Ο Ιούνιος που θέρισαν οι αυταπάτες

Μάης 2012. Εθνικές εκλογές σε εκλογικό κέντρο της επαρχίας, ο υποφαινόμενος, εκλογικός αντιπρόσωπος του ΚΚΕ. Καταφθάνει οπαδός του κόμματος (για τις ανάγκες του κειμένου θα αναφέρεται ως Γιάννης) και κάνει αμέσως αισθητή την παρουσία του. Αρχίζει να φωνάζει και να κατακεραυνώνει “τα αστικά κόμματα” στα πηγαδάκια έξωθεν των εκλογικών τμημάτων, πλησιάζει, αγοράζει Ριζοσπάστη και μετά από εγκάρδιο εναγκαλισμό κατευθύνεται προς την κάλπη. Δίνει ταυτότητα, παίρνει φάκελο. Το μέλος της εφορευτικής του δίνει το πακέτο με τα ψηφοδέλτια το οποίο αγνοεί επιδεικτικά κι αφού μονολογεί “θα μας πείτε και τι θα ψηφίσουμε ρε;” αρπάζει από τον πάγκο ένα ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ και πάει να το βάλει στο φάκελο. Τσακώνεται με την δικαστική αντιπρόσωπο που του επισημαίνει ότι οφείλει να ψηφίσει μέσα στο παραβάν και να παραλάβει όλα τα ψηφοδέλτια. Με τα πολλά και για την αποφυγή μεγαλύτερου επεισοδίου, κι αφού μαζεύεται κόσμος από τα διπλανά τμήματα να πάρει μάτι την φασαρία, συνιστώ υποχώρηση και έντιμο συμβιβασμό. Η συμφωνία οπαδού με την τρόικα (δικαστικός, εφορευτική, εκλογικοί αντιπρόσωποι) επετεύχθη με αμοιβαίες υποχωρήσεις και έτσι χωρίς να πάρει τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια αλλά με υποχρέωση να μπει στο παραβάν, τελειώνει το συμβάν. Με την ευχή για “καλά μυαλά” κάνει ηρωική έξοδο.

Τα αποτελέσματα των εκλογών γνωστά. Ανατροπή σκηνικού, νέα εποχή και διάφοροι άλλοι παρόμοιοι πομπώδεις τίτλοι. Διερευνητικές εντολές, αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, νέες εκλογές με καινούργιο δίπολο.

Ιούνης 2012. Εθνικές εκλογές στο ίδιο εκλογικό κέντρο της επαρχίας, ο υποφαινόμενος, εκλογικός αντιπρόσωπος του ΚΚΕ. Ο Γιάννης, ειρηνικός και φιλήσυχος αυτή τη φορά, φτάνει στο εκλογικό κέντρο και με χαιρετάει με ένα νεύμα από μακριά. Περιμένει στην ουρά, παίρνει το πακέτο με τα ψηφοδέλτια, μπαίνει στο παραβάν και αφού ρίξει τον φάκελο στην κάλπη και χωρίς να δώσει κάποια ευχή αυτή τη φορά αποχωρεί ξανά με ένα νεύμα αποχαιρετισμού. Γεια σου Γιάννη, εσένα σε χάσαμε νωρίς.

Tα αποτελέσματα επίσης γνωστά. Νίκη με βραχεία κεφαλή της ΝΔ, νέος δικομματισμός, επτακομματική βουλή, τρικομματική σύνθεση κυβέρνησης με την ιστορική μορφή της Αριστεράς, Φώτη Καρικατούρα Κουβέλη, στην σύνθεση της.

Το ΚΚΕ έχασε 258 χιλιάδες ψηφοφόρους σε σχέση με τις εκλογές του Μάη. Η παρακάτω φωτογραφία είναι το αποτέλεσμα από το εκλογικό τμήμα του Γιάννη. Ενθύμιο και αποτύπωμα μιας δύσκολης στιγμής για το Κόμμα αλλά μια ακόμη δυσκολότερης (σχεδόν μαύρης) για το κίνημα που επισημοποιήθηκε εκείνη τη βραδιά και εν πολλοίς συνεχίζει ως σήμερα.

Ο Ιούνιος που θέρισαν οι αυταπάτες

Αλλά αυτό εδώ όμως δεν έχει την πρόθεση να γίνει ένα κείμενο μνημόσυνο, ειδικά από τη στιγμή που γράφτηκε μάλλον τυχαία, αφού από διαβολική σύμπτωση έπεσα πάνω στο παραπάνω χαρτί τη στιγμή της επετείου των πέντε χρόνων από τότε. Έχει περισσότερο το χαρακτήρα διδάγματος αλλά και θύμησης, με αρκετά αυτοαναφορικά στοιχεία είναι αλήθεια, για το πώς διαχειρίζεσαι μια τέτοια κατάσταση ειδικότερα για τους νεότερους σε ηλικία, με μικρή εμπειρία από το κίνημα, αλλά και για κόσμο που δεν έχει ζήσει άλλες παρόμοιες ή πολύ περισσότερο δυσκολότερες στιγμές για το Κόμμα.

