REVOLTERPIECES: Αριστερό κροσέ

Υπάρχει μια συζήτηση που, τουλάχιστον εμένα, φαίνεται να με “τριγυρνάει”, από ανθρώπους που έχουν ένα μόνιμο άγχος μήπως το οργανωμένο ταξικό κίνημα στην Ελλάδα δε κάνει όσα μπορεί ενάντια στους φασίστες. Συζητήσεις που κατά πλειοψηφία ασχολούνται με το αν και εφόσον θα έπρεπε να υπάρξει ένα ανέβασμα της ποσότητας και της ποιότητας της σωματικής σύγκρουσης μαζί τους προκειμένου να σταματήσουν να υπάρχουν ή έστω να “κρυφτούν στις τρύπες τους”.

Το κείμενο αυτό είναι μια μικρή κατάθεση της δικής μου άποψης για το θέμα.  Ξεκαθαρίζω, για άλλη μια φορά στη πορεία της στήλης, και ειδικά σε όσα κείμενα πλησιάζουν περισσότερο το πολιτικό, πως ότι κατατίθεται στη στήλη δεν είναι κάποιου είδους πρόταγμα αυθεντίας, αλλά μια άποψη που στη καλύτερη ψάχνει τους  λόγους γιατί έχει άδικο ή απλά τροφή για σκέψη. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν είναι κείμενο για να υποκαταστήσει συλλογικές θέσεις και επεξεργασίες.

1.Η αντιφασιστική πάλη είναι πρωτίστως ΤΑΞΙΚΗ πάλη. Και η ταξική πάλη δε κρίνεται πρωτίστως με όρους σωματικής βίας. Η (ένοπλη ή άοπλη) σωματική βία είναι ένα σχετικά μικρό μέρος του πράγματος στη πραγματικότητα. Που σημαίνει ότι όποιος θέλει να νικηθεί ο φασισμός, οφείλει να παλέψει για να ηττηθεί στο πεδίο της οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής πάλης. Στη διαδικασία αυτή, η σωματική βία θα έρθει εκεί που χρειάζεται, αλλά ως κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που οραματίζονται όσοι σκέφτονται γενικά και αόριστα την μάχη αυτή.Πρέπει να καταλάβουμε ότι ζούμε σε μια εποχή που οι ιδέες που γεννάνε τον φασισμό και τα συμφέροντα τα οποία τις διαμορφώνουν είναι πολύ πιο ευρέως διαδεδομένα από τους ενεργούς φασίστες. Η αντίληψη ας πούμε ότι η εργασία των μεταναστών είναι νομιμοποιημένα πιο φτηνή, είναι φασισμός με τα δόντια στο λαιμό μας πολύ περισσότερο από τα στοχάδια στους τοίχους συνοδευόμενα από ανορθόγραφα συνθήματα. Για την ακρίβεια, χωρίς την αντίληψη αυτή, δε θα υπήρχαν καν τα συνθήματα. Και είναι πολύ μεγαλύτερο ξερίζωμα του φασισμού το να επιβάλει η εργατική τάξη την δίκαιη πληρωμή κάθε κομματιού της, ντόπιου ή ξένου, από το να στείλεις στην εντατική και 100 φασίστες. Για την ακρίβεια, στη φάση που είμαστε σαν κοινωνία και κίνημα, ακόμα και το να το καταλάβουμε την ανισοτιμία μεταξύ των κομματιών της εργατικής τάξης σαν πρόβλημα είναι μεγαλύτερη νίκη από τους 100. Και στη διαδικασία αυτή, είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει σύγκρουση (μεταξύ άλλων και) με τους φασίστες. Το κεντρικό νόημα όμως είναι πως εξ αρχής η κομμουνιστική δράση είναι εκ των ων ουκ άνευ αντιφασισμός.

Όποιος στη φετινή ΔΕΘ είδε το φασισμό μόνο στο τσούρμο των καθυστερημένων εθνογκαγκά και όχι στην εικόνα του Τσίπρα πίσω από τα κομμάντο να εξαγγέλλει πίσω από φιλολαϊκά λογάκια την συνέχιση της υποτίμησης των ζωών μας, θεωρώ πως έχει σοβαρό πρόβλημα κατανόησης του κόσμου που ζει.

Η αντίληψη ότι αντιφασισμός σημαίνει πρωτίστως βία ενάντια στους φασίστες δεν αντέχει ούτε την πιο απλή παρατήρηση: Το ποσοστό των φασιστών στην κοινωνία δε το δημιουργούν οι ίδιοι οι φασίστες. Τα συμφέροντα και κατ’ επέκταση η ηθική και οι ιδέες αυτές υπάρχουν από πολύ νωρίτερα. Και κάποιες φορές, εμφανίζονται και παρόμοιες πρακτικές[1]. Για την ακρίβεια, στο παράδειγμα της Ελλάδας οι περισσότεροι ψηφοφόροι της μπορεί να μην ξέραν τη ΧΑ ούτε ονομαστικά μέχρι το 2010. Αν λοιπόν δεν ευθύνονται οι ίδιοι για την αύξηση αυτή, πως μπορεί το πρόβλημα να λύνεται πρωτίστως με επιθέσεις φυσικής βίας εναντίον τους και όχι με πόλεμο ενάντια στις πραγματικές γενεσιουργές αιτίες; Έχω την εντύπωση πως το καθήκον να καταλάβουμε σε βάθος τι είναι ο φασισμός, πολιτικά, ιστορικά, φιλοσοφικά, να τον αναγνώσουμε στην κοινωνία και στην Ιστορία, είναι αναγκαίος όρος προκειμένου να ξεριζώσουμε το πρόβλημα από τη ρίζα.

