώ τη μάνα στην εξουσία, δε λεω αστεία. Εγώ όταν βγαίνω στην ΚΝΕ πχ, δε χάνω ευκαιρία να πω “μάγκες τρεχάτε, είμαι 45, να προλάβουμε”. Λέω μια ανάγκη μου. Άλλο ότι η τεχνική βγάζει γέλιο. Η προσέγγιση είναι διαφορετική όμως, εγώ δεν ξεκινάω να πω κάτι να γελάσετε. Ξεκινάω να πω κάτι που με ενδιαφέρει και μετά ψυχανεμίζομαι ότι θα ενδιαφέρει κι ένα κομμάτι ανθρώπων, να μην τα λέω μόνος μου. Αλλιώς θα καταλήξω σαν…

-Σαν το ask Τζήμερος.

-Φαντάσου τον στην τουαλέτα και αντί για κωλόχαρτο, να έχει αφίσες της ΚΝΕ… Και να του λένε, πρόσεξε μη σε κόψει το δρεπάνι…

-Έχεις σκεφτεί ποτέ να δοκιμάσεις ξανά άλλη μορφή τέχνης, θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση -που έχεις ξανακάνει βέβαια;

-Είχα κάνει και σατιρική εκπομπή, το “Δύο στα όρθια”, με σκληρή σάτιρα. Η οποία έγινε προσπάθεια να λογοκριθεί από την τρίτη εκπομπή, από τη Βάσω την Χαμηλοβλεπούσα, κανονικά με τηλέφωνα, με καλούσαν στο γραφείο. Αυτή ήταν κανονική εκπομπή σάτιρας. Και το τελευταίο βράδυ μου στο ΜΕΓΚΑ, με κάλεσε ο υπεύθυνος στο γραφείο του και μου είπε: “του χρόνου θα πάμε ακόμα καλύτερα, αν δε συνεχίσεις να κάνεις του κεφαλιού σου”. Εν τω μεταξύ ήταν πάρα πολλά τα λεφτά, κι εγώ ήμουν παιδί εργατών, έχω μεγαλώσει στη φτώχεια, όταν ήμουν θέατρο, χρωστούσα πόσα νοίκια. Δεν είναι απλό πράγμα για μένα να πηγαίνω στο ΜΕΓΚΑ και να μπορώ να πάρω μες σε δυο μήνες μηχανή. Αλλά είναι αυτό που σου έλεγα, αυτά τα λύνεις πριν, όχι την ώρα που συμβαίνουν. Του λέω λοιπόν “μου λέτε ακριβώς τι θέλετε να κάνω, γιατί μπορεί να μην είμαι και καλός σε αυτό που θέλετε εσείς, εγώ είμαι καλός σε αυτό που έχω στο κεφάλι μου”. “Θα πάμε πολύ καλά, θα το δεις, αρκεί να μην κάνεις του κεφαλιού σου”. Του λέω, εντάξει, θα σας απαντήσω σύντομα. Και δεν του απάντησα ποτέ. Οι φίλοι μου με έβριζαν, αλλά μια χαρά…

-Μετάνιωσες ποτέ για συνεργασίες και πράγματα που έχεις κάνει;

-Όχι μωρέ, γιατί είναι λίγο μαλακία να τα μετανιώνεις, γιατί δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Το θέμα είναι ότι κάτι κρίνεται τότε που γίνεται, με εκείνες τις συνθήκες, με εκείνα τα δεδομένα. Τώρα μετά, με άλλη βάση, είναι σα να συζητάς για τη Βάρκιζα και κάτι συζητήσεις του τουίτερ, κάτι γελοιότητες. Να έχεις πέντε ιστορικούς να συζητάνε, ναι. Να κάθεσαι να συζητάς με καφέ και ίντερνετ, έλεος.

-Στην τηλεόραση κάτι δικό σου θα ξανάκανες;

-Αυτό που θέλω να κάνω εγώ, στην τηλεόραση δεν αρέσει. Θα σου πω κάτι που μου είχαν πει όταν βγήκα στο Χατζηνικολάου, ο οποίος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, που σπανίζει στην τηλεόραση. Ο λόγος που πήγα εκεί δεν ήταν ότι με κάλεσε, είναι ότι δε με ρώτησε κανείς τι θα πω. Κανείς. Ένα πράγμα μου ζήτησαν μόνο: αν πιάσεις κόμμα, πιάστα όλα. Αν πιάσεις πολιτικούς αρχηγούς, πιάστους όλους. Ένα πράγμα τους είπα κι εγώ: δεν πιάνω Χρυσή Αυγή, δε διαφημίζω αυτά τα μουνόπανα. Και τελείωσε εκεί. Ο Χατζηνικολάου, όταν βγήκα λάιβ, δεν είχε ιδέα τι θα πω.

