Implosion -Explosion. Παραίτηση Κοτζιά

Η παραίτηση του Νίκου Κοτζιά από τη θέση του υπουργού εξωτερικών, που διατηρούσε αδιαλείπτως από  τον Ιανουαριο του 2015, ήρθε όχι σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά σαν αστροπελέκι που χτύπησε τις Πρέσπες, προξενώντας με αμερικάνικο πυροκροτητή το πρώτο λιμνίσιο τσουνάμι στην αριστεροχώρα, με υπερφωτισμένο το σκιώδη πρωθυπουργό Πάνο Καμμένο, καλά κρυμμένο πίσω από τη στολή του υπουργού Εθνικής Άμυνας.

Ήδη ακούγονται διάλογοι επιπέδου λούμπεν μπουγάδας περί ανοίγματος καλαθιών με άπλυτα, από το δίδυμο της ευρωνατοϊκής μας πολιτικής Καμένος-Κοτζιάς, με τη διαφορά ότι αυτό το παράξενο καρέτα-καρέτα δίδυμο παραστατών του Τσίπριου Στέματος εξεβράσθη… κατά το ήμισυ, μετά την επιστολή του Γουές Μίτσελ (βοηθός ΥΠΕΞ ΗΠΑ) που άσκησε αφόρητες πιέσεις, όχι μόνο στα Σκόπια, αλλά όπως αποδεικνύεται και στην Αθήνα, για να εγκριθεί από τη Βουλή της ΠΓΔΜ, η διαβόητη συμφωνία των Πρεσπών.

Με πόνο καρδιάς, όπως είπε ο ο πρωθυπουργός, ανέλαβε ο ίδιος το υπουργείο εξωτερικών, για να εξασφαλίσει την επιτυχία αυτής της συμφωνιας. Όχι για να καλύψει το κενό που αφήνει ο Κοτζιάς. Όλα λοιπόν για τα Σκόπια, κι όπως είπε κι ο κ. Τζανακόπουλος, οποιανού δεν του αρέσει το τρενάκι του Καμμένου, να κατέβει, ακόμα κι εν κινήσει. Και το τρένο είναι made in USA, γιατί για όποιον δε θέλει να ξεχνάει, ο Τσίπρας για καραβάνι μίλαγε, όχι για τρένο.

Τα περί μυστικών κονδυλίων, τα περί καβγάδων στο υπουργικό συμβούλιο, και όλα όσα θα ακουστούν μέχρι την ψηφοφορία στα Σκόπια, είναι προειδοποιητικές βολές, που ίσως κορυφωθούν στην τελετή παράδοσης στο ΥΠΕΞ, αν και όποτε γίνει, από τον Κοτζιά στον Τσίπρα, που ήδη έχει φύγει για Βρυξέλλες. Και θα είναι οπωσδήποτε για εσωτερική κατανάλωση. Το μείζον είναι να ολοκληρωθεί ο αμερικανικός- νατοϊκος έλεγχος των δυτικών Βαλκανίων. Και αφορά στη δημόσια παραδοχή ότι το plan b ήταν υπόθεση που συζητήθηκε χωρίς τον Κοτζιά, μεταξύ Τσίπρα-Καμμένου και αμερικανών, ως εναλλακτική παραμονής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης του κόμματος VMRO, το οποίο όπως αναφέρεται και στην επιστολή Μίτσελ, πρωτοφανώς αναρτημένη απειλητικότατα στην ιστοσελίδα της αμερικάνικης πρεσβείας στα Σκόπια, “απογοήτευσε πολύ με την αρνητική του στάση την Ουάσιγκτον”.

Κοντός ψαλμός αλληλούια! Το παιχνίδι παίζεται με όρους καζίνο και στο τραπέζι έχουν βγει χοντρές μάρκες. Ψάχνοντας τους εφτά-οχτώ που του λείπουν, ο Σκοπιανός πρωθυπουργός Ζάεφ φαίνεται πως δεν μπορεί να κάτσει την μπίλια στο νούμερο που θέλει. Οπότε ο αμερικανός γκρουπιέρης χτύπησε το χέρι στο τραπέζι της ρουλέτας και για όποιον είναι προσεκτικός, το VMRO ζήτησε χρόνο, τον πήρε (η ψηφοφορία θα γινόταν χθες βράδυ Τρίτη, καθυστέρησε) και σήμερα αποχωρεί από τη συζήτηση (!) για να συναινέσει σε συνταγματική αλλαγή.

Εδώ κρύβεται το μυστικό. Σ’ αυτή τη… βελτίωση. Ο Κοτζιάς διατυμπάνισε το οριστικό, αμετάκλητο και τέλειο της συμφωνίας. Ο Καμμένος διατυμπάνισε το ερμηνευτικό του ατού, περί ακυρότητας του δημοψηφίσματος. Κι ο Αλέξης στάθηκε στη μέση, πήρε και το υπουργείο εξωτερικών, και ποντάρισε και στη νίκη (περνάει η συμφωνία) και στην ισοπαλία (περνάει το plan b του Καμμένου) και πολύ πονηρά, διαχειρίζεται ως νίκη την ήττα, σε περίπτωση που το πράγμα το όλον “Μακεδονικό” τιναχτεί στον αέρα και γίνει ουρά των τουρκικών παιγνίων γεωτρήσεων.

Ο Αλέξης ξαναπαίζει με τις λέξεις, συνειδητοποιώντας στα βελτιωμένα του αμερικάνικα τη διαφορά του implosion (κατάρρευση) από το explosion (έκρηξη). Όλοι οι υπόλοιποι μπορεί να αναρωτηθούμε αν είναι ελληνικός μύθος ότι καμία κυβέρνηση δεν πέφτει από τα εξωτερικά θέματα όταν βρωμάνε πετρέλαιο, αίμα και λεφτά…

Λιάνα Κανελλη