Νόμος Παπαθεμελή – Το λαϊκό κίνημα αντεπιτίθεται
Μπορεί το κίνημα στις αρχές της δεκαετίας του 90’ να ήταν στα κάτω του μετά τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συνέβαιναν όμως εκεί που πάει να σκύψει με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο να το πετιέται από ξαρχής και αντρειεύει και θεριεύει.
Το Φλεβάρη του 1994 στην Ελλάδα υπουργός Δημοσίας Τάξης ήταν ο Στέλιος ο Παπαθεμελής και αυτό τιμά πρώτα και κύρια την χώρα αν με ρωτάτε. Το χειμώνα του 94 λοιπόν ο υπουργός είχε να αντιμετωπίσει το μείζον ζήτημα της ολονύκτιας λειτουργίας των κέντρων διασκέδασης και θεσμοθετούσε το νομικό πλαίσιο ώστε αυτά να παύουν τη λειτουργία τους στις 2 τα ξημερώματα και να περιοριστεί η ηχορύπανση στον αστικό ιστό. Ο “νόμος Παπαθεμελή” όπως θα έμενε στην ιστορία, ένα έργο ζωής του Μακεδόνα πολιτικού, τέθηκε σε ισχύ με τις υπογραφές του υπουργού Δημόσιας Τάξης αλλά και Εργασίας, αυτού εδώ του τύπου:
Ο πρώτος αντάρτης υπουργός μετά τους Σαντινίστας, αν και γνωστός λάτρης και θαμώνας των συγκεκριμένων μαγαζιών έβαλε πάνω από όλα τα συμφέρον της χώρας και της παράταξης.
Αμέσως στα παράθυρα των τηλεοπτικών εκπομπών φιλοξένησαν ιδιοκτήτες κέντρων διασκέδασης που εξέφραζαν εντόνως τα παράπονα τους. Και δεν ήταν τυχαίοι άνθρωποι. Ηταν άνθρωποι που είχαν βάλει το λιθαράκι τους για να γίνει το ΠΑΣΟΚ μεγάλο. Ο Στηβ ο Κακέτσης, ο Αργύρης ο Παπαργυρόπουλος, ο Στράτος ο Γιδόπουλος κ.α. Παρόλα αυτά ο Στέλιος Παπαθεμελής δεν κούναγε ρούπι. Με την στήριξη της εκκλησίας και των εργαζόμενων στα κέντρα διασκέδασης (που όπως έλεγε τον σταματούσαν στο δρόμο για να τον ευχαριστήσουν) παρέμεινε αμετακίνητος.
Ο νόμος εφαρμόστηκε και τα νυχτερινά μαγαζιά έβαζαν αναγκαστικό λουκέτο στις 2 το πρωί. Τότε ένα συγκλονιστικό πλήθος ξενύχτηδων κατέκλυσε την πλατεία Συντάγματος και κάθε βράδι έστηνε ένα φοβερό γλέντι μπροστά από τη Βουλή και έκανε τον άγνωστο στρατιώτη Fever διεκδικώντας το δικαίωμα του να ξενυχτάει μέχρι το πρωί. Μπορεί το κίνημα στις αρχές της δεκαετίας του 90’ να ήταν στα κάτω του μετά τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συνέβαιναν όμως εκεί που πάει να σκύψει με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο να το πετιέται από ξαρχής και αντρειεύει και θεριεύει.
Προσωπικά αισθάνομαι ευγνώμων στο νόμο Παπαθεμελή μόνο και μόνο για την αλλαγή φρουράς υπό τους ήχους του Πλάτσα πλάτσα πλούτσα και είμαι σίγουρος ότι ο Τάκης Βαμβακίδης αισθάνεται περήφανος που συνέβαλε σε ένα από τα ωραιότερα στιγμιότυπα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Παρενθετικά αξίζει να λεχθεί ότι το βίντεο κλιπ του κομματιού διαδραματίζεται σε παραλία οπότε οι φίλοι που το επιθυμούν μπορούν να ψάξουν και να απολαύσουν τον Τάκη Βαμβακίδη με μαγιό και μακρυμάλλικη περούκα. Δεν θα επεκταθώ.
