Κρατάω γιατί πιστεύω στο ΚΚΕ

Τις προάλλες διοργανώθηκε στο Τορόντο του Καναδά από τη Λέσχη Φίλων του ΚΚΕ μια εκδήλωση για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων του Κόμματος, όπου μίλησε το μέλος της ΚΕ, Ζήσης Λυμπερίδης, ενώ παραβρέθηκε και χαιρέτισε εκ μέρους του ΚΚ Καναδά, ο ΓΓ του Κόμματος, Miguel Figueroa, ενώ αντίστοιχη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε και στη Νέα Υόρκη. Μαζί με το Κόμμα όμως, κλείνει εκατό χρόνια ζωής και ο παλαίμαχος αγωνιστής Κώστας Λέκκας, που ζει στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και στον οποίο παραδόθηκε μια τιμητική πλακέτα για την πολύχρονη προσφορά του στο κομμουνιστικό κίνημα.

Με αυτήν την αφορμή λοιπόν, θυμηθήκαμε μια προ πενταετίας συζήτηση με τον Κώστα Λέκκα, που δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη, με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ “Ταξισυνειδησία” για τους Έλληνες αγωνιστές των ΗΠΑ στις αρχές του περασμένου αιώνα. Σε αυτήν ο Κ. Λέκκας αναφέρεται στη δική του προσωπική διαδρομή, στη δεξιά παρέκκλιση του ΚΚ ΗΠΑ, αλλά και στην επιθυμία του να ζήσει ακόμα περισσότερα χρόνια, για να δει να γκρεμίζεται το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα.

Πώς βρεθήκατε στην Αμερική και ποια η συμμετοχή σας στο κίνημα;

— Προέρχομαι από οικογένεια μεταναστών Ελλήνων και έχω γεννηθεί στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια πήγαμε στην Ελλάδα, όπου η οικογένειά μου συμμετείχε στο κίνημα και εγώ επίσης, μαζί με πολλούς άλλους της γενιάς μου, στην τιμημένη ΕΑΜική Αντίσταση. Υπηρέτησα στον ΕΛΑΣ για δυόμισι χρόνια στην περιοχή του Ταΰγετου και του Πάρνωνα. Αργότερα αποφάσισα να γυρίσω στην Αμερική, και ως Αμερικανός πολίτης οι αμερικανικές αρχές δεν μπορούσαν να με εμποδίσουν να επαναπατριστώ παρόλο που είχα ένα φάκελο να! στην Ασφάλεια και στο υπουργείο Εσωτερικών ως κομμουνιστής. Εφτασα στη Νέα Υόρκη το Φλεβάρη του 1954. Εδώ υπήρχε το «Ελληνοαμερικανικό Βήμα», η εφημερίδα των Ελλήνων μεταναστών με προοδευτική κατεύθυνση. Εδώ βρήκα τον Χρήστο Νικολόπουλο, που ήταν υπεύθυνος της εφημερίδας. Ηταν η περίοδος του έντονου αντικομμουνισμού, του Μακάρθι και γίνονταν απελάσεις για την κομμουνιστική δράση, όπως η περίπτωση του σπουδαίου συντρόφου μας Νίκου Καλούδη και πολλών άλλων.

– Οι αναφορές που γίνονται στην ταινία αφορούν κυρίως την περίοδο μέχρι τη δεκαετία του ’50 και ειδικά το κλίμα της περιόδου που οι Ελληνες εργάτες συμμετείχαν ενεργά στο ΚΚ ΗΠΑ, που είχε μεγάλη εκτίμηση στην εργατική τάξη και οργάνωνε τον αγώνα της. Πώς ερχόταν αυτός ο απόηχος σε εσάς;

— Ηταν πολύ ισχυρές οι μνήμες από την «Ενωση του Σπάρτακου», που ήταν μια ταξική συνδικαλιστική ένωση των Ελλήνων εργατών. Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Γκας Χολ, τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ ΗΠΑ πριν φυλακιστεί και βοηθούσα πάντα το κόμμα. Μετά φτιάξαμε στην Αστόρια μια ομάδα και από τα νέα παιδιά που ερχόντουσαν μετανάστες. Δυστυχώς, μετά, το ΚΚ ΗΠΑ τράβηξε δεξιά, και με τον τρόπο τους διαλύσανε αυτή την ομάδα και άλλες ομάδες Ελλήνων κομμουνιστών σε άλλες πόλεις. Αργότερα είχα κάνει πρόεδρος στην «Ελληνοαμερικανική Δράση» και συμμετείχα ενεργά στην οργάνωση «Δημοκρατία» κατά την περίοδο της αντιδικτατορικής πάλης. Τότε είχαμε αναλάβει και τη στήριξη οικογενειών που είχαν ανθρώπους τους στην εξορία.

Δυστυχώς, εδώ και χρόνια δε βλέπω τίποτα να κινείται για την ταξική οργάνωση των εργατών, είναι διαλυμένα σχεδόν τα πάντα, και το ΚΚ ΗΠΑ έχει κάνει μεγάλη στροφή συμβιβασμού με το σύστημα. Εγώ είμαι 94 χρόνων και κρατάω γιατί έχω το πιστεύω μου, την ιδεολογία μου. Και θέλω να ζήσω περισσότερα χρόνια για να δω να γκρεμίζεται αυτό το βάρβαρο σύστημα που λέγεται καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός. Εύχομαι στο Κόμμα μας, το ΚΚΕ, να κρατάει πάντα γερά τη σημαία του αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