Vegan και Εξάρχεια…

Ο Μαρξ έγραψε πως ο χειρότερος αρχιτέκτονας διαφέρει ποιοτικά από την καλύτερη μέλισσα που χτίζει τη δική της κερήθρα, γιατί έχει συλλάβει το σχέδιο από πριν στο μυαλό του. Για άλλους όμως τα ζώα δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά με τον άνθρωπο, είναι έμβια όντα με συνείδηση και οφείλουμε να παλέψουμε για τη συνολική απελευθέρωσή τους, βάζοντας τέλος στην εκμετάλλευση ζώου από άνθρωπο, πριν -ή στην καλύτερη παράλληλα- ξεμπερδέψουμε με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση με την εκμετάλλευση-αξιοποίηση του μελιού από ανθρώπινα χέρια…

Το ζήτημα βέβαια, όπως ξαναλέει ο Μαρξ, είναι ότι η απαλευθέρωση των μαζών πρέπει να είναι δικό τους έργο και να μη γίνει δια αντιπροσώπου. Αυτό ακριβώς σατιρίζει με το δικό του τρόπο και ο Ζαραλίκος, τραβώντας από τα μαλλιά γιατί περί σάτιρας πρόκειται, όταν λέει πως θα πάει ο σύντροφος με την ντουντούκα στα μελίσσια και θα φωνάζει ρυθμικά: “Ζου-ζου, ζ-ζ, ζου-ζου, ζ-ζ…”. Κι είναι ενδιαφέρον πως κάποιοι χώροι που έχουν αλλεργία στις πρωτοπορίες και αποκαλούν όσους οργανώνονται σε κόμματα και πολιτικές νεολαίες “πρόβατα” (που κι αυτά ζώα με δικαιώματα είναι, όχι;), εδώ αναλαμβάνουν εργολαβικά το έργο της απελευθέρωσης κάποιου άλλου.

Μέχρι πρόσφατα, το “κίνημα” αυτό ευδοκιμούσε κυρίως στα Εξάρχεια -όπου τα μόνα ζωάκια είναι κάποιες κατσαρίδες και άλλα συμπαθή τετράποδα, που θέλω να πιστεύω πως δεν καταλήγουν στο πιάτο μας, βαφτισμένα ως άλλο κρέας- και ξέσπασε στην Καλλιδρομίου, εναντίον ενός κρεοπωλείου της γειτονιάς, και άλλων παρόμοιων στόχων, αρκετά μακριά από το να χτυπήσει ουσιαστικά τη βιομηχανία κρέατος. Τις προάλλες έγινε όμως και μια πιο οργανωμένη επίθεση εναντίον του Burger Fest.

Πολλές εκφάνσεις αυτού του “κινήματος” φαίνεται να μπαίνουν με όρους ηθικής ή αισθητικής, να συνδέονται με ένα διαφορετικό life-style, το οποίο χτίζει τη δική του βιομηχανία, ενώ εμπλέκεται σε διάφορες προεκτάσεις που αφορούν ευρύτερα πεδία, πχ από τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα μέχρι και το θεωρητικό ζήτημα πώς θα τρέφεται ο άνθρωπος στην κοινωνία του μέλλοντος και πώς μπορεί να διαμορφωθεί τότε η τροφική αλυσίδα.

Ως τότε βέβαια, ακόμα κι αν κάποιος απεχθάνεται τους vegan, τις τροφές τους, τον τρόπο ζωής και σκέψης τους, μπορεί να έχει παράπλευρα οφέλη, πηγαίνοντας σε κάποια από τα μαγαζιά τους, για να δοκιμάσει χωρίς δογματισμούς τα πιάτα τους και νέες διατροφικές συγκινήσεις. Επίκεντρο είναι τα Εξάρχεια και η οδός Θεμιστοκλέους που οδηγεί στην πλατεία, την διασχίζει και φτάνει στο πεζοδρομημένο κομμάτι της, που δεν είναι ιδιαίτερα ασφαλές τον τελευταίο καιρό, η οποία θα μπορύσε να είναι κι από μόνη της ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο -γαστριμαργικό και όχι μόνο.

Εκεί λοιπόν, συναντάμε μεταξύ άλλων.

