ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ: Υπερκέρδη για τους μονοπωλιακούς ομίλους, φτώχεια για τους εργαζόμενους. Διαπιστώσεις και συμπεράσματα.

Δυστυχώς, δεν είμαι Μπογιόπουλος να ντοκουμεντάρω τα κείμενά μου. Είμαι ένας καταγγελτικός, εξαγριωμένος-άρα μη ψύχραιμος-παρορμητικός σχολιογράφος με ταξικό κριτήριο. Πάμε παρακάτω.

Διαπίστωση -για καλοπροαίρετους- πρώτη: Διανύουμε ένα ακόμα αιώνα βασικής αντίθεσης ανάμεσα στην Εργασία και το Κεφάλαιο. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια, σταθμοί κι οτιδήποτε άλλα δικαιολογητικά κι αποπροσανατολιστικά. Ή με το Κεφάλαιο ή με τον Εργάτη.

Διαπίστωση δεύτερη: Τα ίδια αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα και πολιτικές που ασκούνται στην Ελλάδα, ασκούνται κι ακολουθούνται σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, ανεξάρτητα αν βρίσκονται στην γκιλοτίνα των μνημονίων ή όχι. Σε όσες χώρες μπήκαν φυλακή τραπεζίτες, πολιτικοί κι άλλα φυντάνια, την ΚΑΘΟΛΙΚΗ Εξουσία την έχει και την ασκεί το μεγάλο Κεφάλαιο.

Διαπίστωση τρίτη: Η δυνατότητα που είχε αρκετές δεκαετίες το Κεφάλαιο να εξωραΐζει τη Σοσιαλδημοκρατία και να της επιτρέπει να διαχειρίζεται κυβερνητικές πολιτικές, εξαπατώντας το λαϊκό παράγοντα και να μειώνει τους κραδασμούς από τους αγώνες των εργαζομένων, δεν την έχει πλέον. Αποκαλύφθηκε ο ρόλος της στα μάτια των λαών και η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σ’ αυτήν και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, είναι από δυσδιάκριτη έως ανύπαρκτη. Με αρκετές διαφορές, αλλά και ομοιότητες ο νεοναζισμός βγήκε ξανά -με τις ευρωπαϊκές ευλογίες στην Ουκρανία- στο πολιτικό παιχνίδι. Ο σπιθαμιαίος Σαρκοζί κυνηγώντας την μπούργκα στις Γαλλίδες μουσουλμάνες έδωσε το πράσινο φως στο χριστιανικό φονταμενταλισμό και τους μετανάστες, που τους βομβάρδιζε τις πόλεις και τα χωριά κι αυτό δεν το πέρασε στο ντούκου η Λεπέν κι οι άλλοι ευρωπαίοι ακόλουθοί της.

Στην Ελλάδα, η αστική τάξη και τα υπερκαλοπληρωμένα τηλεοπτικά παπαγαλάκια της, προσπαθούν ν’ αποπροσανατολίσουν. Ευαγγελίζονται μια ανάπτυξη που θα συνεχίσει να νέμεται τα ματωμένα ‘πλεονάσματα’, αξιώνει νέα μέτρα υπέρ της μείωσης φορολογίας, μείωσης -έως απαλλαγής-των ασφαλιστικών εισφορών κ.α. Τα μέτρα ‘προστασίας’ των κοινωνικά ευπαθών ομάδων της κοινωνίας μας, που η ύπαρξή τους είναι αποτέλεσμα της απροκάλυπτης δράσης του καπιταλισμού που φτωχοποίησε τεράστιο αριθμό εργαζομένων με την ανεργία, τη μείωση μισθών και συντάξεων, τη μαύρη κι απλήρωτη εργασία, δε θα καλυφθούν από τον προϋπολογισμό, αλλά από όλους όσους μειώθηκαν οι μισθοί και συντάξεις τους προκειμένου να εξασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι τα μέτρα πρόκειται να διαιωνισθούν και αντί για αξιοπρεπή διαβίωση θα εξακολουθήσουν να μοιράζονται ‘ψίχουλα φτώχειας’ πληρωμένα από τους νεόπτωχους. Οι δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν προσφυγές στα αστικά δικαστήρια, είναι αποτέλεσμα των αγώνων των συνταξιούχων, με πρωτεργάτες τους κομμουνιστές, αλλά και των αγώνων του ταξικού εργατικού κινήματος. Κι αυτές τις αποφάσεις οι συριζανέληδες τις παρουσιάζουν σαν φιλολαϊκή πολιτική.

Απέναντι στο εγχώριο και διεθνές Κεφάλαιο που νέμεται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας και τον μόχθο εκατομμυρίων εργαζομένων, οι εργαζόμενοι ανεξάρτητα επιμέρους πολιτικές διαφορές, ΠΡΕΠΕΙ ν’ αντιτάξουν το δικό τους Μέτωπο, να οργανώσουν τους δικούς τους ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, να δυναμώσουν την πάλη τους ενάντια στα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, που είναι ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να ορθώσουν το δικό τους Σινικό τείχος ενάντια στον Καπιταλισμό, τους πολέμους του, που μόνο πτώματα -ζωντανά και νεκρά- δημιουργεί, φέρνει φτώχεια για τους Λαούς κι Υπερκέρδη για τους ελάχιστους κηφήνες.

Ρωμύλος Αυδής.