Το χαβιάρι μαύρο, το κρασί παλιό – Το δράμα των “μικρομεσαίων” Ελλήνων εφοπλιστών

Η αρχή έγινε πριν λίγες μέρες με τη σπαραχτική ιστορία της Μιράντας Ξαφά, πρώην υψηλόβαθμου στελέχους του ΔΝΤ, που είδε ξαφνικά να εκτοξεύεται ο ΕΝΦΙΑ, του οποίου το μηχανισμό αν και οικονομολόγος διεθνούς καριέρας φαίνεται να αγνοεί, για το διαμέρισμά της στο Κολωνάκι. Κι ενώ στα ΜΚΔ βρίσκεται σε εξέλιξη έρανος για την αρωγή της δοκιμαζόμενης Ξαφά, μια άλλη κατηγορία αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας βγάζει τη δική της κραυγή αγωνίας, ή μάλλον τη βγάζει για λογαριασμό της το στέλεχος ολλανδικής τράπεζας με ειδίκευση στην ναυτιλία, Χάρης Αντωνίου σε συνέντευξή του σε οικονομική ιστοσελίδα.

Πρόκειται για την κατηγορία των “μκρομεσαίων εφοπλιστών”, που είναι λέει η “ραχοκοκκαλιά” της ελληνικής ναυτιλίας και “κάποιος πρέπει να τους βοηθήσει” αφού δεν τα καταφέρνουν μόνες τους οι ελληνικές τράπεζες. Τώρα αν κάποιοι είχατε μείνει με την εντύπωση ότι ρακοκκαλιά της σύγχρονης ελληνικής ναυτιλίας είναι τα 100 λίμπερτι που χάρισαν σε εφοπλιστές οι ΗΠΑ με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου μετά τον πόλεμο, είναι επειδή πιστεύετε σε κομμουνιστικούς μύθους κι όχι στον αγώνα του μικρομεσαίου βαρκάρη που κούτσα-κούτσα απέκτησε το πρώτο του βαπόρι και τώρα προσπαθεί να ορθοποδήσει κόντρα στην έλλειψη ρευστότητας. Εξάλλου η ίδια η λαϊκή μούσα έχει αποτυπώσει στους στίχους της την γεμάτη σκαμπανεβάσματα πορεία των μικρομεσαίων εφοπλιστών του τόπου, σε άσματα όπως “Θα πάρω μια ψαρόβαρκα το μωρό μου” και “Καπετάν Αντρέα Ζέπο”.

Πώς να επιβιώσει ο μικρομεσαίος εφοπλιστής με 54 φοροαπαλλαγές και φορολόγηση κάτω από 0% ανά πλοίο την ημέρα; Δεδομένου μάλιστα ότι χάρη στο υψηλό αίσθημα ευθύνης που τους διακρίνει, οι Έλληνες καραβοκύρηδες, μικρομεσαίοι και μη, αποφάσισαν στα χρόνια τις κρίσης να αποδεχτούν “εθελοντική εισφορά” στο ελληνικό δημόσιο; Εκ της οποίας έχει εισπραχθεί βέβαια μόλις το 1/5 του συμφωνημένου ποσού, αλλά αυτό γίνεται ακριβώς επειδή οι φόροι γονατίζουν τον τίμιο βιοπαλαιστή εφοπλιστή που προσπαθεί να επιβιώσει απέναντι στα μεγαθήρια του χώρου. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, δεδομένου ότι διάγουμε την καλύτερη περίοδο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων από τον εμφύλιο και μετά, ότι ένα νέο σχέδιο “Λίμπερτι του 21ου αιώνα” θα δώσει ένα τέλος στο δράμα αυτών των ανθρώπων. Αλλιώς μπορούν να περιμένουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπου βάση της ομιλίας του στη ΔΕΘ η ισότητα ευκαιριών θα ανοίξει νέους δρόμους και για εκείνους:

Αν ο εφοπλιστής της Μενεμένης δουλέψει σκληρά,θα έχει τις ίδιες ευκαιρίες με τον εφοπλιστή του Πανοράματος. pic.twitter.com/4Z3jpgxWiS

— ΜΗΔΕΙΑ ΣΑΓΑΝΑΚΙ (@mhdeiasaganaki) September 16, 2018

Κι είναι κρίμα να μη ζει πια ο Δαλιανίδης για να κάνει ένα ριμέηκ των “Μικρομεσαίων” με ανανεωμένο καστ: