Μίλα, φώναξε, τραγούδα, μονάχα μη σιωπαίνεις!
Πριν από λίγες μέρες η αστυνομία στην Θεσσαλονίκη συνέλαβε μια μουσικό που έπαιζε στο δρόμο με την κατηγορία της επαιτείας,αμέσως μέσω ίντερνετ έγινε κάλεσμα για σιωπηλή διαμαρτυρία και συγκέντρωση μουσικών στην Θεσσαλονίκη για την Τετάρτη η οποία όταν γράφονται αυτές οι γραμμές ακόμα δεν έχει ξεκινήσει. Φτάνει όμως η σιωπή;
Από τότε που άκουσα την είδηση, θα με συγχωρέσετε με έχει πιάσει η Κερκυραϊκή μου βουρλισιά. Δεν τις καταλαβαίνω τις σιωπηλές διαμαρτυρίες. Πως είναι δυνατόν να παριστάνω τον Μαχάτμα Γκάντι όταν βλέπω το άδικο;
Δεν καταφέρομαι εναντίον των διοργανωτών της συγκεκριμένης εκδήλωσης. Αυτό ήθελαν, αυτό μπορούσαν, αυτό έπραξαν. Ο καθένας έχει την δική του άποψη για δράση. Καταφέρομαι ενάντια σε αυτή την απάθεια του κόσμου, σαν να μην μας αφορά τι συμβαίνει στο κοινωνικό γίγνεσθαι αλλά μόνο στην αυλή μας. Σε αυτές τις χλιαρές έως αδιάφορες αντιδράσεις απέναντι στα γεγονότα. Ενάντια σε αυτές τις εκδηλώσεις νέου τύπου. Ήσυχα–ήσυχα να διαμαρτυρηθούμε μην τυχόν και διαταράξουμε τον ύπνο των αστών.
Το συγκεκριμένο περιστατικό έπρεπε να είναι ‘’ζήτημα τιμής‘’ για όλους τους μουσικούς της Θεσσαλονίκης. Να το ‘χαν πάρει προσωπικά. Να έβγαιναν στο δρόμο, να έπαιζαν έξω από αστυνομικά τμήματα, να δημιουργούσαν το κλίμα ‘’Ξύπνα μην μένεις θεατής. Έγινε κάτι το οποίο ήταν άδικο. Μας αφορά’’. Αν τους έπιαναν και αυτούς, να έβγαιναν και άλλοι και αν έπιαναν και αυτούς, να μαζευόμασταν από άλλες πόλεις μουσικοί. Τι, θα μήνυαν όλους τους μουσικούς της Θεσσαλονίκης και της χώρας; Να έβγαινε μετά ο κόσμος με κατσαρόλια και τενεκέδες. Έτσι διεκδικείς το δίκιο σου, το χώρο σου… Αντί γι’ αυτό σιωπή. Και η σιωπη οδήγησε να υπάρχει μια σιωπηλή συγκέντρωση μουσικών, αν αυτό δεν είναι ειρωνικό, τότε τι είναι;
Κάποιος θα μπορούσε να πει: ‘’Α, δίνουν το μήνυμα αν σταματήσουν να παίζουν μουσική, τότε θα υπάρχει μόνο η σιωπή‘’ . Γιατί τώρα τι υπάρχει;
Συμβαίνουν πράγματα πέρα από κάθε λογική και η πρώτη αντίδραση είναι μην τυχόν και διασαλευτεί η ηρεμία των πολιτών. Γίνονται απεργίες ή διαδηλώσεις και ακούς στα ρεπορτάζ για την ταλαιπωρία ή τα μπάχαλα. Σκέφτονται νόμους να μας μαντρώνουν και να μας στέλνουν να διαδηλώνουμε για σημαντικά ζητήματα έξω από το αστικό ιστό των πόλεων ή στην άκρη των πεζοδρομίων, λες και το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία, στο συνταξιοδοτικό αφορά μια μερίδα κόσμου. Μαθαίνουν τον κόσμο να πιστεύει πως η δυναμική διεκδίκηση είναι κάτι κακό και μόνο αν είσαι επαναστάτης του πληκτρολογίου, ένας διαμαρτυρόμενος στα μέτρα τους, είσαι ανεκτικός για εκείνους.
Πάλι στη Θεσσαλονίκη προχθές, σιωπηλή διαμαρτυρία για το εμπόριο λευκής σαρκός. Δεν γίνεται να διεκδικείς πράγματα με τη σιωπή ή με εκδηλώσεις ‘’αλά σακουλέ’’. Δε γίνεται να υπάρχουν 99 νεκροί και να μου κάνεις το μανουάλι στο Σύνταγμα ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Δε γίνεται να σκοτώνονται 7 δημοσιογράφοι στο Charlie Hebdo και το μόνο πράγμα που σκέφτεσαι είναι να βγεις με ένα πενάκι και να πεις το ‘‘Je suis’’ επειδή στο είπε το ίντερνετ και να γυρνάς ανακουφισμένος πως κάτι έκανες. Δε γίνεται να τρέχεις σε πλατείες με αγανακτισμένους και να μην προβληματίζεσαι πώς φτάσαμε ως εδώ και να λες ‘’Είδα και τότε που κατέβηκα τι έκανα!’’
Να σου πω τι έκανες; Λάθος δράση. Μαντρώθηκες μέσα στα πλαίσια διαμαρτυρίας που μπορούσαν να σε ελέγξουν. Μίλα, διεκδίκησε, πάλεψε για τα δικαιώματα σου. Αυτό φοβούνται όχι τη σιωπή.
Στο παρατσάκ η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς, αυτοί που κάποτε βρίσκονταν γαντζωμένοι σαν τα Κρι-Κρι στα βράχια κάποιες ερημικής τοποθεσίας παίζοντας στις κιθάρες τους το ‘’Μοναξιά μου όλα’’ και δεν ξεγαντζωνόντουσαν αν δεν πήγαινε Οκτώβρης, θα κάνουν σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις. Μην ξεχάσετε να το γράψετε και στο προεκλογικό σας φυλλάδιο και αυτό μαζί με όλα τα υπόλοιπα.
