Διονύσης Τσακνής – Από το Πολυτεχνείο στην άδοξη σχέση με ένα Δημόσιο φορέα
Στρατευμένος για δεκαετίες στο πλευρό του ΚΚΕ, οδηγήθηκε στα χρόνια της κρίσης σε άλλα μονοπάτια, προκαλώντας εκατέρωθεν πικρίες από τις οποίες φαίνεται πως δεν προφυλάχθηκε πλήρως ούτε κοντά στους νέους του κυβερνητικούς συνοδοιπόρους.
Ως μουσικός αλλά και ως δημόσιο πρόσωπο, ο Τσακνής δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Από τους πιο αναγνωρισμένους τραγουδοποιούς της γενιάς του, αποτύπωσε με τα τραγούδια του το μεταιχμιακό συναίσθημα της μετάβασης από τον απόηχο της Μεταπολίτευσης στην ήττα και την παρακμή των 90ς, παρότι η στάση του για καιρό έδειχνε να αντιστρατεύεται αυτό το ρεύμα. Στρατευμένος για δεκαετίες στο πλευρό του ΚΚΕ, οδηγήθηκε στα χρόνια της κρίσης σε άλλα μονοπάτια, προκαλώντας εκατέρωθεν πικρίες από τις οποίες φαίνεται πως δεν προφυλάχθηκε πλήρως ούτε κοντά στους νέους του κυβερνητικούς συνοδοιπόρους.
Γεννήθηκε στις 12 Οκτώβρη 1954 στην Καρδίτσα, όπου επηρεάστηκε από τα “χωνιά” που έπαιζαν λαϊκά τραγούδια στην πόλη, που αναμειγνύονταν με τα δικά του ροκ ακούσματα. Απέκτησε μουσικές γνώσεις στα ωδεία Καρδίτσας και Λάρισας και βρέθηκε ως φοιτητής Οικονομικών στην Αθήνα όπου συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, μια εμπειρία που τον στιγμάτισε και γέννησε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά του τραγούδια “Νοέμβρης 90-91” γραμμένο στην κορύφωση της αντεπανάστασης, η επιροοή της οποίας λανθάνει και στους στίχους. Δίδαξε θεωρητικά στο Ωδείο της γειτονιάς του για δύο χρόνια ενώ η πρώτη του δισκογραφική δουλειά κυκλοφόρησε το 1982 με τίτλο “Η μπαλάντα του ταξιδιώτη” και όπως έλεγε, χρωστά πολλά στη στήριξη της Δήμητρας Γαλάνη. Έκτοτε εξέδωσε 27 δίσκους και 2 CD single, ενώ έγραψε μουσική για ταινίες, σίριαλ και ιδίως για το θέατρο, που μάλιστα του απέφερε και δύο βραβεία (έχει βραβευτεί επίσης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1984). Ο κατάλογος συνεργασιών του με συνθέτες και τραγουδιστές είναι πολύ μακρύς και περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα λαϊκών, έντεχνων αλλά και ελαφρολαϊκών τραγουδιστών, όπως το Νίκο Κουρκούλη. Από τις πιο αξιομνημόνευτες κι ανθεκτικές στο χρόνο συνεργασίες του υπήρξε βέβαια αυτή με τοΛαυρεντη Μαχαιρίτσα με τον οποίο σχημάτισαν ένα είδος “Διόσκουρων” της ελληνικής ρολ σκηνής. Έχει επίσης και συγγραφικό έργο, ενώ για μιάμιση δεκαετία περίπου είχε το δικό του φανατικό αναγνωστικό κοινό μέσα από τη στήλη που διατηρούσε στην Ελευθεροτυπία.
