Φίλε

Και τώρα πρέπει να βρω τι θα σου πω, όπως πάντα
Δε βρίσκω έτοιμες τις λέξεις, είναι κρυμμένες στα συμβάντα
Θα κλάψεις αν μάθεις πως είσαι ίδιος με τους άλλους
Μα όχι με τους μικρούς που θες, μόνο με τους μεγάλους
Και η ματιά σου καμμένη, κουρασμένη και αχανής
Μαρτυράει τα διαβασμένα στις σελίδες της ζωής.
Τα αδιάβαστα μην μου τα ρωτάς, δεν τα ξέρω
Μόνο μερικά παραδείγματα μπορώ να σου φέρω.
Δεν με νοιάζει τι θα απογίνεις και πού θα βρεθείς
Δεν με νοιάζει αν θα κλάψεις ξαπλωμένος καταγής.
Τα παιδικά σου τραύματα και οι εφηβικές σου αναφορές, με αηδιάζουν
Με αφήνουν αδιαφορη τις περισσότερες φορές.
Και με τρομάζουν.
Γεμίζει το δωμάτιο με τον ήχο της απόρριψής σου
Με αφήνει αδιάφορη η γνώμη όλων και η δική σου.
Με νοιάζουν μόνο οι μάχες που έδωσα και έφυγα ηττημένη
Και οι νότες που μουρμουρίζω δυνατά όταν είμαι ξαπλωμένη.
Τη βιβλιογραφία που αγαπάς, την κοροιδεύω
Βαρέθηκα «σοφά» αποφθέγματα να μαζεύω
Δε με νοιάζει η φιλήδονη ματαιοδοξία σου για τις καρδιές που δεν θέλησες να προσέξεις
Ούτε για όσα σου μίλησαν μα δεν θέλησες να πιστέψεις
Δεν γεννηθήκαμε για να συναναστρεφόμαστε αναίμακτα
Ούτε για να μη λέμε στη ζωή μας ψέμματα.
Αδιαφορώ για τους θεούς και όλα τα πιστεύω σου
Ξερνάω όταν νομίζεις πως είμαι με το μέρος σου
Δεν με νοιάζει το φαγητό που έφαγες το μεσημέρι
Ούτε η ευχή που έκανες όταν έπεφτε ένα αστέρι
Δε μ’ αφορά η ζωή σου φίλε, ούτε και η φιλία σου
Μισώ τη μικροαστική στα μάτια σου κακία σου
Καλό είναι να μην ξαναφανείς κιόλας ποτέ ξανά
Όλα τα δικά σου μου φαίνονται γελοία και φτηνά
Σίγουρα δε θα με απασχολήσει και στο μέλλον τίποτα από σένα
Κι ας είναι για σενα αυτά σημαντικά, τα ‘χω χεσμένα
Μόνο τα παραμύθια σου με αφορούν, γιατί γελάω
Και τα βιβλία που ‘χω του Μαρξ. Σε χαιρετάω.