Η επαναστατικότητα και η συνειδητοποίηση δεν περνάνε στο DNA

Σαν χτες, στις 12 Οκτώβρη του 1944, η Αθήνα απελευθερωνόταν από τη Γερμανική Κατοχή. Πριν καλά-καλά προλάβουν οι Γερμανοί να εκκενώσουν την πόλη, ο κόσμος ξεχύνεται από συνοικίες, σχολεία, εργοστάσια ζητωκραυγάζοντας. Σύνταγμα, μέχρι Ομόνοια και γύρω δρόμοι πλημμυρίζουν από κόσμο. Παντού ελληνικές και κόκκινες σημαίες. Τεράστια πανό του ΕΑΜ και του ΚΚΕ για λαοκρατία υψώνονται. 1264 μέρες σκλαβιάς στο φασισμό μετράγανε τότε. Μαχητές του ΕΛΑΣ κατεβάζουν τη γερμανική σημαία και υψώνουν την ελληνική.

ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ-ΕΛΑΝ-ΟΠΛΑ. Δεν είναι απλά αρκτικόλεξα, πίσω από αυτά είναι το πρωτοπόρο κομμάτι του λαού με μπροστάρη το ΚΚΕ. Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποκρύψουν αυτή την 100χρονη πορεία του. Όσο κι αν επικαλούνται κάποιοι την συγγένεια τους με παππούδες, γιαγιάδες με καμάρι, αλλά και με αποστροφή από το μάχιμο ταξικό κίνημα. Να τους πούμε πως δεν περνάει στο DNA καμιά επαναστατικότητα και καμιά συνειδητοποίηση. Δεν λέει τίποτα το συγγενικό αίμα. Δε συγκινεί από  μόνο του, ούτε κινητοποιεί κανέναν.

Μπροστά μας ορθώνεται πάλι ο φασισμός. Κι όχι μόνος τους, έχει τα δεκανίκια του και δεν είναι άλλα από το ίδιο το σάπιο το σύστημα που τον θρέφει. Ορθώνεται στους χώρους δουλειάς, εκεί που τα μεροκάματα είναι  της πείνας. Εκεί που η ασφάλιση είναι ανύπαρκτη. Εκεί που οι σχέσεις των συναδέλφων καταντάνε σε ρουφιανιλίκια. Εκεί που πληρωμή είναι το bonus. Εκεί που οι γειτονιές γεμίζουν από μετανάστες. Εκεί που το διαφορετικό φαντάζει εχθρός. Εκεί που η ενημέρωση του αστικού τύπου και των μέσων εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Εκεί που οι τράπεζες παίρνουν σπίτια μεροκαματιάρηδων. Εκεί που η αυτοδικία καταντά νόμος. Εκεί που ο όρος Αριστερά χάνει κάθε του νόημα και υπόσταση. Εκεί που η νοσταλγία επισκιάζει την εξέλιξη. Εκεί που η παραδοχή αντικαθιστά την ανατροπή. Εκεί που η γυναίκα χάνει κάθε της δικαίωμα και μόνο εχθρό βλέπει το άλλο φύλο.

Ακόμα κι αν οι αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους τότε, πίστεψαν σε κάτι ανώτερο παίρνοντας όλα τα ρίσκα τους. Ακόμα κι αν έχουν μείνει λίγοι εν ζωή να θυμίζουν και να βλέπουμε στο καθαρό τους βλέμμα και το αποφασιστικό τους λόγο πως πάλι τη ζωή τους θα έδιναν για μια καλύτερη ζωή και για το κόμμα. Ακόμα κι αν κάποιοι τα βάζουν αυτά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Οι σελίδες και οι μαρτυρίες υπάρχουν. Είναι ζωντανές. Στέκουν φάρος φωτεινός. Αρκεί να τις μελετήσεις και να τις φέρεις στο τώρα. Να ξέρεις να τις επεξεργαστείς και να τις ερμηνεύσεις. Να τις έχεις οδηγό και συμβουλάτορα.

Είναι μια εξαιρετική δουλειά, επιστημονικής–ιστορικής ανάλυσης. Που μόνο το ΚΚΕ έχει στα αρχεία του. Τα φυλάει σαν κόρη οφθαλμού και τα προσφέρει κάθε φορά που καταλήγει σε συμπεράσματα και αναλύσεις. Πραγματική προσφορά σε όλους μας. Μια προσφορά ανεκτίμητης αξίας. Έτσι ώστε πάλι παλικαρίσια να σταθούμε απέναντι σε ό,τι αφέθηκε και επιτράπηκε από τον ίδιο το λαό να συμβεί. Αυτός είναι που έχει την τύχη στα χέρια του και τότε και τώρα και πάντα.

Αντί επιλόγου

Σήμερα, Σάββατο 13 Οκτώβρη, στις 6 μ.μ., στην πλατεία Κοραή της Αθήνας, όπου στεγάζονταν τα γραφεία του ΕΑΜ, η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, στο πλαίσιο των 100χρονων του Κόμματος, διοργανώνει εκδήλωση τιμής για τα 74 χρόνια από την Απελευθέρωση της Αθήνας από τον ΕΛΑΣ (12 Οκτώβρη του ’44).

Θα ακολουθήσει πορεία στο Σύνταγμα, όπου σε κεντρικό σημείο θα στηθεί συμβολικά η μεγάλη πινακίδα που είχε αναρτήσει η ΚΟΑ στην πλατεία τις μέρες της Απελευθέρωσης, για να τιμήσει τα θύματα, μέλη του Κόμματος, κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Μπροστά σε αυτήν την «αιμάτινη σπονδή», όπως υπογραφόταν τότε το μνημείο αυτό, με τις κλαδικές και συνοικιακές Αχτίδες του Κόμματος να μετρούν τους νεκρούς τους, φέτος, 74 χρόνια μετά, οι σημερινές Τομεακές Οργανώσεις της ΚΟ Αττικής θα αποτίσουν φόρο τιμής, καταθέτοντας συμβολικά στεφάνια.