Όταν η Αθήνη -Τσούνη χαστούκισε τη Λιάνη – Παπανδρέου

Αν πάρεις “10 χρόνια και 54 ημέρες” , το πολλαπλασιάσεις επί δύο χαστούκια, μία από την καλή και μία από την ανάποδη, και κάνεις μια στρογγυλοποίηση προς τα πάνω, μας βγαίνουν 21 χρόνια ακριβώς, όσα έχουν περάσει δηλαδή από τη μέρα που η Αθήνη – Τσούνη χτύπησε τη Λιάνη – Παπανδρέου, γιατί όλες οι μεγάλες περσόνες πρέπει να έχουν δύο επίθετα. Και γιατί επί Πασοκάρας, ο κόσμος δεν ήταν καρπαζοεισπράκτορας, μοίραζε αυτός χαστούκια, όπως ο Παπαμιχαήλ στο “Ξύλο βγήκε απ’τον Παράδεισο”.

Είμαστε στα 1997, τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, που άφησε το μάταιο τούτο κόσμο πριν από ένα χρόνο και κάτι μήνες. Η ΔΛΠ γράφει στο ενδιάμεσο τη βιογραφία της γνωριμίας και του γάμου της με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ως βασική ιδιότητα που χαρακτηρίζει τη ζωή της και ως βασικό βιοποριστικό μέσο για να συντηρήσει τη βίλα της Εκάλης και το παντεσπάνι ημών το επιούσιον. Υπογράφει βιβλία σε θαυμαστές κι αναγνώστες, που αν ήξεραν τι ακριβώς αγόραζαν και πόσο νερόβραστο ανάγνωσμα ήταν, ίσως ν’αυτοχαστουκίζονταν. Έρχεται όμως από το πουθενά η Τσούνη και κάνει ό,τι δεν είχε πράξει τόσα χρόνια η Μαργαρίτα, λέγοντας κάτι για το γυναικείο φύλο με μουσική υπόκρουση τα “σοκαρισμένα” ωωωω, αααα.

Τα καλτ στοιχεία όμως δε σταματούν στο γεγονός, αλλά συνεχίζουν στη δημοσιογραφική του κάλυψη. Ο Αργύρης Ντινόπουλος, ως μάχιμος ρεπόρτερ του Αντένα, πάει στο σπίτι της Τσούνη και φιλοτεχνεί το προφίλ της, το προφίλ μιας πολυπτυχιούχου εργαζόμενης μητέρας τριών παιδιών, που ‘ναι περήφανη για την πράξη της και τα πιστεύω που υπηρετεί. Η Αθήνη – Τσούν έδωσε το χαστούκι, διατηρώντας μια συνέπεια ως προς αυτά τα πιστεύω. Το έδωσε γιατί υπάρχουν εκεί έξω γυναίκες με αξία, γυναίκες στον αγώνα, στη βιοπάλη, αλλά εμείς ασχολούμαστε με τη ΔΛΠ, που δεν έχει κάνει και δεν έχει προσφέρει τίποτε στη ζωή της, παρά μόνο εμπορευματοποίησε τα αισθήματα της για ένα λαϊκό ηγέτη.

Μιλάει ως γόνος αγροτικής οικογένειας – ο μπαμπάς της είχε καφενεδάκι σ’ένα χωριό της Βόνιτσας- με χέρια αγροτικά και ροζιασμένα από το λογιστήριο του κράτους όπου δούλευε κι ίσως γι’αυτό να πείραξαν την καλομαθημένη κυρία ΔΛΠ όταν την χτύπησαν.
Μιλάει ως μέλος της γενιάς του Πολυτεχνείου, που ήταν το ’73 στην ταράτσα της Νομικής και τα γεγονότα του Φλεβάρη, ξενυχτούσαν εκεί μεγάλα παιδιά και βγαίνοντας ένας ασφαλίτης την άρπαξε απ’τα μακριά μελαχρινά μαλλιά της και την έφερε τρεις φορές σβούρα, αλλά μάλλον την ταρακούνησε κι εσωτερικά, φέρνοντάς την στον ίσιο δρόμο – και να πώς εξηγείται μια αγωνίστρια της γενιάς του Πολυτεχνείου να κατεβαίνει μερικά χρόνια μετά, υποψήφια με το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη.
Μιλά ως αγωνίστρια που την κατέβασαν οι ασφαλίτες της ΔΛΠ στα υπόγεια του Λιβάνη, που τύφλα να ‘χει η Μπουμπουλίνας μπροστά τους, την καθύβρισαν και την χτύπησαν, όχι λίγο, πολύ, αλλά ας μην τα λέμε αυτά τώρα.

Η Αθήνη-Τσούνη εξάλλου δε θέλει να περιαυτολογεί. Ένα χαστούκι πήγε να δώσει – όχι για τη δημοσιότητα, προς Θεού – και το έκαναν σήριαλ, με γράμματα από τον Καναδά και την ομογένεια, χαιρετισμούς στο όμορφο Τορόντο.

Το κάνει ταπεινά ως μάνα, εργαζόμενη, αγωνίστρια, ως μέλος του συλλόγου των απανταχού Ρουμελιωτών – κι όχι σκέτων Ρουμελιωτών- ως μέλος του Συνδέσμου για τα δικαιώματα της γυναίκας κι ως κάποια που παίρνει πρωτοβουλίες για την καταπολέμηση της διαφθοράς.

Αυτό δεν ήταν απλό χαστούκι, ήταν το τιμωρό χέρι του λαού. Κι 21 χρόνια μετά, με το μάγουλο της ΔΛΠ και της διαφθοράς να καίει ακόμα, εμείς ένα έχουμε να πούμε: Δεν πέφτουν πια τέτοια χαστούκια, δεν τα φτιάχνουν έτσι στις μέρες μας…