Όλη η Ελλάδα για το Μίκη …και η εκπλήρωση παιδικού ονείρου
Το Σάββατο ήρθε ένα sms απ’ τον Αστέρη. «Θα έρθεις κάμερα στο Καλλιμάρμαρο;» Πήγα με το κρυφό όνειρο να βγάλω την φωτογραφία που δεν έβγαλα δεκαετίες πριν. Και όντως πεσμένος ανάμεσα στους βιολιστές με τον Μίκη να υψώνεται παρά την αναπηρική καρέκλα σαν βράχος στο ενάμιση μέτρο μπρος μου, τον προβολέα να σκιαγραφεί ένα άτυπο φωτοστέφανο γύρο του, ήταν στο φακό μου, διευθυντής ορχήστρας στο τελευταίο τραγούδι της συναυλίας.
Στη δεκαετία του 70, στα χρόνια των συνταγματαρχών βρέθηκα μικρό παιδί σε μια συναυλία του Μίκη στο Άαχεν. Το Άαχεν τότε είχε συγκεντρώσει ένα μεγάλο μέρος των αντιστασιακών κατά της χούντας. Οι συναυλίες του Μίκη ήταν μάλλον πιο πολύ πολιτικές εκδηλώσεις Ελλήνων παρέα με Γερμανούς που αντιπαθούσαν τη χούντα και συμπαθούσαν την δυναμική της μουσικής του Μίκη.
Μια φωτογραφία κουνημένη, υποφωτισμένη και φλου μου θυμίζει μια απ’ αυτές τις συναυλίες. Είχα μια μικρή πόκετ καμερα με κασέτα και είχα πατήσει το κουμπί για να απαθανατίσω τότε έναν ογκόλιθο, έναν γίγαντα όπως φαινόταν ο Μίκης στα μάτια ενός πιτσιρικά που στέκεται στην άκρη της σκηνής κάτω απ΄ την ορχήστρα. Φυσικά η φωτογραφία δε πέτυχε. Με φιλμάκι 100 ASA και μια φωτογραφική μηχανή της πλάκας στα χέρια ανεκπαίδευτου παιδιού φάνηκε μόνο ένα κούνημα ενός σώματος μέσα στο απόλυτο μαύρο.
Σε διακοπές στην Ουρανούπολη Χαλκιδικής τον είδα να σεργιανίζει στα σοκάκια. Με SLR πια είχα εικόνα, αλλά όχι αυτήν που έψαχνα να βρω.
Τα χρόνια πέρασαν, ο Μίκης μεγάλωσε, γέρασε και δεν διεύθυνε πια. Τον συνάντησα στο σύνταγμα τον Φεβρουάριο του 12 να πέφτει χτυπημένος από τα δακρυγόνα ενός απαίδευτου ματατζή, φύλακα των μνημονίων. Η κάμερα μου έκανε πιστή τα κλικ και οι φωτογραφίες είχαν δημοσιευτεί στο διεθνή τύπο.
Μετά τον συνάντησα πάλι στη πρεμιέρα της ταινίας του Αστέρη Κούτουλα, Ανακυκλώστε την Μήδεια, στο θέατρο Badmington. Ο Αστέρης, φίλος από την Γερμανία, αντίπαλος σε ατελείωτες συζητήσεις για το τι είναι και δεν είναι ο σοσιαλισμός, φρόντισε να με πάρει ως backstage φωτογράφο για τη πρώτη δημόσια προβολή της ταινίας. Βιογράφος του Μίκη απ’ τα χρόνια της Ανατολικής Γερμανίας έχει βάλει στόχο ζωής να ακολουθήσει όλα τα βήματα του Μίκη με τη δικιά του ματιά.
Αργότερα βρέθηκα μαζί με τον Αστέρη στο σπίτι του Μίκη να μεταφράζω για Γερμανό δημοσιογράφο μια συνέντευξη. Για φωτογραφία; Ούτε κουβέντα. Η κάμερα αρνήθηκε να βγάλει έναν γέρο άνθρωπο μαζεμένο σε μια πολυθρόνα να μασουλάει πούρο Αβάνας. Οι γιατροί του έχουν απαγορεύσει το κάπνισμα. Τα πούρα, άλλοτε αμοιβή για συναυλίες στη Κούβα σαν δεκανίκι μνήμης παλιών αναμνήσεων. Όχι, δεν την ήθελα αυτή την εικόνα!
Το Σάββατο ήρθε ένα sms απ’ τον Αστέρη. «Θα έρθεις κάμερα στο Καλλιμάρμαρο;»
Πήγα με το κρυφό όνειρο να βγάλω την φωτογραφία που δεν έβγαλα δεκαετίες πριν. Και όντως πεσμένος ανάμεσα στους βιολιστές με τον Μίκη να υψώνεται παρά την αναπηρική καρέκλα σαν βράχος στο ενάμιση μέτρο μπρος μου, τον προβολέα να σκιαγραφεί ένα άτυπο φωτοστέφανο γύρω του, ήταν στο φακό μου, διευθυντής ορχήστρας στο τελευταίο τραγούδι της συναυλίας.
Κλικ! Η κάμερα ακολούθησε τη θέληση μου. Γυρίζω σε βίντεο, εστιάζω και πατάω εγγραφή. Σε ενάμιση λεπτό ο Μίκης συγκέντρωσε την πεμπτουσία της συναυλίας, μια χαρμολύπη. Χαρά για το μουσικό μεγαλείο που ζήσαμε και λύπη για το μάταιο της παρουσίας μας εδώ.
Mikis Theodorakis conducting 2017 from x-andra photography on Vimeo.