Όταν η “Πράβντα” επευφημούσε την ανακήρυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας

Σαν σήμερα το 1949 ο Μάο Τσε Τούνγκ ανακήρυσσε τη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και με αφορμή την επέτειο, μεταφράσαμε ένα απόσπασμα από την “Πράβντα” της 5ης Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς, που μεταφέρει τις εντυπώσεις των Σοβιετικών απεσταλμένων την ημέρα εκείνη, αλλά και καθ’όλη τη διάρκεια της παραμονής τους στη χώρα. Το κείμενο έχει το χαρακτηριστικό ύφος της εποχής και υπογραμμίζει τις στενές τότε σχέσεις των δύο ΚΚ, όταν τίποτε δεν προμήνυε το μεγάλο σχίσμα που θα ακολουθούσε κάποια χρόνια αργότερα:

Την 1η Οκτώβρη 1949 ανέμισε πανηγυρικά η κόκκινη σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας Κίνας στο κέντρο του Πεκίνου, αλλοτινής πρωτεύουσας της Κίνας. Στην πάνω αριστερά γωνία διακρίνεται καθαρά ένα μεγάλο κίτρινο αστέρι, σύμβολο της κυρίαρχης δύναμης του λαού, του ΚΚ Κίνας, περιτριγυρισμένο από 4 μικρότερα αστέρια που συμβολίζουν την εθνική ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων της Νέας Κίνας. 20.000 άνθρωποι έβγαλαν το καπέλο και χαιρέτισαν με επιφωνήματα ενθουσιασμού τη σημαία της νεαρής δημοκρατίας.

Ο ηγέτης της Κίνας Μάο Τσε Τουνγκ διάβασε τη διακήρυξη της κεντρικής κυβέρνησης. Τα στρατεύματα της Λαϊκής Κίνας παρέλασαν υπό τις χαρούμενες κλαγγές των αμερικανικών όπλων. Έτσι μπόρεσε όλος ο κόσμος να διαπιστώσει ότι τα έξι δισεκατομμύρια δολάρια του Τρούμαν, τουλάχιστον όσα δεν έγιναν στάχτη και καπνός στον εμφύλιο, πέρασαν από τα χέρια του προδότη Τσανγκ Κάι Σεκ σε εκείνα του κινέζικου λαού.

Την 1η Οκτώβρη ο Στρατός βρισκόταν ακόμα μακριά από την Καντόνα, αλλά στη διάρκεια των δύο τελευταίων εβδομάδων, που περάσαμε στο Πεκίνο και μετά στη Σαγκάη, ο στρατός έφτασε και κατέλαβε την Καντόνα (…)

Στην ιστορία κάθε λαού υπάρχουν περίοδοι ακμής, στις οποίες παρελθόν, παρόν και το μέλλον ακόμα αστράφτουν σα σπίθα μπροστά μας με ένα ασυνήθιστο λαμπερό φως. Εμείς κι ο σοβιετικός λαός κρατάμε για πάντα τους κανονιοβολισμούς του Οχτώβρη και την παρέλαση των όπλων στην Κόκκινη Πλατεία στην καρδιά, όταν γιορτάσαμε τη μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης επί της ναζιστικής Γερμανίας, και καταλαβαίνουμε και (…) των άλλων λαών.

Ποτέ δε θα ξεχάσουμε τον κόσμο που πανηγύριζε, που συνέρρεε μπροστά στην κυβερνητική εξέδρα στο Πεκίνο, το μεγαλειώδες συναπάντημα 300.000 ανθρώπων στην Τιαντζίν(…) Ποτέ δε θα ξεχάσουμε πως σε κάθε πόλη μας υποδέχονταν δεκάδες και χιλιάδες φωνές με τα λόγια “Δέκα χιλιάδες ζωές για το Στάλιν!” (…)

Η ψυχή του κινέζικου λαού βρίσκεται πολύ κοντά στη ρωσική (…) Ο σύντροφος Στάλιν έλεγε πως στην Κίνα “η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού πρέπει να έχει ένα βαθιά εθνικό και φιλολαϊκό πνεύμα και πως αυτή η πάλη πρέπει να ενισχύεται ως και την τελευταία απεγνωσμένη ανασύνταξη του ιμπεριαλισμού, για να κλονίσει τα θεμέλια του ιμπεριαλισμού σε όλο τον κόσμο”.

Όπως και έγινε. Η νίκη του κινέζικου λαού, η οργάνωση των μαζών για τη νίκη αυτή, η πειθαρχία και η οργάνωση του Λαϊκού Στρατού (…) οφείλονται στην ιδεολογικοπολιτική εμπειρία και το οργανωτικό ταλέντο του ΚΚ Κίνας.

Όταν είχαμε καθημερινή επαφή με τα προοδευτικά στοιχεία του κινέζικου λαού, ακούγαμε συχνά ότι εμπνεύστηκαν για την οργάνωσή τους από την ΕΣΣΔ, τη διδασκαλία του Λένιν και του Στάλιν και κάθε επαναστατική εμπειρία του κόμματος και του λαού μας. Η αδελφική μας αγάπη για τον κινέζικο λαό ώθησε τις δημοκρατικές δυνάμεις της Κίνας, τις ενίσχυσε στον αγώνα τους και διευκόλυνε τη νίκη τους.

Όπου κι αν πηγαίναμε, σε παιδιά ή φοιτητές, σε συνάντηση στην πόλη ή συνέλευση στο εργοστάσιο ή την ύπαιθρο, μας φόρτωναν με δώρα. Κι όπου κι αν πηγαίναμε, μας παρακαλούσαν να δώσουμε προσωπικά δώρα στο σύντροφο Στάλιν (…)

Παντού μας υποδεχόταν ένα ακαταμάχητο κύμα φιλίας του κινεζικού λαού για τη Σοβιετική Ένωση, το σύντροφο Στάλιν, φίλο των καταπιεσμένων κι όσων μάχονται για την ελευθερία τους και βαδίζουν ήδη στο δρόμο της εθνικής ευτυχίας.