Όταν ο Βλάσης Μπονάτσος τραγουδούσε Ναζίμ Χικμέτ και το “αν η μισή μου καρδιά…”

Ο Βλάσσης Μπονάτσος, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή μια μέρα σαν και σήμερα, το 2004, ήταν ένα σπάνιο και πολύπλευρο ταλέντο, που ίσως από μια άποψη “χαραμίστηκε”, με την έννοια πως δεν ανέδειξε ποτέ όλες του τις διαστάσεις.

Πολλοί τον έμαθαν από τη σχέση του με τη Βουγιουκλάκη. Οι περισσότεροι από τους Απαράδεκτους. Οι παλιότεροι τον ήξεραν από την εποχή των ΠΕΛΟΜΑΜΠΟΚΙΟΥ και του “Γαρύφαλλου“. Και κάποιοι νεότεροι τον γνώρισαν είτε ως παρουσιαστή σόου και τηλεπαιχνιδιών, είτε μέσα από βιντεάκια από το Youtube.

Τον γνώρισαν ως “αιώνιο έφηβο”, που έφυγε νωρίς γιατί κανείς δε θα μπορούσε να τον φανταστεί να γερνάει. Κι ως άνθρωπο του χαβαλέ, που δεν έπαιρνε τίποτα στα σοβαρά, δεν τηρούσε ποτέ πρόγραμμα και χρονοδιαγράμματα, ζούσε χύμα κι έπαιρνε τη ζωή όπως ερχόταν. Κι όπως έλεγε ένας στίχος του “[εγώ που] αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή, θα χαθώ…”

Θα μπορούσε να τον πει κανείς ρέμπελο, όχι όμως και επαναστάτη. Ό,τι πιο κοντινό έκανε στην παραπάνω έννοια, ήταν ίσως ο ρόλος του Τσε Γκεβάρα, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη να ανεβάζει το μιούζικαλ “Εβίτα” -προφανώς όχι από ιδιαίτερα ριζοσπαστική σκοπιά.

Λίγοι γνωρίζουν όμως πως την ίδια περίπου εποχή, είχε ερμηνεύσει το γνωστό τραγούδι “Αν η μισή μου καρδιά…” σε στίχους του Τούρκου κομμουνιστή ποιητή, Ναζίμ Χικμέτ, που μιλάει για τους κομμουνιστές που τουφεκίζονταν στην Ελλάδα, αλλά και για την επανάσταση στην Κίνα.

Ίσως από αυτήν την εμφάνισή του στη δημόσια τηλεόραση, να εμπνεύστηκε μάλιστα κι η Δήμητρα Παπαδοπούλου μια σχετική ατάκα του Βλάσση στους Απαράδεκτους, στο επεισόδιο με τις πονηρές βιντεοκασέτες που ο πελάτης τις ζητάει με το “προβοκατόρικο” συνθηματικό “η Παπαρήγα η καλή”, για ξεκάρφωμα, για να μην εκτεθεί. Κι έτσι, η μισή ντροπή δική σου, και η άλλη μισή…

-Στην Κίνα βρίσκεται…