Πρόσεξε λοιπόν. Με πήραν την άλλη μέρα και μου είπαν πως το εικοσάλεπτο που βγήκα, χτύπησε 60-62%. Πες μου εσύ τώρα, στο δυτικό κόσμο, στον καπιταλισμό, στην ελεύθερη οικονομία, που όποιος πουλάει, φέρνει, και όποιος φέρνει, παίρνει. Κάνω 62% στην τηλεόραση και δε χτυπάνε τηλέφωνα από όλα τα κανάλια να κάνω εκπομπή. Τι εκπομπή; Ακριβώς αυτό το εικοσάλεπτο. Πόσα τηλέφωνα έγιναν; Εγώ και η κάμερα…

Εντάξει όμως, δε βασανίζεσαι με αυτό, ούτε κατηγορείς τον άλλο. Ξέρεις τι κάνει, ξέρει τι κάνεις. Να βρίσω εγώ τον άλλο, αφού αυτό είναι. Τι θα κάνει, κολλητό του θα με κάνει; Δεν μπορεί. Αν ήταν θα είχα γίνει είκοσι χρόνια πριν. Για αυτό δεν υπάρχει αυτή η άνεση. Έχω την ίδια γνώμη για όλους τους σταθμούς. Ο μόνος για τον οποίο έχω τη γνώμη ότι οι παραγωγοί λένε ό,τι θέλουν, είναι ο Real. Όπου έκανα ένα καλοκαίρι, αλλά τελείωσε. Μου ζήτησαν να το κάνω, ήταν μια εξυπηρέτηση.

-Αν κάνουμε εμείς ραδιόφωνο, θα έρθεις;

-Δεν ξέρω, θα το σκεφτώ. Θα ξεκινήσω πάντως YouTube. Το αποφάσισα. Δυο χρόνια το παλεύω μέσα μου. Τεχνικά είμαι έτοιμος. Η εκπομπή θα έχει τίτλο “Τι θες;” και με την ανάλογη κίνηση. Αυτό που κάνουμε στα φανάρια, όταν σου κορνάρουν: “Τι θες ρε;” Θα το κάνω μερικές φορές τη βδομάδα, θα είναι τρίλεπτα-τετράλεπτα, εννοείται στοχευμένα, με στοιχεία και αστεία. Που δεν είναι αστεία αλλά βγάζουν γέλιο.

-Για σινεμά;

-Σινεμά έχω μια εξαιρετική πρόταση, δεν έχω ιδέα. Από εμένα περιμένουν, αν δώσω το “ΟΚ”, φύγαμε.

-Έλεγα μήπως σε στοιχειώνει η σύγκριση με τον άλλο Χριστόφορο και λες “πού να τρέχω ξιπόλυτος στα αγκάθια”.

-Καθόλου, ίσα-ίσα, ο άλλος είναι γαμάτος, έχει πολύ χιούμορ.

-Τον έχεις γνωρίσει;

-Ναι, ναι.

-Μετά το τρολάρισμα που του έκανες;

-Ναι, γουστάρει.

-Θεωρείς εύκολο να βρίσκεις καινούρια αστεία για να ανανεώνεις το ρεπερτόριο και να μη λες τα ίδια κάθε φορά;

-Πάντα προσπαθώ να έχω μεγάλο ποσοστό καινούριων, έχω διαπιστώσει όμως πως έχει μεγάλη αξία για το κοινό να λέω και τα παλιά. Ενώ το φοβόμουν, περνώντας τα χρόνια, βλέπω πως ένα μεγάλο μέρος του κοινού, στενοχωριέται αν δεν πω και λίγα από τα παλιά.

-Σαν τα τραγούδια.

