“Έγκλημα κατά της ανθρωπότητας η διάλυση της ΕΣΣΔ” δήλωσε ο Δημήτρης Χριστόφιας σε εκδήλωση της νεολαίας του ΚΚΡΟ
Παραμένει βέβαια το ερώτημα, πως πέρα από την τίμια νοσταλγία του σοσιαλιστικού παρελθόντος ή τον οραματισμό του στο μέλλον, τι κάνει κανείς έμπρακτα.
“Έγκλημα όχι μόνο κατά του σοβιετικού λαού, αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας”, χαρακτήρισε ο τέως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας την διάλυση της Σοβιετικής ένωσης, στα πλαίσια χαιρετισμού που απηύθυνε σε εκδήλωση του ΚΚΡΟ και της ΚΟΜΣΟΜΟΛ για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της νεολαίας των μπολσεβίκων στη Μόσχα. Υπενθύμισε επίσης τους ιστορικούς δεσμούς μεταξύ της ΚΟΜΣΟΜΟΛ και της κυπριακής ΕΔΟΝ, της νεολαίας του ΑΚΕΛ:
«Νιώθαμε πάντα ισότιμοι και ψηλαφούσαμε τον σεβασμό της ΚΟΜΣΟΜΟΛ και της ΚΜΟ, αλλά και την ολόπλευρη αλληλεγγύη τους στους αγώνες του κυπριακού λαού και της νεολαίας μας για λύτρωση από τα δεσμά της κατοχής και του ιμπεριαλισμού», ανέφερε.
Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνεια των δηλώσεων Χριστόφια, παρότι από μόνες τους σαφώς και δεν συνιστούν κάποια ιδιαίτερα ριζοσπαστική διαπίστωση. Εξάλλου συμφωνεί με αυτήν τουλάχιστον ο μισός ρωσικός πληθυσμός, αν κρίνει κανείς από τις έρευνες κοινής γνώμης που δημοσιεύονται κατά καιρούς, αλλά και ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν, οποίος το 2005 είχε χαρακτηρίσει τη διάλυση της ΕΣΣΔ “τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ου αιώνα”, ενώ στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας πριν λίγους μήνες είχε πει πως αν μπορούσε θα απέτρεπε τη διάλυσή της. Προφανώς δε θέλουμε να εξισώσουμε τις δυο δηλώσεις, παρά την ομοιότητα της διατύπωσής τους. Ο σημερινός πρόεδρος της Ρωσίας αντιμετωπίζει θετικά την σοβιετική κληρονομιά μόνο σε ψηφοθηρικά πλαίσια και κατά το δυνατόν απογυμνωμένη από το ιδεολογικό της περιεχόμενο. Σε καμία περίτπωση δηλαδή δε θα προσυπέγραφε την κατακλείδα του Χριστόφια στο χαιρετισμό του, πως το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι ο βάρβαρος και απάνθρωπος καπιταλισμός, αλλά ο σοσιαλισμός.
Παραμένει βέβαια το ερώτημα, πως πέρα από την τίμια νοσταλγία του σοσιαλιστικού παρελθόντος ή τον οραματισμό του στο μέλλον, τι κάνει κανείς έμπρακτα. Κι εκεί μπορεί κανείς να έχει τις ενστάσεις του.