Παγκόσμια μέρα κατά της Βίας. Εσύ καταδικάζεις;

Μετά την παγκόσμια ημέρα αγάπης που ήταν χτες, σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα μη βίας, που συνδέεται με την επέτειο γέννησης του Μαχάτμα Γκάντι. Ο οποίος απέδειξε -λένε- πως μια επανάσταση μπορεί να νικήσει ειρηνικά, χωρίς να μεταχειρίζεται όπλα και τα μέσα του πανίσχυρου αντιπάλου της. Ή αλλιώς, όπως τραγουδούσαν οι Poll του Τουρνά, μες στη χούντα:

Άνθρωπε αγάπα, τη φωτιά σταμάτα
και τη δύναμή σου, δώστην στο φιλί σου

Είναι ευκαιρία λοιπόν να καταδικάσουμε όλοι μαζί τη βία, από όπου κι αν προέρχεται, απερίφραστα και κατηγορηματικά, κι αν μας έχει ξεφύγει κάποιο κλισέ, το συμπληρώνουμε στα σχόλια.

Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

Εκτός…

Εκτός από ορισμένες περιπτώσεις, φυσικά. Πχ τη Βία του Κράτους (στην Αρχαία Μυθολογία ήταν κι αδέρφια) που έχει το μονοπώλιο στο συγκεκριμένο τομέα. Δε θα το κάνουμε και ανοιχτό επάγγελμα…

Εκτός από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και την αστυνομική βία, που είναι πάντα λελογισμένη και δικαιολογημένη. Ε και όταν δεν είναι, σε όποιον αρέσει, αυτές είναι οι πρακτικές που ακολουθεί και δε θα τις αλλάξει τώρα, μετά από τόσα χρόνια επιτυχίες.

Εκτός από τα χημικά, τα δακρυγόνα, τις ζαρντινιέρες, τα πογκρόμ στους μετανάστες.

Εκτός από τις σκηνές βίας που προσφέρονται άπλετα στο σινεμά, την τηλεόραση, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια κτλ, γιατί αυτά φέρνουν κέρδη κι ευνοούν την ανάπτυξη, χωρίς να καλλιεργούν προφανώς τίποτα δυσάρεστα φαινόμενα και παρενέργειες.

Εκτός από την αυτοδικία που συμπληρώνει την αστυνομική βία ή μάλλον τα κενά της, γιατί κι οι ενεχυροδανειστές τοκογλύφοι άνθρωποι είναι, τι να κάνουν, κλέφτες να γίνουν; Α ναι, είναι κλέφτες. Ε τότε γιατί να μη γίνουν και φονιάδες, αν είναι δηλαδή να προστατέψουν την περιουσία τους, που με τόσο κόπο των άλλων απέκτησαν.

Εκτός από τις ανθρωπιστικές ειρηνιστικές επεμβάσεις των δυτικών ιμπεριαλιστών, που ρίχνουν πολιτισμό και έξυπνες βόμβες, και πλέον κάνουν πόλεμο δια αντιπροσώπων, για να μην έχουν έμψυχες απώλειες, γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα, όταν μιλάμε για το δυτικό κόσμο, εκτός από κάποιες περιπτώσεις που αναφέρουμε -πρεζάκια, ιερόδουλες κτλ.

Εκτός από το Ρουπακιά, τον Κορκονέα, τα μαντρόσκυλα του συστήματος, που δεν είναι αρκετά επικίνδυνα για να τους βάλουμε χειροπέδες, αλλά αν πρέπει ντε και καλά να τους καταδικάσουμε, μπορούμε να το κάνουμε συμψηφίζοντας τις πράξεις τους με φονικά γιαούρτια και ζητώντας από τους ομοϊδεάτες τους να κάνουν μια πιο σοβαρή εκδοχή τους, σαν σφαγείο χωρίς αίμα, γιατί μας ενδιαφέρει η έξωθεν καλή μαρτυρία, όταν ξεφεύγουν τα πράγματα -και μέχρι να ξεχαστούν.

Του Τάσου Αναστασίου

Λέμε λοιπόν ένα απερίφραστο και κατηγορηματικό ΟΧΙ στη βία -κι ας είναι λίγο περιφραστικό, σαν το υποτιθέμενο “όχι” του Μεταξά. Ένα όχι στη βία των απεργών, που καταπατούν το δικαίωμα των απεργοσπαστών να έρπονται στο πάτωμα, για αυτό και τα κρατικά δικαστήρια τους εκδικούνται και βγάζουν παράνομες τις κινητοποιήσεις τους -γιατί το δικαίωμα στην απεργία δεν είναι ιερό, σαν το δικαίωμα στη δουλειά, που βαφτίζεται έτσι μόνο όταν συνδέεται με την ιερότητα του πανιερότατου δικαιώματος στην ιδιωτική ιδιοκτησία επιχειρήσεων και κεφαλαίων.

Λέμε όχι στη βία των κομμουνιστών, του Στάλιν, της ΟΠΛΑ, του ΔΣΕ, του Κόκκινου Στρατού, που χρησιμοποίησε αλόγιστη βία εναντίον των φιλήσυχων Ναζί, που είχαν κατακτήσει ειρηνικά την Ευρώπη, σχεδόν χωρίς να ρίξουν μια τουφεκιά σε κάποιες περιπτώσεις συνεννοήσιμων κυβερνήσεων -όπως του Πεταίν και του Κουίσλιγκ.

Όχι στη βία όσων αμφισβητούν τα ιερά και όσια της αστικής κοινωνίας, τη ρίζα της αδικίας και της εκμετάλλευσης.

Λέμε όχι στους ταραχοποιούς που παν να ρίξουν το άγαλμα του Τρούμαν και όχι στους Προέδρους που έριχναν βόμβες Ναπάλμ για να απελευθερώσουν τον τόπο μας από τους αντάρτες και κάθε είδος ζωής στο μέρος που έπεφταν.

Λέμε όχι σε αυτούς που καταλαμβάνουν συμβολικά Υπουργεία και όχι σε αυτούς που είναι κάθε μέρα στα Υπουργεία πετσοκόβοντας μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα, ζωές, σαν απλά στατιστικά στοιχεία.

Λέμε όχι σε όσους εμποδίζουν τους πλειστηριασμούς και όχι σε όσους παίρνουν τα σπίτια του κοσμάκη και τα βάζουν στο χέρι για ένα δάνειο ή πολλές φορές για ένα κομμάτι ψωμί.

Λέμε όχι στα ορμητικά νερά του ποταμού και όχι στις κοίτες τους που τα συγκρατούν.

Λέμε όχι σε όσους λένε πως η βία είναι ταξική, πως η βία είναι λύση (όπως η Λία Βίσση) ή μάλλον μαμή της ιστορίας -που σημαίνει μαία, με βοηθητικό ρόλο, και όχι μητέρα των γεγονότων.

Λέμε όχι ακόμα και στους αστούς που έκαναν κάποτε τη δική τους επανάσταση, χρησιμοποιώντας γκιλοτίνες, για να μην μπαίνουν ιδέες σε αυτούς που δεν έχουν ψωμί (ή παντεσπάνι) να φάνε πως μπορούν να ξεσηκωθούν για να αλλάξουν τη μοίρα τους.

Λέμε όχι στο Γιάννη Α-γιάννη που κλέβει το ψωμί -και όχι στον Ιαβέρη που επιβάλλει την τάξη και το δίκαιο.

Αλλά αν κάνουμε αυτές τις λιγοστές και απολύτως απαραίτητες εξαιρέσεις, εννοείται πως καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Εσείς;