The BlacKkKlansman (η Παρείσφρηση)
Η ταινία κάνει αισθητό το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό της ιδεώδες χωρίς όμως να καταπιάνεται σε κανένα σημείο με τη γενεσιουργό αιτία του, που είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και ποιοι τον χρησιμοποιούν, μένοντας σε μια επιφανειακή ανάλυση περί φυλετικής κόντρας.
Όχι, δεν έγινα ξαφνικά κριτικός κινηματογράφου, εγώ μπάλα ήθελα να δω, αλλά ας όψεται το Nations League. Με την ευκαιρία αυτή πήγα να δω την πολυσυζητημένη ταινία του Spike Lee, the BlacKkKlansman (η Παρείσφρηση), μία αντιρατσιστική ταινία με αρκετό γέλιο, δυνατές ατάκες αλλά και αρκετό δράμα. Περιγράφεται η έντονη φυλετική καταπίεση των μαύρων την δεκαετία του 70′, με αρκετές και σαφείς αναφορές στο σήμερα και στην πολιτική του Τράμπ.
Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Ρον Στόλγουορθ, του πρώτου Αφροαμερικανού που γίνεται αστυνομικός, ένα γεγονός αντιφατικό απο μόνο του ανάμεσα στην επαγγελματική ιδιότητα του πρωταγωνιστή και τις ιδέες του για τα δικαιώματα των μαύρων. Ο Ρον μαζί με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του Εβραίου, ως μυστικοί πράκτορες θα εισβάλουν στα άδυτα της Κου Κλουξ Κλαν. Θα ακολουθήσουν τηλεφωνικές συνομιλίες με πολύ γέλιο αλλά και η δράση της Κου Κλουξ Κλαν η οποία, όπως και η εγχώρια Χρυσή Αύγη, θέλει αίμα αλλά δημόσια καταδικάζει τη βία απο όπου και αν προέρχεται, προκειμένου με ένα ”διαφορετικό” πρόσωπο να κερδίσει περισσότερους οπαδούς.
Στην ταινία περιγράφεται η καταπίεση των μαύρων και τότε αλλά και τώρα απο τους άριους αμερικάνους και η κρατική καταστολή με μια συγκινητική αφήγηση του πρώην σκλάβου και μέλος των Μαύρων Πανθήρων, Στόλι Καρμάικλ. Αναφέρεται επίσης στη βία (black power) στην οποία καλούνται να προβούν οι φοιτητές ως αντίποινο και μόνο της βίας των λευκών, χωρίς να αναφέρεται η αντικαπιταλιστική δράση των black panther- αναφέρεται όμως ο αντιιμπεριαλιστικός ακτιβισμός τους κατα του πολέμου στο Βιετνάμ.
Η αντίφαση επικρατεί και στο προφίλ και τη δράση της αστυνομίας που μπορεί να δέχεται ως κάτι φυσιολογικό εναν ένστολο μαύρο (πράγμα ουτοπικό) αλλά ταυτοχρόνα δε χαρίζεται και καταδεικνύει τις σχέσεις της με την αμερικάνικη ναζιστική οργάνωση. Η ταινία κλείνει πολύ δυνατά με σκηνές απο την δολοφονία της Χίδερ Χέγιερ (όπου και είναι αφιερωμένη η ταινία) και την τραγωδία του Σάρλοτσβιλ. Κάνει αισθητό το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό της ιδεώδες χωρίς όμως να καταπιάνεται σε κανένα σημείο με τη γενεσιουργό αιτία του, που είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και ποιοι τον χρησιμοποιούν, μένοντας σε μια επιφανειακή ανάλυση περί φυλετικής κόντρας.
Οι αντιφάσεις όπως καταλαβαίνετε είναι πολλές, θα σας πρότεινα όμως να πάτε να τη δείτε και να προβληματιστείτε και εσείς, αφήνοντας μακριά τους συναισθηματισμούς που θα σας γεννηθούν.