-Μπράβο, ναι. Αλλά θέλω να λέω καινούρια εγώ, για μένα. Σήμερα πχ μου έστειλε ένας στο FB ένα μήνυμα με ένα ρεπορτάζ από δύο κυρίες που πετούσαν λάδι στα Μουσεία, και είπανε πως εμείς πετούσαμε λάδια γιατί πιστεύαμε πως δε λερώνουν, καθαρίζουν. Αυτό είναι βασικά το σκεπτικό για το Βατοπέδι, που τους αθώωσε ο εισαγγελέας με πρότασή του, γιατί όντως οι μάρτυρες ήθελαν να κάνουν ανταλλαγή ενώ η λίμνη δεν τους ανήκε, αλλά ο Αρσένιος και ο Εφραίμ είχαν βαθιά πίστη ότι τους ανήκει. Περίπου όπως με το λάδι. Ίδιο ακριβώς σκεπτικό. Δολοφονείς πχ κάποιον και δηλώνεις βαθιά πίστη στην Ανάσταση. Καθάρισες. Και μου λέει ο φίλος “έχεις φτιάξει σχολή”.

-Στο Youtube θα είναι δικό σου κανάλι;

-Έχω ένα κανάλι, ανεβάζω κάποια βίντεο. Έχω κάνει τώρα ένα σάιτ για να τα ανεβάζω και να τα βλέπω πιο εύκολα. Zaralikos.gr. Είναι ήδη στον αέρα, να το δείτε να μου πείτε τη γνώμη σας. Κι έχω ανεβάσει εκεί σε κομμάτια το dvd από την Εφημερίδα των Συντακτών. Είναι φουλ πολιτικό το κείμενο.

-Ίσως χάνει όμως στο βίντεο κάτι από την επαφή σου με το κοινό.

-Αυτό δεν μπορεί να περάσει, είναι μειονέκτημα της κάμερας.

-Καλύτερα να έρθει δηλ ο κόσμος εκεί.

-Καλά να έρθετε, να πληρώνω κι εγώ το νοίκι.

-Φέτος τι έχουμε στο πρόγραμμα;

-Έχουμε μια δουλειά που μάλλον θα την κάνουμε. ΅Εγώ σπανίως θα πω τον όρο “τιμή”, αλλά μου έκανε την τιμή ο κ. Κακλέας. Και λέω “τιμή” όχι γιατί είναι σημαντικός σκηνοθέτης, που είναι, αλλά τι τον νοιάζει άμα τον πω εγώ, που γενικά για τους σκηνοθέτες έχω πάρα πολύ κακή γνώμη, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Μία από αυτές είναι ο Κακλέας, που μου κάνει αυτήν την τιμή. Ήρθε με είδε πέρσι, εγώ δεν τον πίστεψα, γιατί λέω θα το ‘πε από ευγένεια. Αλλά με πήρε τηλέφωνο δυο φορές μετά, που πάει να πει θέλει. Εκτός απροόπτου θα δουλέψουμε μαζί στο θέατρο “Κιβωτός” κάθε Δευτέρα, ελπίζω από Νοέμβρη, να έχω έτοιμο το κείμενο. Θα κάνω ένα μονόλογο με αντικείμενο το θέατρο. Ούτε Κούλη, ούτε Αλέξη… Πήγα να πω “ούτε καπιταλισμό”, ψέματα λέω, σιγά να μην έχει στο θέατρο. Απλώς δε θα έχει επικαιρότητα. Θα έχει μια σοβαρή εξήγηση, γιατί οι χρυσαυγίτες δεν πάνε θέατρο, κι όχι αυτό το ρηχό που πιστεύετε όλοι ότι είναι αμόρφωτοι κι αγράμματοι. Υπάρχει κάτι πιο βαθύ. Στην παράσταση τα υπόλοιπα.

–Έχουμε πετύχει μπαμπά Πλεύρη σε παράσταση.