Καταρχάς συγγνώμη. Μια στάση εδώ (να βγω στο δρόμο να χορέψω ένα ζεϊμπέκικοοοο) Κώστα Σγόντζο κλίνω ελαφρά το γόνυ. Μια νύχτα από τη ζωή σου ολόκληρη η δική μας. Δώσε πάσα στο Ντενί. Ατανσιό, πρε, φρρρ. Οι γλεντζέδες Ελληνες. Που ακόμα και με ένα μουστάκι ατροφικό, με πέντε τρίχες από δω, πέντε από κει, σα διαδήλωση πρωτοβάθμιου στο Μουσείο δεν πέφτει το ηθικό. Δυστυχώς όμως οι έλεγχοι ήταν αυστηροί κι έτσι το πλήθος δεν είχε πολλές επιλογές. Πέραν βέβαια από κάποια μαγαζιά που βρήκαν άλλο δρόμο.
Οι εμπλεκόμενοι φορείς ΠΑΣΟΚ, μπάτσοι, υγειονομικό, κέντρα διασκέδασης μπορεί να μοιάζουν σαν εγγύηση αξιοπιστίας για να λειτουργήσει ο νόμος και η τάξη παρόλα αυτά εκεί που δεν το περίμενε κανείς δημιουργήθηκαν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και κάποια από τα κέντρα ξέφευγαν από την τσιμπίδα του νόμου. Αυτούς τους οικτίρουμε μετά βδελυγμίας και αποθεώνουμε τους ιδιοκτήτες που μόλις έσκαγε μύτη ο έλεγχος σταμάταγαν την μουσική και σέρβιραν μακαρονάδες στα τραπέζια και παρουσίαζαν τα μαγαζιά σαν εστιατόρια. Αλλά εκεί που βγάζουμε το καπέλο είναι στους δημιουργούς του κορυφαίου πόστου που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα τον περασμένο αιώνα, αυτό του αυτοφωράκια. Αν εξαιρέσουμε ότι αποτελεί την ωραιότερη λέξη της νέας ελληνικής μετά τον τσουτσουνοπαίκτη, μιλάμε για τον τύπο που πληρωνόταν για να αναλαμβάνει την ευθύνη της παράνομης μουσικής και να περνάει τη νύχτα στο αυτόφορο. Δόξα και τιμή στους πεσόντες του αγώνα.
Μπράβο στο φίλο που χάλασε τα νιάτα του στα ωδεία για να μπορεί να παίξει την Τούμπα του μπροστά από τη Βουλή και να δίνει βήμα στους Τσολιάδες. Είναι η νεολαία μας, η αιχμή του αγώνα, είναι μάζες λαού στο δρόμο, είναι οι κάτω που δεν θέλουν και οι πάνω που δεν μπορούν, είναι ο Λάκης Λαζόπουλος που σε κάθε μεγάλη αναμέτρηση του λαού είναι εκεί και έντυσε τη μάχη με το Παπαθεμελή Παπαθεμελή απόψε ένας ναύτης το κορμί μου αμελεί. Είναι το λεύκωμα ιστορίας του λαού μας.
Ο νόμος παρόλα αυτά δημιούργησε και ευκαιρίες.
Αν τυχόν κάποιος δεν το πρόσεξε ο ιδιοκτήτης κύριος Μάκης λέγεται Σαλιάρης και αυτό τον τιμά και του ταιριάζει. Το ότι υπήρχαν κέντρα που άνοιγαν στις 6 το πρωί επίσης είναι κάτι που μας τιμά και μας ταιριάζει (σαν γλεντζέδες Ελληνες). Η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μέσα στα επιτρεπτά όρια του νόμου εκμεταλλευόμενος το νόμο προσφοράς-ζήτησης. Επαναστατικό και νόμιμο. Ενας Ανταμ Σμιθ Μαρξ εγκλωβισμένος σε ένα Μάκη Σαλιάρη. Δεν ξεχνάμε τους ευεργέτες του αγώνα.
Το μέτρο μπορεί αρχικά να τηρήθηκε καθολικά με τον καιρό όμως ατόνησε και κάποια στιγμή ξεχάστηκε. Δείχνοντας έτσι με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι κάτω η τεράστια πίεση του μαζικού κινήματος μπορεί να φέρει νίκες στο σήμερα παλεύοντας όμως ταυτόχρονα και για μία κοινωνία που το δικαίωμα στο ξενύχτι δεν θα τίθεται εν αμφιβόλω.
Λα Κάππα
Δεν είχα ποτέ blog. Ούτε έγραφα κείμενα σε κάποιο. Πληκτρολογώ με τους δύο δείκτες. Το ταξικό κίνημα με έσωσε από τους συνδέσμους οπαδών και τα γήπεδα. Οπότε για όλους υπάρχει ελπίδα. Είμαι Κερκυραίος και δεν με λένε Σπύρο.
Διαβάστε περισσότερα
