Κάντε ησυχία δεν έγινε και τίποτα, ένα “πρεζόνι” δολοφόνησαν

«Η ιδέα της αδικίας και συνεπώς και της τιμωρίας του αδικούντος δεν εμφανίζονται με την πρώτην – την πρωτόγονον-κοινωνίαν του ανθρώπου. Κατά την περίοδον ταύτην, με το να μην υπάρχη ούτε στα κινητά πράγματα ούτε στα ακίνητα ατομική ιδιοκτησία, δεν ήτο δυνατόν να γίνη αφαίρεσις ξένης ιδιοκτησίας, προσβολής της τιμής του άλλου και αφαίρεσις της ζωής του πλησίον. Αι τοιαύται πράξεις ή παραλείψεις αρχίζουν να εμφανίζωνται, ως διατάραξις της κοινωνικής συμβιώσεως από της εποχής, κατά την οποίαν διεσπάσθη η οργάνωσις του γένους και ήρχισε να επικρατεί ο νέος θεσμός της ατομικής ιδιοκτησίας… Οταν επήλθεν εντός των πρωτογόνων κοινωνικών οργανώσεων (γένους, φυλής, πατριάς) ανατροπή των όρων της κοινοβιακής ισότητος και εντεύθεν εδημιουργήθησαν αι κοινωνικαί ανισότητες, ο άνθρωπος, ως άτομον αναλόγως της θέσεώς του μέσα εις την κοινωνίαν, ήρχισε να ρέπη προς την αδικίαν. Δηλαδή ήρχισε να παραβαίνη τας μέχρι τούδε ισχυούσας κοινωνικάς εντολάς και να ιδιοποιήται ωρισμένα αντικείμενα ανήκοντα εις την πατριάν του ή εις άλλους… Παραλλήλως, δε, προς την περαιτέρω ανάπτυξιν και επέκτασιν του θεσμού της ατομικής ιδιοκτησίας, εγεννήθη και ισχυροποιήθη και το ατομικιστικόν αίσθημα: «τούτο είναι δικό μου». Επειδή δε, δεν υπήρχεν αφθονία αγαθών, εκείνοι οι οποίοι δι΄ οιονδήποτε λόγον δεν ηδύναντο να αποκτήσουν τοιαύτα, ήρχισαν, δια της αρπαγής ή της κλοπής, τα αγαθά τα οποία δεν ανήκον εις αυτούς να τα κάμνουν «δικά των»… Οταν δε αργότερον εις ωρισμένας περιφερείας το ιερατείον είχεν εξαιρετικήν εξουσίαν εις χείρας του, δια των υπό τύπον θεϊκής εντολής θεσπιζομένων ποινικού περιεχομένου θεσμών, πρωτίστως επροστάτευεν τα προνόμια και τα δικαιώματά του ως και τα προνόμια και δικαιώματα των ευγενών.

Συνεπώς μετά τη διάλυσιν του γένους και της πατριάς, οι θεσμοί οι περιέχοντες ποινικάς κυρώσεις ως δικαιολογητικήν των βάσιν είχον το δίκαιον του ισχυρότερου…»

Γιάννης Κορδάτος, «Εισαγωγή εις την νομικήν επιστήμην»

Είναι η ατομική ιδιοκτησία ρυθμιστής  της συμπεριφορά του κοινωνικού συνόλου; Κυρίως θα έλεγε κάποιος. Το δίκαιο και το άδικο, το ηθικό και το ανήθικο (θεσμοθετημένο στα αστικά κράτη) είναι το μέτρο της «παραβίασης» της δικής μου ατομικής ιδιοκτησίας και κατ’ επέκταση της δικής μου δουλειάς, της δικής μου οικογένειας, του δικού μου αστικού κράτους. Κρίνουν αναγκαίο να παρέμβουν μόνο όταν θίγονται τα πιο πάνω. Ποτέ δε θα δεις αυτή την μεσοαστική τάξη να υπερασπίζεται τον εργαζόμενο, τον τοξικοεξαρτημένο, τον άστεγο, τον ομοφυλόφιλο, τον μετανάστη. Τους θεωρεί ξένο σώμα, εχθρούς της «κανονικότητας» του και κατ’ επέκταση εχθρούς του κράτους του. Απαιτεί το “νόμος και τάξη” να είναι μέρος της καθημερινότητάς του. Είναι οι καλύτεροι θεσμοφύλακες του αστικού κράτους. Το δίκαιο είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με το αστικό κράτος.

Αστικό κράτος χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε για μια μέρα. Ποιος θα έκρυβε καλύτερα την ταξική ανισότητα την βαρβαρότητα του καπιταλισμού, την εργατική εκμετάλλευση την υποχρηματοδότηση, την υποστελέχωση δομών για τοξικοεξαρτημένα άτομα, την ανύπαρκτη φροντίδα και στέγαση όλων των αστέγων, τη Μόρια και κάθε Μόρια της χώρας που καταπατά κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια πίσω από μια σπασμένη τζαμαρία.

Γι’ αυτό σας λέω, κάντε ησυχία δεν έγινε και τίποτα, ένα πρεζόνι δολοφόνησαν που τόλμησε να σπάσει μια ιδιόκτητη τζαμαρία.