2.Αυτό σημαίνει ότι δε χρειάζεται και βία ενάντια στον φασισμό; Ή την μίζερη αποδοχή κάποιων που μιλάνε ενάντια στη βία στους φασίστες- ουσιαστικά ενάντια σε κάθε μορφή επαναστατικής βίας; Προφανώς και όχι. Η βία είναι δυστυχώς μέρος του παιχνιδιού εν γένει στον πόλεμο ενάντια στον καπιταλισμό, του οποίου ο φασισμός δεν είναι παρά ένα παρακλάδι. Και έχουν υπάρξει πολλάκις συγκρούσεις του εργατικού κινήματος σαν αυτοάμυνα ενάντια σε φασίστες από το 2012 και μετά (λχ [2],[3],[4],[5]). Υπαρχουν παιδιά που έχουν και καταδίκες από τα αστικά δικαστήρια για τέτοιου είδους δράση[6]. ‘Όπως έχουν γίνει πολλάκις και διάφορες πολιτικές πράξεις όπως πορείες έξω από τα γραφεία τους. Άλλο το να μεταθέτεις το ρόλο της βίας από μέσο και εργαλείο σε αυτοσκοπό, και άλλο να γίνεσαι ειρηνόφιλος ρεφορμιστής.Αυτό το οποίο είναι ανάγκη να κρατήσουμε όμως, είναι ότι η βία αυτή έχει σημασία όταν έρχεται από το ταξικά οργανωμένο εργατικό  κίνημα. Όταν έρχεται από μικροαστούς, οπορτουνιστές ή και χειρότερα, υπάρχουν πάντα προβληματικές σε αυτό οι οποίες σε πρώτη φάση μπορεί να μην βγαίνουν στην επιφάνεια, αλλά πάντα έχει κοντά ποδάρια αυτή η υπόθεση.

3.Η ζωή δεν είναι μόνο ίντερνετ, να ξεμπερδεύεις με μερικά μιμζ και να βάζεις αντάρτικα στο YouTube να ακούς. Όσοι μιλάνε για την ανάγκη να ανέβει το επίπεδο της φυσικής βίας, όλη αυτή την αφήγηση περί “τσακίσματος των φασιστών”, καλό θα είναι να είναι άνθρωποι που είναι έτοιμοι για αυτό. Άνθρωποι που να ξέρουν να ρίχνουν και κυρίως να δέχονται μπουνιές. Προτροπές από ανθρώπους που δεν έχουν καμία τέτοια διάθεση για σχέδια ανεβάσματος του επιπέδου της βίας που θα τα εκτελέσουν άλλοι, κάποιου είδους “ειδικοί της βίας”, είναι τουλάχιστον προβληματικές. Ανάθεση στα χειρότερα της. Δε ψήνεται κανένας να δώσει το αίμα του για να έχουν κάποιοι να ικανοποιούν τις αντιφασιστικές τους ευαισθησίες. Και κανένας δε θέλει να γίνει μέλος σε ένα στρατό που δε ξέρει να πολεμάει.Και αντιστρόφως βέβαια, το να θεωρητικοποιείς την αποκήρυξη της βίας τη στιγμή που είναι αναγκαία γιατί εσύ δε θες να μπλέξεις, είναι εξίσου κατάπτυστο. Καλύτερα να κάνεις πίσω αν δεν αντέχεις παρά να κρατάς και τους άλλους μαζί σου.

4.Κάτι που άφησα για το τέλος: ο υποφαινόμενος έχει κάποιες εμπειρίες πάνω στο αντικείμενο “ξύλο με φασίστες”, και αυτό όχι σαν αποτέλεσμα κάποιας προσωπικής “μαγκιάς” αλλά κυρίως λόγω της ιστορίας του σε έναν πολιτικό χώρο που αυτή ήταν η κεντρική ασχολία του. Το κείμενο αυτό γράφεται σαν ένα είδος απόδειξης της απομάγευσης της όλης “cool” αυτής φάσης. Οπότε όλα αυτά ας μη προσληφθούν ως μια υποχώρηση ή ένας φόβος μπροστά στα καθήκοντα. Αντιθέτως, ας ειδωθούν σαν συμπέρασμα ζωής από κάποιον που τα έζησε λίγο-πολύ όλα αυτά και είδε τα όρια του να μεταθέτεις το ρόλο της αντιφασιστικής βίας από εργαλείο, σε αυτοσκοπό.

ΥΓ. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο 390 σελίδων βιβλίο του Ρ.Π. Ντατ “Φασισμός και κοινωνική επανάσταση”, η πιο σοβαρή ίσως δουλειά μελέτης του φαινομένου του φασισμού που έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, οι αναφορές στην ανάγκη για φυσική βία είναι πολύ λίγες και η μαζική πλειοψηφία εξ αυτών δεν αναφέρονται στη βία του ξύλου με φασίστες, αλλά στην ένοπλη επαναστατική βία- και όσες φορές η σοσιαλδημοκρατία έκανε πίσω από αυτήν.

[1]    https://www.katiousa.gr/apopseis/stiles/revolterpieces-ellinika-pogkrom-ston-21o-aiona-ta-podosfairika-pogkrom-tou-2004/

[2]    https://www.youtube.com/watch?v=LXBzfEpo7S8

[3]    http://www.gazzetta.gr/politiki/article/386640-poly-ksylo-metaksy-kke-kai-xrysis-aygis%E2%80%8F

[4]    https://www.agrinionews.gr/%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1/

[5]    http://www.gazzetta.gr/politiki/article/286685-ksylo-anamesa-se-kke-xrysi-aygi-vid

[6]    https://www.902.gr/eidisi/neolaia-paideia/143888/gia-tin-aparadekti-apofasi-toy-dikastirioy-gia-tin-epithesi