Αιτίες κι αφορμές πίσω από τους #ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ

Κατά καιρούς και με διάφορες αφορμές, ξεκινάνε ατέρμονες “κουβέντες” στα social media επί του γνωστού διλήμματος, “του νόμιμου (με την ευρεία έννοια και ΟΧΙ με την έννοια αυτού καθαυτού του νόμιμου) και του ηθικού”. Η τελευταία αφορμή ήταν η συγκέντρωση των #ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ στο Σύνταγμα στις 20/06, μια αναβίωση των περσινών και αποτυχημένων κατά γενική ομολογία συγκεντρώσεων.

Δυόμισι σχεδόν χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χωράς από τον Σύριζα, είναι πια σε όλους μας γνωστό (και στους πιο αφελείς πια) ότι ουδεμιά διαφορά έχει ως κόμμα, ως διακυβέρνηση και ως στόχους που έχει θέσει, με όλους τους προηγούμενους κυβερνώντες. Συνεπώς είναι λίγο δύσκολο να παρουσιάσεις αυτή καθαυτή την κυβέρνηση, ως μια αριστερή κυβέρνηση που έχει στόχο με το αριστερό της πρόγραμμα να καταστρέψει την “τάξη” των #ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ και να μοιράσει τα πλούτη της στους φτωχούς αυτής της κοινωνίας και χώρας κατ’επέκταση. Οπότε είναι πια πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να προπαγανδίσεις μια τέτοια εκδήλωση, όταν πια οι ψηφοφόροι – οπαδοί της ΠασοκοΔεξιάς (που είναι το κυρίως κοινό αυτών των συγκεντρώσεων) είναι πεπεισμένοι πως ουσιαστικά έρχονται σε αντίθεση με το άλτερ έγκο τους και πως το να διαδηλώνεις κατά του Σύριζα, είναι αν μη τι άλλο ανάλογο με το να διαδηλώνεις κατά των όσων ψήφισαν οι προκάτοχοί του, δηλαδή τα “κεκαλυμμένα” κόμματα – διοργανωτές της διαδήλωσης.

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας, το θέμα μας είναι αν είναι νόμιμη και ηθική μια τέτοια διαδήλωση, αν δηλαδή η διαδήλωση έχει το ηθικό έρεισμα ή αν απλά έχει ο καθένας δικαίωμα να διαδηλώνει, ανεξαρτήτως του σκοπού και του στόχου μιας διαδήλωσης!

Η αφορμή είναι σχεδόν πάντα διαφορετική από την πραγματική αιτία ενός γεγονότος και ειδικά σε τέτοια πολιτικά μεν, αλλά εντέχνως αποτυχημένα να παρουσιαστούν ως απολιτικ γεγονότα. Επί μέρες το χθεσινό φιάσκο παρουσιάστηκε, οργανώθηκε και προωθήθηκε ως το ξέσπασμα των καταπιεσμένων πολιτών αυτής της χώρας, με σκοπό να πείσουν την Νεοφιλελεύθερη “αριστερή” κυβέρνηση του Σύριζα να παραιτηθεί. Στην προκείμενη λοιπόν περίπτωση των #ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ η αφορμή και η αιτία είναι δυο αντιδιαμετρικά διαφορετικές έννοιες. Αφορμή στα χρόνια των μνημονίων θα παραμένουν πάντα τα ίδια τα μνημόνια και όσοι νόμοι απορρέουν από αυτά και θα αφορούν (λογικά) όλους τους πολίτες αυτής της χώρας. Η πραγματική όμως αιτία αυτού του τύπου των διαδηλώσεων είναι το ζήτημα της εξουσίας και η διαχείριση της κατάστασης – κρίσης από ένα μέρος της εγχώριας αστικής τάξης, η οποία παραδόξως νιώθει παραγκωνισμένη πια από το μέρος της αστικής τάξης που έφερε και διατηρεί στην εξουσία την “πρώτη φορά αριστερά”, ασχέτως των νομοθετικών και όχι μόνο κερδών της.

Αν λοιπόν ως πολίτης θες να διαδηλώσεις κατά της κατάστασης που βιώνεις, έχει καλώς. Αλλά αν ως πολίτης θες να διαδηλώσεις κατά ενός τμήματος της αστικής τάξης και να σταθείς πλάι στο τμήμα αυτό της αστικής τάξης που νιώθει “αδικημένο”, τότε δεν έχεις κανένα δικαίωμα ή ηθικό πλεονέκτημα ή έρεισμα στο να το κάνεις, απλά θέτεις τον εαυτό σου ως πιόνι στην διαμάχη των ανταγωνιστών από την οποία μόνο χαμένος μπορεί να βγεις!

Όσο τέτοιου τύπου διαδηλώσεις δεν έχουν ταξικό πρόσημο, είναι καταδικασμένες στον χλευασμό. Όσο οι διεκδικήσεις του λαού συμπίπτουν με τις διεκδικήσεις τμημάτων της αστικής τάξης, ακόμη και σε περιόδους ενδοαστικών συγκρούσεων, τόσο αυτοί οι “αγώνες” θα χαρακτηρίζονται ως λούμπεν και αποπροσανατολιστικοί!

Ο λαός θα πρέπει να ξέρει και τις αφορμές και τις αιτίες των διεκδικήσεών του και όχι μόνο να τις ξέρει, αλλά ενίοτε και να τις θέτει.