“Σισύφεια” πορεία και ταξική πάλη

Του Παναγιώτη Λαζαρίδη

H Ανθρωπότητα  απαριθμεί σήμερα 8 δισεκατομμύρια μοναδικές υπάρξεις . Ο Πλανήτης Γη είναι μικρός αλλά επάνω του εξελίχθηκε ένα- ίσως- ανεπανάληπτο πλάσμα: «Ο κατασκευαστής εργαλείων». Εκείνος ο μοναδικός που πριν δημιουργήσει οτιδήποτε στην πραγματικότητα, το δημιουργεί το συνθέτει στη σκέψη και τη  φαντασία του! Αυτός ο έλλογος που είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο: Ο Άνθρωπος!

 Το 2050 η μέχρι τώρα γνωστή σ’ εμάς Ανθρωπότητα θα απαριθμεί 10 δισεκατομμύρια ανθρώπινες ζωές! Ωστόσο ο πλανήτης Γη θα παραμένει πεπερασμένος και γι’ αυτό όλο και λιγότερο «διαθέσιμος» για εξάντληση των φυσικών του αποθεμάτων. Το διατροφικό ζητούμενο θα είναι πρώτο στη σειρά των πιο άμεσων αναγκών και αναγκαιοτήτων.

 Αν θέλουμε να λεγόμαστε Άνθρωποι πρέπει να αποδεχθούμε το εξής: Είτε  θα «αναπαραγόμαστε» καθημερινά προκειμένου να γινόμαστε  «πρόσφοροι» στην  παραγωγή υπεραξίας. Είτε θα αποτελέσουμε τα μέλη μιας Παγκόσμιας  κοινότητας συνεταιρισμένων παραγωγών.

Τρίτη επιλογή , όπως και τρίτος δρόμος στην πολιτική δεν υπάρχει.

Ας διακινδυνεύσουμε  μια υπέρ-απλούστευση  για χάρη της συζήτησης :Τι χρειάζεται κάθε ένας από τα σημερινά 8 δισεκατομμύρια των ανθρώπων η τα αυριανά 10 δισεκατομμύρια;

• 2500-3000  θερμίδες ημερησίως
• Ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη
• Μόρφωση.
• Συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης και εργασίας.
• Και φυσικά ελεύθερο χρόνο που να αυξάνεται σε βάρος του καταναγκαστικού, προκειμένου , εκτός των άλλων , να αναπτύξει τις «λανθάνουσες» ικανότητές του!

Τι έχουμε στη θέση όλων αυτών;

• Έχουμε πριν απ όλα την εξοργιστική διαβίωση μιας προνομιούχου μειοψηφίας που κατέχει τα πάντα! Μιας παγκόσμιας ελίτ Καπιταλιστών που διαφεντεύει τις τύχες τις ανθρωπότητας . Ένα μεγάλο μέρος της, παρά τις επί μέρους αντιθέσεις της, ομολογεί κυνικά: «Δε βρίσκουμε πλέον επικερδείς επενδυτικές ευκαιρίες όπως παλιότερα»!

Είναι όλοι εκείνοι που κινδυνεύουν από την υπέρ συσσώρευση παραγωγής αλλά και αδιάθετου πλούτου ,που δύσκολα πιά «σμίγει» με την εργατική δύναμη προκειμένου να πολλαπλασιαστεί!

• Έχουμε επίσης εκατομμύρια  ανθρώπους να πεθαίνουναπ’ την δίψα την πείνα ,τις αρρώστιες τους πολέμους.

Όλοι εκείνοι που δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη , αξιοπρεπή κατοικία , ελάχιστο έστω δημιουργικό χρόνο. Είναι οι ίδιοι που παραμένουν αγράμματοι, θύματα των δεισιδαιμονιών ενός κυρίαρχου και φοβικού μυστικισμού και των προλήψεων που τον ακολουθούν .

Αναμφίβολα ζούμε στην εποχή με τις πιο ακραίες κοινωνικές ανισότητες, την αυξανόμενη ανεργία, την «ελαστικοποίηση» και την εξατομίκευση των εργασιακών σχέσεων την εκμετάλλευση του παλαιού Τρίτου κόσμου, των «τοπικών» πολέμων για την αρπαγή των «όπου γης»  πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Ο Κ.Μαρξ έγραφε για την εποχή του:«Κάθε πρόοδος στην κεφαλαιοκρατική γεωργία είναι πρόοδος όχι μόνο στην τέχνη της εκμετάλλευσης του παραγωγού αλλά και στην τέχνη της απογύμνωσης του εδάφους. Κάθε πρόοδος στην τέχνη της αύξησης της πρόσκαιρης γονιμότητας είναι μια πρόοδος προς την καταστροφή των μόνιμων πηγών γονιμότητας.

