Το κτίριο είχε τη δική του ιστορία – Αποχαιρέτα την ΚΟΑ που “χάνεις”…

Στην Αθήνα μες στο Κέντρο, φύτρωσε καινούριο δέντρο
Έχει κόκκινα τα μήλα και ολόγλυκα τα φύλλα…

Το τραγούδι αυτό γράφτηκε βέβαια σε άλλη εποχή και για άλλο κτίριο, αλλά κι αυτό της ΚΟΑ στην Ομόνοια είχε τη δική του ιστορία, γαλούχησε γενιές ολόκληρες, από τα δύσκολα χρόνια της ανασυγκρότησης μέχρι σήμερα.

Το ΚΚΕ ανακοίνωσε από τα κομματικά μέσα τη μετακόμιση των γραφείων της ΚΟ Αττικής σε νέα γραφεία που διατηρούν τα ίδια τηλέφωνα και προπαντός τον ίδιο ζωντανό οργανισμό και τους ίδιους ανθρώπους. Παρόλα αυτά, σε κάποιους φαίνεται σα να κλείνει μια εποχή…

Ακόμα και για εμάς που δε μεγαλώσαμε στην πρωτεύουσα, το κτίριο της ΚΟΑ στον πεζόδρομο της Μαρίκας Κοτοπούλη ήταν σημείο αναφοράς. Έβγαινες πχ στην Ομόνοια -που αν είχαμε νικήσει με το όπλο παρά πόδας, θα είχε μετονομαστεί σε “πλατεία Μπελογιάννη”- και έβλεπες στο βάθος τρία κόκκινα γράμματα και το κτίριο που φώτιζαν το τοπίο, σαν ένα από τα “αξιοθέατα” που δεν έπρεπε να χάσεις.

Θυμάμαι την κάθοδο σε ένα πανελλαδικό συλλαλητήριο, που μου είχε φανεί πως όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για την Αθήνα, ήταν συγκεντρωμένα σε μια ευθεία. Τα λεωφορεία μας άφησαν στο ΟΑΚΑ, για να μας παραλάβουν συρμοί του ηλεκτρικού που περνούσαν εξπρές από όλες τις στάσεις.

Η διαδρομή ξεκινούσε από το πιο γνωστό ΒΠ (Κηφισιά) με ένα γνωστό -λόγω ιδιαίτερου ονόματος- νοσοκομείο (ΚΑΤ) και κατέληγε στο λιμάνι του Πειραιά. Περνούσε από τα πιο γνωστά γήπεδα, το ΟΑΚΑ και το Καραϊσκάκη με το ΣΕΦ, ενώ ενδιάμεσα συναντούσαμε τη Ριζούπολη -που έμεινε στην ιστορία για λάθος λόγους- και ξώφαλτσα από τη Ν. Φιλαδέλφεια, που πρέπει να είχε γκρεμιστεί όμως. Είχε στάσεις στις πιο γνωστές πλατείες, Ομόνοια και Μοναστηράκι -πλην Συντάγματος. Και βασικά περνούσε από το Σπίτι του Λαού στον Περισσό, για να μας αφήσει κάπου κοντά στην ΚΟΑ και να πάμε στο Πεδίο του Άρεως, όπου ήταν η Βικτώρια -που την ήξερα από το τραγούδι του “Βασίλη” και του άλλου “Μπίλι”, του Καζούλη (γραμμή Βικτώρια-Πειραιά).

Τελικά η Αθήνα δεν ήταν χάος, ήταν όλη συγκεντρωμένη σε μια ευθεία, πολύ πιο μικρή από όσο φανταζόμασταν, ε; Κούνια που μας κούναγε…

Το κτίριο αυτό έχει στεγάσει πολλές ιδιαίτερες στιγμές και ιστορίες. Συνελεύσεις οργανώσεων, Συνδιασκέψεις, πυρετώδεις προετοιμασίες για απεργίες και πορείες, φωνές στους διαδρόμους, εντάσεις, νυχτερινές περιφρουρήσεις, ευτράπελα, ακόμα και το φόβο της πολιορκίας σε διάφορες δύσκολες στιγμές. Αλλά αυτά είναι πράγματα που μένουν μεταξύ των τοίχων του κτιρίου και όσων τα έζησαν και τα παίρνουν μαζί τους ως ενθύμια, χωρίς να τα βγάζουν προς τα έξω -εκτός από κάποιες φαιδρές απόπειρες. Για να δανειστούμε μια (νεο-ξύλινη και δήθεν “φρέσκια”) φράση του συρμού”, ό,τι έγινε στην ΚΟΑ, μένει στην ΚΟΑ.

Ακόμα κι έτσι βέβαια, υπάρχουν ευτράπελα, μύθοι και ιστορίες που αφορούν το περιβάλλοντα χώρο γύρω από το κτίριο, που ακολούθησε τη συνολική υποβάθμιση της περιοχής. Για παράδειγμα μπορεί κανείς να ακούσει συντρόφισσες να διηγούνται ιστορίες για κάτι Κυριακάτικα πρωινά που πήγαιναν χαράματα για εξορμήσεις ή Συνδιασκέψεις και συναντούσαν στον πεζόδρομο της Κοτοπούλη, νταβραντισμένους που έβγαιναν από τον παρακείμενο σεξο-κινηματογράφο και ζητούσαν ανακούφιση έναντι αμοιβής. Ή μια άλλη φορά, που ένα ζευγαράκι -ίσως “παράνομο”- είχε πάει στο κτίριο της ΚΟΑ και ζητούσε ένα δωμάτιο, για να στεγάσει τον έρωτά του, περνώντας την για ξενοδοχείο… (Και μου γυρνάς χωρίς κλειδιά, μετά τις δύο…)
Χωρίς να είναι προφανώς αυτά που δίνουν τον τόνο, έδιναν ένα στίγμα για την περιοχή, τα χαρακτηριστικά και τους κινδύνους της.

Η μεγαλύτερη υποβάθμιση, ωστόσο, ήταν όταν εντελώς τυχαία ήρθε να εγκατασταθεί το Α.Τ. Ομονοίας, ακριβώς απέναντι από την ΚΟΑ, φέρνοντας βέβαια μαζί στην παρακείμενη Σωκράτους κι όλα τα συμπαρομαρτούντα: εμπόριο ναρκωτικών, σάρκας κι άλλες δραστηριότητες που απαιτούν υψηλή προστασία, για να διεξαχθούν. Και εγκαταστάθηκε φυσικά ακριβώς απέναντι, στην άλλη πλευρά της Βερανζέρου, για να μην υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία για το βαθύτερο σκοπό αυτής της γειτνίασης.

Τώρα το κτίριο είναι άδειο και η περιοχή μοιάζει να έχασε ένα από τα τελευταία σημεία αναφοράς που είχε. Αλλά το κτίριο μένει πάντα εκεί μαζί με τις αναμνήσεις που προκαλεί. Και η νέα εγκατάσταση στην Αχαρνών, στον Άγιο Νικόλαο, γράφει ήδη τη δική της ιστορία, εδώ και κάποια 24ωρα. Έτσι κι αλλιώς, τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα, όπως λένε, κι αυτά κλείνουν τον άλλο μήνα…

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