Με σιγουριά μπορώ να πω ότι η περίοδος ανάμεσα στις δύο αναμετρήσεις αλλά και οι μήνες που ακολούθησαν ήταν οι δυσκολότεροι που βίωσα ως φίλος του ΚΚΕ, κυρίως γιατί την περίοδο εκείνη αυτή η ιδιότητα αποτελούσε κόκκινο πανί για όλο το “αντιμνημόνιο”, ξεκινώντας από το αριστερό και φτάνοντας μέχρι το ακροδεξιό φάσμα του. Ήταν η περίοδος που μέλη και φίλοι του Κόμματος έφτασαν στο σημείο να προπηλακίζονται για την αυτονόητη (;) επιλογή του ΚΚΕ να μην γίνει τσόντα στην αστική διαχείριση.

Και δεν ήταν οι επιθέσεις που δεχόταν το κόμμα περί ιστορικού λάθος, περί χαμένης ευκαιρίας, περί πλάτης στο σύστημα, ούτε βέβαια η ανιστόρητη μπαρούφα ότι το ΚΚΕ τελείωσε και οι κομμουνιστές δεν θα μπουν καν στην Βουλή στις επόμενες εκλογές (και πόσα άλλα ακούστηκαν) που βάραιναν τις πλάτες μου. Ήταν κυρίως το να βλέπω τις αυταπάτες να φουντώνουν, την ανάθεση να κυριαρχεί, την ανοργανωσιά να απλώνεται παντού και την ταυτόχρονη ανημπόρια σου να ανατρέψεις ή να φρενάρεις την κατάσταση και την καταστροφή που έρχεται.

Εκεί ήταν η στιγμή, τότε που η απογοήτευση, το σιχτίρισμα και η στεναχώρια άρχισαν να κατακλύζουν το μυαλό μου, που χρειάστηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά το μπιζάρισμα από τα μέλη του κόμματος ότι μεγάλε δεν τελειώνει τίποτα σε μία εκλογική αναμέτρηση, το Κόμμα έχει περάσει καταστάσεις ασυγκρίτως χειρότερες στην πορεία του και παρά τα ζιγκ ζαγκ εντέλει η ιστορία θα πάει μπρος.

Τα χρόνια που ακολούθησαν φυσικά δεν ήταν πολύ καλύτερα. Ειδικά μέσα στους τόπους δουλειάς η όποια προσπάθεια οργάνωσης και αντίστασης σκόνταφτε πολλές φορές στις εκλογικές αυταπάτες. Συνεπώς η ίδια η κατάσταση μέσα στο κίνημα σε οδηγούσε να γίνεις χοντρόπετσος, να μην απογοητεύεσαι με τις ήττες, να πεισμώνεις και να ατσαλώνεσαι στην υπόθεση της εργατικής τάξης παρά τους αρνητικότατους συσχετισμούς, να αντιμετωπίζεις με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ψυχραιμία και να μένεις σταθερός στις επαναστατικές σου αρχές παρά τα go back κυρία Μέρκελ, τα νταούλια με τις αγορές, την Ευρώπη που αλλάζει, τους ύμνους του ΕΑΜ, τα ήρθε η ώρα της Αριστεράς, ακόμα και τους τραμπουκισμούς στο δημοψήφισμα ή μέχρι να φας το ανάποδο χαστούκι με την υποχώρηση και το μνημόνιο.

Πέντε χρόνια από την αρχή του κακού και ορισμένες φορές γυρνάω το μυαλό στον Γιάννη και στους χιλιάδες άλλους Γιάννηδες που μέσα σε αυτή την πορεία υποχώρησαν, λύγισαν, πίστεψαν ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν αλλιώς, μπορούν να αλλάξουν με μία ψήφο και μία αλλαγή στην κυβέρνηση. Σκέφτομαι πόσοι από αυτούς τους Γιάννηδες γίνανε κοψοχέρηδες και τελικά γύρισαν πίσω μετανιωμένοι (ελπίζω και μαθημένοι). Ορισμένοι, ζουν ακόμα την αυταπάτη αρνούμενοι να δεχτούν την ολοκληρωτική τους ήττα και η μετάβαση στην πλευρά της αντίδρασης δεν θα αργήσει να έρθει. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι πήγαν σπίτι τους, απογοητευμένοι, ίσως αισθανόμενοι προδομένοι, με την αίσθηση της ήττας να τους βαραίνει και τον ατομικό δρόμο να τους περιμένει.