-Έχει έρθει σε παράστασή μου ο Βασίλης Καπερνάρος. Αυτό που θα σας πω, μου το ‘πε ένας φίλος μου από το τουίτερ που ήταν στο τραπέζι πίσω από τον Καπερνάρο. Και μου μετέφεραν πως στο διάλειμμα της παράστασης, με ένα φουλ αντιχριστιανικό κείμενο για το πηδάλιο, έλεγε αυτός στην παρέα του για μένα: αυτός ο τύπος σε οποιαδήποτε δυτική, ευρωπαϊκή χώρα αν τα έλεγε αυτά, θα ήτανε μέσα. Κι εγώ τους ρώτησα μετά: η παρέα του γελούσε; Μου λένε είχε, γαμηθεί στο γέλιο. Δεν υπάρχει καλύτερη εκδίκηση από αυτό. Να είναι ένας να θέλει να σε σκοτώσει και να μην μπορεί να κάνει μπούγιο…

–Τον καλλιτεχνικό κόσμο πώς τον βλέπεις να κινείται τα χρόνια της κρίσης; Πάει στα λεφτά της κυβέρνησης; Χρυσαυγιτίζει; Ποταμίζει;

-Το πολύ μεγάλο κομμάτι του καλλιτεχνικού κόσμου, πχ 90%, κατά την περίοδο της κρίσης ξεφτιλίστηκε. Θα έπρεπε να έχουν αλλάξει χώρα, θα έπρεπε να ντρέπονται. Δεν έχουν καμία συμμετοχή. Οι φίρμες δε… Τα υπόλοιπα στην παράσταση για το θέατρο.

-Γιατί όμως; Βολεύτηκαν; Δεν ήθελαν να χάσουν πελατεία;

-Δε με ενδιαφέρει. Το “γιατί” δεν πάει έτσι. Πάει γιατί δεν έχετε πάρει θέση. Άλλο γιατί δεν υπάρχει.

-Υπάρχουν κι αυτοί που πήραν θέση, αλλά από την άλλη μπάντα.

-Αυτό είναι πιο τίμιο από το να κάνεις την πάπια ή να κάνεις το Συριζαίο πχ. Αλλά πώς μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου καλλιτέχνη…

–Το άλλο 10%;

-Κάνει ακόμα χειρότερη τη θέση του 90%.

-Κατιούσα διαβάζεις;

-Ε, στο τουίτερ.

-Κριτική θα μας κάνεις;

-Όχι. Εντάξει γράφετε και μαλακίες, γράφετε ενδιαφέροντα κείμενα, όπως πρέπει να ‘ναι τα πράγματα.

-Το πολιτικό σκηνικό ξεπερνά την παράστασή σου από άποψη γέλιου;

-Ναι, ρε συ. Ναι. Μερικές φορές δεν υπάρχει… Δηλαδή πραγματικά εγώ δε θα σκεφτόμουνα ποτέ να κάνω ένα αστείο που να συνδυάζει την καισαρική με τη βία των ΜΑΤ. Μαλάκα ποτέ. Πραγματικά το αγαπάω αυτό το άτομο. Όπως όταν λέω στην παράσταση τον λατρεύω τον Κυριάκο, και πρέπει να γίνει πρωθυπουργός επειδή τον λένε Μητσοτάκη, ενώ αν τον λέγανε Κυριάκο Παπαδόπουλο θα ήταν κωμικός στο Χόλιγουντ και θα ήταν περήφανοι όλοι οι Έλληνες για το σπουδαίο κωμικό Κούλη Παπαδόπουλο. Ο Κούλης έχει ένα συγκλονιστικό χάρισμα. Αυτό το πράγμα να βγαίνεις να μιλάς στον κόσμο, χαλαρά, χωρίς άγχος, και αναρωτιέσαι γιατί γελάνε… Έχει ένα ένζυμο παραπάνω από τους άλλους, φύσει κωμικός. Και δεν μπορείς να το εκτιμήσεις γιατί τον λένε Μητσοτάκη. Φαντάζεσαι να σε λένε Μητσοτάκη και να κάνεις καριέρα στο σταντ-απ; Θα σε κάψουν…

-Αυτόν τον αγαπάς, αν έκανες μια κατηγορία ποιον σιχαίνεσαι ένα Top-5;

-Σε προσωπικό επίπεδο σιχαμάρα δεν έχω, γενικά το αποφεύγω.

