Τέσσερα, δεκατέσσερα, 44… – 14 στιγμιότυπα από το φετινό Φεστιβάλ

Που με κάνουν δυο κομμάτια,
τέσσερα, δεκατέσσερα…

Σαραντα τέσσερα. Όσα και τα Φεστιβάλ…

Αλλά όσα κομμάτια κι αν γινόσουν, αποκλείεται να προλάβαινες να τα δεις όλα. Ακολουθούν μερικά επιλεγμένα στιγμιότυπα ως αποχαιρετιστήρια ανάμνηση στο Φεστιβάλ που τελείωσε.

1. Τα παιδιά της ΚΝΕ έρχονται από πολύ μακριά. Και μας περίμεναν από πολύ μακριά, έξω από το χώρο, ντυμένα ομοιόμορφα με το μπλουζάκι του φετινού Φεστιβάλ. Δίπλα τους σύντροφοι με φωσφορίζουσες στολές, που ρύθμιζαν την κίνηση και βοηθούσαν να μη γίνει κυκλοφοριακό κονφούζιο -που ήταν αναπόφευκτο ως ένα βαθμό, με τέτοια κοσμοσυρροή. Η οργάνωσης της Οργάνωσης (την οργάνωση, ω Οργάνωση) στα καλύτερά της.

2. Η μάχη για τα καλύτερα μπλουζάκια. Ο νεαρός Στάλιν που ξεπούλησε από την πρώτη μέρα, κι ήταν μόνο σε μικρά μεγέθη. Ο Γκαγκάριν και ο Γιασίν στο τραπεζάκι των Ιταλών. Τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ, τα 100 (+ένα) χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση, ο Φρανκ, οι Κοινοί Θνητοί, οι Rebellion Connexion, οι Sober on Tuxedos. Και φυσικά το μπλουζάκι της Κατιούσα, που το είχαν λίγοι πλην τυχεροί, με τους περαστικούς να τους ρωτάνε: “πού το βρήκατε;”. Σύντομα θα έρθει και η νέα παρτίδα, λεπτομέρειες προσεχώς…

3. Η μάχη της καρέκλας και της πολυκοσμίας το κάγκελο… Που αν υπήρχε, λογικά κάποιος θα κάθονταν πάνω του να ξαποστάσει. Όσοι ήταν προνοητικοί και αξιοποίησαν τα διδάγματα της συσσωρευμένης πείρας, έφεραν μαζί τους δικά τους σκαμπό, καρέκλες θαλάσσης, κιλίμια και κουρελούδες… Κάποιοι προσπάθησαν να βολευτούν ακόμα και πάνω σε δέντρα ή να καθίσουν στα κλαδιά τους.
Κι όχι, δεν ήταν λίγες οι καρέκλες. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς…

4. Την ίδια στιγμή στη γέφυρα της μαθητικής σκηνής, οι συντονισμένες κινήσεις έπιαναν περίεργες ιδιοσυχνότητες και ένιωθες πως έρχεται η τελευταία της ώρα και θα βουλιάξουμε όλοι μαζί κι ας μην είμαστε ταξικά ναυάγια. Στο Ζαραλίκο, στον Τσολιά, στους Ρεμπέλιον και στους Σόμπερ -και σε άλλους που ίσως χάσαμε εμείς- ο συνωστισμός ήταν απερίγραπτος και ο κόσμος ερχόταν και έφευγε κατά κύματα.

5. Η Διεθνούπολη, που είναι ένα κεφάλαιο από μόνο του, που σηκώνει ξεχωριστή ανάρτηση. Διεθνιστικά πηγαδάκια, κουβέντες, γέλια, ανταλλαγές υλικών κι αναμνηστικών. Οι Μεξικάνοι είχαν φέρει την πρώτη μέρα και πουλούσαν κάτι πικάντικες σάλτσες (αξία ανεκτίμητη). Ενώ ένας Σέρβος έλεγε παραδίπλα: “Στάλιν-Τίτο, μπράτε (αδέρφια)”! Εντάξει, κάποτε ναι, αλλά όχι ακριβώς… Once brothers που λέει κι ένα ντοκιμαντέρ…Τέλος, τα μπρελόκ των Πορτογάλων με τα σφυροδρέπανα σε πράσινο φόντο, που προκάλεσαν εύλογη απορία. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν και σε άλλα χρώματα, τα οποία είχαν εξαντληθεί από την πρώτη μέρα, με πρώτο και καλύτερο το κόκκινο φυσικά. Οι ενηρωμένοι σύντροφοι είπαν πως ξέρουν πως το πράσινο “σας θυμίζει ένα όχι τόσο καλό κόμμα”. Ναι, σαν αυτό το οποίο στηρίζετε στη χώρα σας, αλλά ποιος χαλάει καρδιές χρονιάρα μέρα.

6. Η παρουσία της Αχέντ Ταμίμι. Ο χαιρετισμός της δεν κράτησε ούτε δέκα λεπτά, αλλά η επίσκεψή της και η σημασία της δεν εξαντλούνται ασφαλώς σε αυτό. Η δύναμη κι ο συμβολισμός της ήταν ό,τι ακριβώς έπρεπε για να τιμήσει μια τόσο σημαντική επέτειο όπως τα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 της ΚΝΕ. Και ο κόσμος που ήρθε το Σάββατο στην πολιτική συγκέντρωση, για την Ταμίμι κι όχι μόνο, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, γεμίζοντας τα πάντα, όπου έφτανε το μάτι.

