Ο Στάθης και οι άλλοι

Όλοι εμείς οι άλλοι θέλουμε να τον θυμόμαστε για τα δώρα που τόσα χρόνια μας χάριζε.

Εκείνο το σκίρτημα που ξεκινούσε από μέσα μας βαθιά και δονούσε τα σωθικά μας κάθε φορά που ανέβαινε στη σκηνή.

Από τότε που τον πρωτοείδα να σέρνεται με την κίνηση του φιδιού στη σκηνή του ΠΑΡΚ, ένα καλοκαίρι και μετά πάλι στο ΠΑΡΚ, το 1980, στη “Λίτσα Κατρακυλίτσα” του Μποστ, αλλά και σε όλα όσα «ξαναγεννούσε» στο θέατρο με την αστείρευτη αγάπη του για την τέχνη του.

Είχα τότε την αλησμόνητη τύχη να είμαι κι εγώ εκεί ,στην ίδια σκηνή. Δεν συνέβη ξανά.

Μεταναστεύσεις δικές μου, επιστροφές… Βλεπόμασταν σε καμιά Τράπεζα στην Κυψέλη, σε παραστάσεις του που έτρεχα όποτε μπορούσα για να νοιώσω αυτό το γαργαλητό στο στομάχι, που ανέβαινε άλλοτε σαν γέλιο κι άλλοτε σαν κλάμα.

Τώρα ο Στάθης δεν είναι εδώ.

Όσα λέγονται δεν μπορεί να τα διαψεύσει.

Αν ήμουν σίγουρη για την «μετά θάνατον» θα φώναζα: Αφήστε τον να ησυχάσει!

Μπορώ όμως να φωνάξω: Αφήστε μας να τον θυμόμαστε όπως αξίζει στο μεγάλο του χάρισμα!

Εμάς τους …άλλους…