-Σε πολιτικό;

-Σε πολιτικό πάρα πολλούς, ποιον να πρωτοβάλεις… Και για αυτήν την ιστορία με τον Ψαριανό, αυτό που με ενοχλεί, είναι γιατί εγώ ο κακομοίρης -εγώ ήμουν για ένα λεπτό, αυτός ήταν και είναι ακόμα- πραγματικά προσπάθησα χρησιμοποιώντας προσωπικό τόνο λίγο να μαλακώσω τα πράγματα. Γιατί όταν έχουμε ιδεολογικές, πολιτικές αντιπαραθέσεις, δεν μπλέκουμε στενά συγγενικά πρόσωπα. Είναι πιο τίμιο να πας στο γήπεδο και να λες “γαμώ την τάδε ομάδα…”, αν θες να εκτονωθείς, το έχεις μεγάλη ανάγκη, παρά να το λέει ο ένας στον άλλον. Κι επειδή πήγε να μου το γυρίσει πίσω… δεν τα σηκώνουμε αυτά. Επιθετικοί δεν είμαστε, αμυντικοί είμαστε. Ξέρεις όμως στο ποδόσφαιρο ε; Ποιος πονάει πιο πολύ, ο σέντερ φορ ή ο στόπερ; Ο επιθετικός πονάει. Η συμπεριφορά μας κοινωνικά πρέπει να είναι αμυντική.

-Ως ΚΚΕ τι έχουμε να βελτιώσουμε, επικοινωνιακά ή γενικώς;

-Επικοινωνιακά; Αυτά που σας λέω στην παράσταση πρέπει να τα ακούτε σοβαρά. Εγώ δεν είμαι μέλος

-Ούτε εμείς… (γέλια)

-Όποιος από εσάς είναι λοιπόν να τα μεταφέρει στα όργανα και δεν πρέπει να φοβάται καθόλου το κόμμα διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης. Πρέπει να το καταλαβαίνουμε όλοι μας, κι εγώ πρώτος, ως κωμικός αλλά και στη ζωή μου, στις κοινωνικές συναναστροφές μου, στη γειτονιά μου, στη λαϊκή, έχω πάντα στο μυαλό μου πως οι άνθρωποι κάνουν μια πολύ δύσκολη ζωή, είναι ταλαιπωρημένοι, έχουν πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο να διαβάζουν και να κρίνουν. Και αυτό τους κάνει σκληρούς και δύσκολους στην προσέγγιση. Πρέπει πάντα να βρίσκουμε έναν τρόπο να τους πλησιάζουμε. Όχι να τους λέμε τι καλοί που είστε και τι καλοί που είμαστε εμείς. Να τους πλησιάσουμε για να ακούσουν κάτι που δεν ξέρουν. Τότε ας το κάνουν ό,τι θέλουν αυτοί, δε μας πέφτει λόγος. Οτιδήποτε άλλο είναι προσηλυτισμός.

-Βελτιώνεται λες το κόμμα; Το προσπαθεί καλύτερα;

-Νομίζω ναι. Αλλά πάντα μπορείς και κάτι καλύτερο.

-Πώς βλέπεις τη δίκη της Χρυσής Αυγής τώρα που φτάνει στο τέλος;

-Τελειώνουμε; Δεν ξέρω.

-Τελειώνουμε ναι.

-Μακάρι. Κοίτα, το πιο τραγικό στην υπόθεση, για το οποίο έχει ευθύνη και η τωρινή κυβέρνηση -οι προηγούμενοι εννοείται, σιγά που δε θα είχαν- είναι ότι έχουν φτιάξει αυτόν το γαμημένο τον 187Α. Που τα μισά από όσα λέω εγώ στην παράσταση, άμα είναι ένας δικαστικός από κάτω, μπορεί να με χώσει μέσα. Όχι επειδή εγώ λέω κάτι κακό, αλλά γιατί είναι τόσο άθλιο αυτό το νομικό κατασκεύασμα που του δίνει το πλαίσιο να με χώσει μέσα. Κι αυτά τα κατακάθια δε δικάζονται με αυτό. Θα μου πεις, δεν είναι παράδοξο εσύ να ζητάς την κατάργησή του και να ζητάς αυτοί να δικαστούν με αυτό; Βεβαίως. Αλλά κι εγώ λέω: δεν είναι παράδοξο αυτοί να μη δικάζονται ούτε καν ως εγκληματική οργάνωση; Αυτοί; Που είναι εγκληματική οργάνωση βάσει καταστατικού. Άσε τον 187Α, ούτε καν ως εγκληματική οργάνωση; Κάνουμε δίκη πχ για το στοίχημα, καλά κάνουμε. Αυτοί; Αυτοί όχι; Που κυκλοφορούσαν με τα μαχαίρια… Είναι απίστευτο, αν και όλοι ξέρουμε γιατί γίνεται.