7. H έκθεση για τα 100 χρόνια του Κόμματος, από το περιεχόμενο μέχρι το στήσιμό της και τη διαρρύθμιση του χώρου ή τα ερωτηματολόγια που μπορούσες να συμπληρώσεις στο τέλος της. Πόλος έλξης ήταν τα εκθέματα και τα όπλα από τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού. Λίγοι πρόσεξαν όμως μια λεπτομέρεια στη στολή του αντάρτη του ΔΣΕ, με τα κουμπιά που έγραφαν ΟΥΝΡΑ, προφανώς γιατί αυτή ήταν η μόνη πηγή από την οποία θα μπορούσαν να το πάρουν οι αντάρτες -δε νομίζω όμως να τα αγόρασαν…

8. Ο ενθουσιασμένος Γιώργος Μάγγας που επιβεβαίωσε πως θα κατέβει υποψήφιος με το ΚΚΕ και ζήτησε από τον κόσμο στη Λαϊκή Σκηνή να τον ψηφίσει. Άραγε κατεβαίνει στη Βοιωτία ή κάπου αλλού;

9. Ο αστικός μύθος για τους κομμουνιστές που δε δείχνουν ανοχή στα αστεία και τον αυτοσαρκασμό. Την ίδια ώρα ο Ζαραλίκος έλεγε “θρεφτάρι” το ΓΓ, γιατί έτσι θα γίνουμε όλοι στο σοσιαλισμό, άλλο αν τώρα στην προεπαναστατική περίοδο το Κνίτνες κι η αφισοκόλληση φτιάχνουν το καλύτερο σώμα. Ο τσολιάς της Ελληνοφρένειας μας “την είπε” ότι “είστε λίγο ομοβικούληδες, σας ξέρω” και έψεξε τους διοργανωτές που είχαν δεύτερη μέρα σερί το Νταλάρα: “Πάλι αυτόν έχετε; Πόσο ξέπλυμα θα του κάνετε πια;”

Αλλά μην αφήνεις ποτέ τα γεγονότα να σου χαλάσουν έναν ωραίο βολικό μύθο.

10. Το ταξικό κόκκινο ραπ στη φοιτητική σκηνή, μακριά από τα στερεότυπα για το είδος και τους βασικούς εκφραστές του. Δύσκολα όμως θα συναντήσει κανείς πιο στοχευμένο στίχο και προβληματισμό όσο εδώ…

Ή εδώ…

Κι επίσης live με εμφανίσεις Κούβας

και της Σοβιετικής Ένωσης:

Φωτογραφίες από Music -alive

11. Η φοιτητική σκηνή που ήταν κάτι καινούριο, διαφορετικό, μα δυστυχώς αντικειμενικά μικρότερο από τα άλλα. Μήπως είναι μικρό το Πάρκο Τρίτση και δε μας χωράει πια όλους;

12. Ο Θάνος Τζήμερος. Που ήταν σα να είναι μαζί μας, κι αυτός εκεί. Αλλά αυτός ζήλεψε που δεν ήρθε και απειλεί…

Οι “δημοκράτες” της ΚΝΕ τραγουδάν για την μόνη τεχνογνωσία που κατέχουν: να σπάζουν μούρες. Εγώ πάλι θα κάνω τα πάντα, σε πολιτικό και νομικό επίπεδο, ώστε οι θιασώτες της δικτατορίας και του σπασίματος της μούρης να αποβληθούν από το πολιτικό σύστημα. https://t.co/OJIu6D2KHf

— Θάνος Τζήμερος (@ThanosTzimeros) 24 Σεπτεμβρίου 2018

13. Η προσέλευση ήταν μεγαλύτερη από ποτέ και περιμένουμε τα στοιχεία να την επιβεβαιώσουν. Αλλά φαινόταν και με γυμνό μάτι, με απλά εμπειρικά στοιχεία, και το παραδέχονταν ακόμα κι οι πιο συγκρατημένοι σε τέτοιες εκτιμήσεις. Επιβεβαιώθηκε βέβαια και η νομοτέλεια της αντιστρόφως ανάλογης -ως προς τον κόσμο που έρχεται- προβολής του Φεστιβάλ από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, που δε συγκινήθηκαν ούτε καν απ’ την παρουσία της Ταμίμι, ακόμα και με τα δικά τους εμπορικά κριτήρια, και δε θα συγκινούνταν ακόμα κι αν σηκωνόταν και ερχόταν και ο ίδιος ο Λένιν από την Κόκκινη Πλατεία.

14. Τα συναισθήματα, η διακύμανση και όλα όσα σε αφήνουν γεμάτο (αλλά και μελαγχολικό) στο τέλος του τριημέρου. Ενθουσιασμός, χαρά, μελαγχολία για αυτό που τέλειωσε, και για τον ερχομό του Χειμώνα που σφραγίστηκε, αναμονή για αυτά που έρχονται. Και μια απορία πόσα άλλα πράγματα χωράνε να γίνουν ακόμα, για να επιβεβαιωθεί ο παραλλαγμένος στίχος “Τα καλύτερα Φεστιβάλ μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα…”