Έτσι η κεφαλαιοκρατική παραγωγή δεν αναπτύσσει την τεχνική παρά μόνο με την ταυτόχρονη εξάντληση από όπου προέρχεται κάθε πλούτος: Της γης και του ανθρώπου». Σήμερα η υπόθεση αυτή περιλαμβάνει:

• Την απόλυτη εκμετάλλευση και  εξαθλίωση δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
• Την άναρχη και ληστρική καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη.
• Την απόλυτη αλλοίωση την μόλυνση και  καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.
• Την αλλοτρίωση, την αποξένωση,  τη δημιουργία των πόλεων τεράτων…

και τόσα άλλα…

Συμπερασματικά, η εποχή της Κεφαλαιοκρατικής –και μόνο- Παγκοσμιοποίησης  ισοδυναμεί με μια επαναπροσέγγιση των δεδομένων του 19ου αιώνα όπου: «Το να ζεις ισοδυναμούσε με την επιδίωξη να μην πεθάνεις»…

Πού να το φανταζόταν κανείς πως η ανθρωπότητα περνώντας απ’ τον ατμό στον ηλεκτρισμό και από την συνθετική χημεία στην πυρηνική ενέργεια, θα έφτανε ως εδώ;

Οι Θεωρητικοί της «κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση» σήμερα κωλώνουν μπροστά στο αστείο ευφυολόγημά τους! Οι Οπαδοί της «μεταβιομηχανικής» εποχής στέκονται αποσβολωμένοι μπροστά στον κίνδυνο ενός «τερατουργήματος» που τείνει να τους κόψει το βήχα και  τη γλώσσα  μαζί!

Αυτές είναι οι συνέπειες του πιο αναχρονιστικού -σε σχέση με την εξέλιξη των δυνάμεων της παραγωγής –  τρόπου παραγωγής , της εμπορευματικής παραγωγής, του καπιταλισμού!

Αυτές που δύσκολα πλέον καλύπτονται από τα ψεύδη της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Αυτές που σήμερα διαλύουν όλες τις κοινωνικές σχέσεις , με εξαίρεση τις αγοραίες !

 Αυτές οι αναχρονιστικές-καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής δεν «μπαλώνονται» πλέον στα πλαίσια μιας αναδιανομής κευνσιανού τύπου.

Ο Κεϋνσιανισμός πλέον ως πολιτική έχει παντού εγκαταλειφθεί!

Γιατί εκτός των άλλων, διότι ως γνωστόν: «Η πολιτική είναι η συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας» και όχι η «τέχνη της μοιρασιάς».

Ο νεοφιλελευθερισμός άλλωστε έχει εξαπολύσει έναν ιστορικά καινοφανή πόλεμο σε δικαιώματα ,και κατακτήσεις.

Πώς λοιπόν να φτουρήσουν τα «γατάκια» του αστικού εκσυγχρονισμού μέσω μιας νέας αναδιανομής, όταν η παθολογία του κεφαλαίου δείχνει και είναι αθεράπευτη;

Δεν πρόκειται για μια ακόμη «κυκλική» κρίση .Γι’ αυτό εργασία και φύση είναι οι μόνοι που καλούνται να πληρώσουν αδρά, «εδώ και τώρα» το τίμημα της καπιταλιστικής επιβίωσης!

 Ας μην  νομίζει λοιπόν κανείς ότι οι «καπιταλιστές μας» κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια.

Είναι κάτι φορές που το Κεφάλαιο , αυτή η «νεκρή εργασία» στέκει αποσβολωμένο μπροστά στο δικό του, «ιδιόκτητο» τερατούργημα!

Ο κίνδυνος «Στο τέλος να προκύψει κάτι που κανείς δεν θέλησε» όπως έλεγε ο Φ.Έγκελς είναι υπαρκτός.

Τόσο υπαρκτός όσο και ο κίνδυνος «Να επανεμφανιστούν στο προσκήνιο  οι επικίνδυνες τάξεις», όπως έλεγε ο Κ.Μάρξ .

Η πορεία της Ανθρωπότητας δεν μπορεί να είναι και δεν θα  είναι «Σισύφεια» , γιατί η Ιστορία της συνοψίζεται στην Πάλη των τάξεων.

Το τι θα συμβεί,  νομοτελειακά η όχι , ελπίζω να το συζητήσουμε μια άλλη φορά!