Αλλά, για να έρθω και στο προηγούμενο. Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν ξέρουν γιατί γίνεται. Κι αν αρχίσεις να τους μιλάς απότομα, θα αρχίσουν να πιστεύουν πως είσαι ένας τύπος που πιστεύει σε θεωρίες συνωμοσίας, ενώ του λες τα πιο λογικά πράγματα. Αυτό ως προς την προσέγγιση, γιατί δυστυχώς οι άνθρωποι δεν έχουν εφόδια, δεν έχουν σωστή ενημέρωση, βλέπουν Αυτιά, διαβάζουν Μακελειό…

–Οι χρυσαυγίτες το προσέχουν πολύ αυτό το κομμάτι. Ξέρουν πως απευθύνονται σε κοινό που δεν έχει επαφή…

-Θα σας πω κάτι που αν δεν το βλέπει κανείς, έχει πρόβλημα κατανόησης. Οι χρυσαυγίτες μπορεί να είναι οι πιο ηλίθιοι άνθρωποι του κόσμου και να έχουν μυαλό κουκούτσι. Όμως είναι κομμάτι του συστήματος και το σύστημα είναι πολύ δυνατό, το όλο σύστημα. Πολύ δυνατό. Άρα και αυτοί νιώθουν πολύ δυνατοί, έχουμε έναν πολύ δυνατό αντίπαλο, να μην το ξεχνάμε. Στην παράσταση για τα μνημόνια και την αναδρομή τους, κάνω ξεκάθαρη αναφορά για την περίπτωση των Αγανακτισμένων, των χρυσαυγιτών και δύο υπουργών συγκεκριμένων, εντεταλμένων. Στην παράσταση βέβαια δεν υπάρχουν ονόματα. Υπάρχει όμως μια περιγραφή κι όποιος θέλει, μπορεί να διαλέξει αν εγώ λέω αστεία ή την ιστορία της χώρας τα τελευταία χρόνια.

-Λένε πολλλοί πως στο σοσιαλισμό δεν ήταν ελεύθεροι οι καλλιτέχνες να δημιουργήσουν, σε αντίθεση με τον καπιταλισμό που εκφράζονται πιο ελεύθερα. Εσύ τι λες για αυτό;

-Άμα πάει να το πει κανείς αυτό στο Χόλιγουντ, θα γελάνε και τα πόμολα στα στούντιο. Πήγαινε στο Χόλιγουντ και πες Ταρκόφσκι. Δε σου λέω άλλο όνομα: Ταρκόφσκι. Να σου πω κι ένα άλλο που το είπα στο Χατζηστεφάνου στο ντοκιμαντέρ για το φασισμό και στην παράσταση προχτές. Ξεκίνησα λέγοντας ότι οι φασίστες έχουν πλάκα, αλλά ο φασισμός καθόλου. Όντως κάθισα όλη μέρα κι έψαξα να βρω ανέκδοτα για το Χίτλερ, την εποχή που ήταν στα πράγματα στη Γερμανία. Δε βρήκα μισό. Προχτές είχα πάει σε ένα βιβλιοπωλείο της Εθνικής Τράπεζας και το είχαν μπροστά-μπροστά στο ταμείο “Ανέκδοτα για το Στάλιν”. Και πολύ καλά έκαναν. Σιγά μη δε λέγαμε και ανέκδοτα για το Στάλιν, μαλάκες ήμασταν; Ανέκδοτα για το Χίτλερ, άμα βρει κάποιος… πολύ θα το χαρώ. Αλλά δε θα βρει.

–Αυτά τα άκουγα από έναν τύπο που δούλευε μαζί μου λάντζα…

-Δικαιολογείται ήταν κουρασμένος… 

Ευχαριστούμε το MG στην πλατεία Μαβίλη για τη φιλοξενία της συνέντευξης.
Ευχαριστούμε την Τσούπρα που ξεκαβάλησε για λίγο το καλάμι του Χριστόφορου και τον άφησε να δώσει τη συνέντευξη.
Οι φωτογραφίες ήταν της Filio Magenta

Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος θα εμφανιστεί την Παρασκευή 21 Σεπτέμβρη στις 23.00 στο Μαθητικό Στέκι στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στο Πάρκο Τρίτση…