Παρών σε κρίσιμες αναμετρήσεις του κινήματος, όπως τις διαδηλώσεις κατά της Νατοϊκής επέμβασης στη Σερβία ή την επίσκεψη Κλίντον στην Αθήνα το 99′, ο Τσακνής αποτελούσε επίσης μια γνώριμη φυσιογνωμία στα περισσότερα Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Εξάλλου το τραγούδι του “Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον” ήταν σήμα κατατεθέν σε λαϊκούς αγώνες και πορείες. Έχοντας κατά καιρούς συμμετάσχει σε “ενωτικές πρωτοβουλίες” όπως το “Αριστερό Βήμα διαλόγου και κοινής δράσης” με τον Ευτύχη Μπιτσάκη, τη Νάντια Βαλαβάνη και τον Κώστα Λαπαβίτσα μεταξύ άλλων, το 2010, έγινε την ίδια χρονιά τρόπον τινά “μήλο της έριδος” εν όψει αυτοδιοικητικών εκλογών, όταν επίμονες φήμες τον ήθελαν υποψήφιο δήμαρχο με το ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνος τότε ανέβηκε στην εκτίμηση πολλών συντρόφων με τη δήλωση στήριξής του στο Νίκο Σοφιανό.
Τα επόμενα χρόνια οι Σειρήνες της “κυβερνώσας Αριστεράς” αποδειχτηκαν πιο θελκτικές κι έτσι μετά από τη δημόσια στήριξη στην “καθαρή, έντιμη επιλογή” της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ, την περίοδο που μεγάλα τμήματά της φλέρταραν ακόμα με το ΣΥΡΙΖΑ, πέρασε σύντομα στην άμεση στήριξη και συνεργασία με την κυβέρνηση. Λίγους μήνες νωρίτερα, είχε φροντίσει να κόψει με ομολογουμένως άκομψο τρόπο τις γέφυρές του με τον κόσμο του ΚΚΕ, δημοσιεύοντας το κείμενο “Εγώ ο μικροαστός” στη γνωστή αντικομματική σελίδα του “Εργατικού Αγώνα”, το οποίο ουσιαστικά προδίκαζε τη μετέπειτα πολιτική του εξέλιξη.
Αμέσως μετά τις εκλογές απηύθυνε ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό, προσφωνώντας τον “αγαπητέ Αλέξη”, δηλώνοντας μεταξύ άλλων πως δάκρυσε με τη φιέστα στην Καισαριανή και ότι θα ήταν “δίπλα και απέναντι τέσσερις και 104 μήνες”, στηλιτεύοντας τους “συντρόφους της κομμουνιστικής Αριστεράς” για την αδυναμία τους να μετατρέψουν σε ρήγμα τη “χαραμάδα του ΣΥΡΙΖΑ”. Η προσέγγιση θα κορυφωνόταν με το διορισμό του ως προέδρου της ΕΡΤ το Μάη του 2015, “μια ουτοπική πρόκληση” όπως την χαρακτήρισε ο ίδιος. Από τη θητεία του, που είδε τη δημόσια τηλεόραση να μετατρέπεται σε Συριζερτ αλλά και σε ανοιχτό βήμα χρυσαυγίτικων δηλώσεων και εκδηλώσεων, τόση που χειροτέρευσε είναι η αλήθεια μετά από την αποχώρησή του. Το πιο αξιομνημόνευτο περιστατικό ήταν ίσως η δημόσια αντιπαράθεσή του με τη Ραχήλ Μακρή κατά την επέτειο κλεισίματος της ΕΡΤ τον Ιούλιο του 2017, όπου της ζήτησε να “σκάσει επιτέλους”. Παραιτήθηκε με αιχμές στις 4 Οκτώβρη 2017, ως αντίδραση στο διορισμό της νέας διοίκησης από το γνωστό συνδικαλιστή Π. Καλφαγιάννη, τον οποίο σε επιστολή του χαρακτήρισε “εκπρόσωπο του πιο άρρωστου τμήματος του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού”. Λίγους μήνες μετά ο Τσακνής μέσω ανάρτησής του στο Facebook, άφησε υπονοούμενο για σκάνδαλο σε Δημόσιο Φορέα (τραγούδι του που κατά κόρον ακούστηκε εναντίον του την περίοδο του διορισμού του), φωτογραφίζοντας την ΕΡΤ χωρίς έκτοτε να δώσει συγκεκριμένη συνέχεια.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του δήλωσε πως “εξακολουθεί να ανήκει στην Αριστερά” αναπαράγοντας τη φιλολογία για “πιστοποιητικά αριστεροσύνης” ενώ αρνήθηκε πως κάνει σχέδια για να κατέλθει ως υποψήφιος δήμαρχος στις επόμενες εκλογές της Τοπικής Διοίκησης.