-Το Amanita Grill

Βίγκαν από τη Χαλκίδα, που ήρθαν στην Αθήνα, και σχηματίζουν τρομερές ουρές σε ώρες αιχμής. Έχουν προφανώς ως βάση τους το μανιτάρι, που έχει φανατικούς φίλους -και ελάχιστους εχθρούς. Ίσως κάποιοι αναγνώστες θυμούνται και την ιστορία από τον Αστερίξ, όπου οι Γαλάτες θορυβούνται με την κινητικότητα των Ρωμαίων που αντιλαμβάνεται ο Μαθουσαλίξ μαζεύοντας μανιτάρια στο δάσος, ανησυχούν τι μέλλει γενέσθαι, και αποφασίζουν τελικά να κάνουν τη σούπα με μανιτάρια, μολονότι υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις και διχογνωμίες.

Εδώ πάντως τα μανιτάρια γίνονται πιτόγυρο, που υπάρχει σε δύο εκδοχές, κόκκινη και λευκή, που είναι κι οι δύο αρκετά εύγευστες, με πρωτότυπες σάλτσες. Υπάρχουν μερικές ακόμα επιλογές, αλλά γενικά πας αποφασισμένος για πολύ συγκεκριμένα πράγματα, και όχι για την ποικιλία. Ούτε καν μια ποικιλία μανιταριών…

Ακριβώς παραδίπλα, το Kumpirista έχει ως βάση του την πατάτα, που την γεμίζει με διάφορους ενδιαφέροντες τρόπους, αλλά δε γεμίζει με τον ίδιο κόσμο, αν και συχνά κερδίζει κάποιους από τους πελάτες του γείτονα που δεν μπορούν να περιμένουν τόση ώρα στην ουρά. Εάν ακολουθήσουμε την ανάλυση του Τζόι από τα Φιλαράκια (meat good, jam good) δεν υπάρχει τίποτα κακό που να χαλάει το σύνολο. Αλλά στο τελικό αποτέλεσμα, κάτι φαίνεται να λείπει.

Στα 50 μ. πιο πάνω είναι το “Απ’ αλλού”, μια μίξη αραβικής και μεξικάνικης κουζίνας, που δεν είναι καθαρό vegan, ούτε καν vegeterian, αφού προσφέρει πχ chili con carne, έχει όμως μπουρίτο λαχανικών και φαλάφελ, σε μια αρκετά συμπαθητική εκδοχή τους για όποιον δε θέλει να τα προμηθευτεί από την πηγή τους στην πλατεία Βάθη ή από τον πλανόδιο της πλατείας, που τα ετοιμάζει μπροστά σου εκείνη την ώρα.

Αυτό έχει εσωτερικό χώρο για να καθίσει κανείς, σε αντίθεση με τα άλλα δύο που σου προσφέρουν τραπεζάκια έξω για το καλοκαίρι και τις γλυκιές, ελληνικές βραδιές.

Επιλογές για να καθίσει κανείς με παρέα, μέσα κι έξω, προσφέρει και το “Μεταξά 2”, που πρέπει να έχει κάποια σύνδεση και επιρροές από την Κρήτη και μπορεί να σου προσφέρει ευχάριστες επιλογές, χωρίς να νοσταλγήσεις το κρέας και άλλα ζωικά προϊόντα. Το μόνο πρόβλημα είναι να βρεις να καθίσεις, αφού είναι μικρό και ταπεινό και γεμίζει γρήγορα κι εύκολα, όπως και το στομάχι.

Χαμηλά στη Ζωοδόχου Πηγής -γωνία με Σόλωνος, που είναι όρια Εξαρχείων- υπάρχει και ειδικό μαγαζί για να προμηθεύονται οι Vegan τις τροφές τους, με το όνομα Bamboo. Και αν υπήρχε ένα μέρος που θα μπορούσε να ξεκινήσει κάτι τέτοιο και να πιάσει, ήταν φυσικά εκεί, καλύπτοντας τις ανάγκες μιας αρκετά μεγάλης αγοράς όπως φαίνεται.

Ακόμα πιο χαμηλά, στην Ακαδημίας, είναι το mama tierra, που έχει και delivery, και προσφέρει αρκετά μεγάλη ποικιλία, από κεμπάπ μανιταριών μέχρι σουτζουκάκια μελιτζάνας, burger και μουσακά με μπεσαμέλ από γάλα καρύδας. Δεν αναλαμβάνω την “πολιτική ευθύνη” για τα γούστα του καθενός, νομίζω όμως πως ως γεύση είναι πολύ καλύτερα από όσο μπορεί να ακούγονται. Και όχι, δεν είμαι vegan, σε γενικές γραμμές είμαι με το χωριό του Αστερίξ και στηρίζω τις διατροφικές του συνήθειες και τη σχέση αγάπης του με το χοιρινό κρέας. Αλλά ας μην είμαστε δογματικοί κι ας μείνουμε σε αυτά που μας ενώνουν, δηλαδή τις γεύσεις…