Η ερωτική σχέση του Βαγγέλη Βουρτζούμη με τα δίχτυα…

Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ψαράδες, άλλοι αισθησιακές ταινίες σε θαλασσινά τοπία, κι άλλοι ποδοσφαιρικούς σέντερ-φορ. Δεν υπάρχει όμως τίποτα πιο πορωτικό από το “χλατς”, τον ήχο που βγάζει μια μπάλα μπάσκετ, πέφτοντας στο καλάθι. Και δεν υπάρχει κανείς παίκτης που να ανέπτυξε πιο ερωτική σχέση με το διχτάκι από το Βαγγέλη Βουρτζούμη, ακόμα και αν δε μιλάμε για σκοράρισμα.

Εντάξει, μπορεί ο Νίκος Γκάλης να είναι ο πρώτος σκόρερ, η μεγαλύτερη καλαθομηχανή που πέρασε ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα. Πόσους ευρωπαϊκούς τίτλους έχει όμως; Κανέναν. Ενώ ο Βουρτζούμης…

Βαγγέλης Βουρτζούμης: 3 ευρωπαϊκοί τίτλοι
Νίκος Γεωργαλής (Γκάλης): ολοστρόγγυλο μηδέν

Ποιος είναι αυτός δίπλα στο Βαγγέλη;

Ο Βαγγέλης Βουρτζούμης είναι ένα όνομα-μύθος, μια ένοχη απόλαυση, μια καλτ ανάμνηση, ένα μέγεθος που μόνο οι τίτλοι του μπορούν να περιγράψουν. Γεννήθηκε στην Αθήνα, σαν σήμερα στις 30 Οκτώβρη του 1969, όπου τον εντόπισαν οι κεραίες του Άρη, και τον έφεραν στη Θεσσαλονίκη, όπου έκανε το ντεμπούτο του στην Α1 το μακρινό 1988, σε ηλικία 19 ετών.

Θεωρούνταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του μπάσκετ και ένας από τους πιθανούς διαδόχους του Γκάλη, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται εκ των υστέρων αυτό με βάση την εξέλιξη που (δεν) είχε τελικά. Τότε όμως ήταν ανερχόμενο όνομα και μάλιστα είχε κερδίσει και το διαγωνισμό καρφωμάτων σε μια πολύ πρώιμη, πειραματική μορφή All Star Game, το 1990 στο κατάμεστο Αλεξάνδρειο, κάνοντας και την απαραίτητη ποζεριά (φιγούρα) με τα παιδάκια ως “φυσικό εμπόδιο”. Ποιος Τζόρνταν και ιστορίες…

Πήρε τρία πρωταθλήματα με τους κίτρινους, προλαβαίνοντας τα τελευταία χρόνια της αυτοκρατορίας, αλλά και τα πρώτα “πέτρινα χρόνια” της παρακμής, όπου ήρθε όμως και ο πολυπόθητος ευρωπαϊκός τίτλος για τον Άρη -κι ας μην ήταν το Πρωταθλητριών που είχαν ονειρευτεί. Την πρώτη χρονιά χωρίς τον Γκάλη, με αρχηγό το Γιαννάκη και υπαρχηγό τον (μπι)Ρόι Τάρπλεϊ, ο Άρης νίκησε την Εφές Πίλσεν στον τελικό με τα χειρότερα επεισόδια και το χαμηλότερο σκορ στην ιστορία των ευρωπαϊκών κυπέλλων (50-48), δείγμα του άγχους που είχαν για αυτό το τρόπαιο. Ο Βουρτζούμης ήταν μέλος εκείνης της ομάδας και το τέλος της επεισοδιακής βραδιάς τον βρήκε να κόβει -καταπώς προστάζει το έθιμο- το διχτάκι της μπασκέτας και να ξεκινάει την απίθανη ευρωπαϊκή συλλογή του.

Το 95′ ο Βουρτζούμης πήρε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, όπου δε βρήκε μεγάλο χρόνο συμμετοχής, συνέχισε όμως να εμπλουτίζει την τροπαιοθήκη του. Έζησε το τέλος των πράσινων “πέτρινων χρόνων” ξηρασίας, χωρίς πρωτάθλημα, το 1998, στην τελευταία του χρονιά στο τριφύλλι, ενώ ενδιάμεσα είχε κατακτήσει στο Παρίσι το Κύπελλο Πρωταθλητριών με την αρμάδα του Ντομινίκ, στην πρώτη φορά που μια ελληνική ομάδα κατάφερε να φτάσει στη βρύση και να πιει νερό από το “ιερό δισκοπότηρο” του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Φυσικά το γιόρτασε δεόντως, σκαρφαλώνοντας στην μπασκέτα για να κρατήσει το διχτάκι, καταπώς προστάζει το μπασκετικό έθιμο.

Η συνέχεια της καριέρας του γράφτηκε στη Νήαρ Ηστ και το Μαρούσι, όπου τον περίμενε ακόμα ένας ευρωπαϊκός τίτλος (κι ακόμα ένα διχτάκι), το Κύπελλο Σαπόρτα, στο δραματικό τελικό με τη Σαλόν.

Όπως καταλαβαίνετε, το μπασκετικό έθιμο πρόσταζε…

Και βασικά το μπασκετικό έθιμο δεν αφορά πλέον το διχτάκι, αλλά το Βαγγέλη Βουρτζούμη ως αυτόνομη μπασκετική προσωπικότητα. Που μπορεί ποτέ να μην έλαμψε τελικά μες στα γήπεδα με το μπάσκετ που έπαιξε -κι ας ήταν πολλά υποσχόμενος- αλλά για αυτές τις μοναδικές στιγμές, που θέλοντας και μη, τις θυμόμαστε όλοι, και τον έχουμε συνδέσει με τέτοιους τίτλους (ακόμα κι ένα διηπειρωτικό με τον ΠΑΟ).

Κι αν κάποιος έχει αντιρρήσεις πως ο Βαγγέλης Βουρτζούμης έχει τη μεγαλύτερη καριέρα από κάθε άλλον Έλληνα μπασκετμπολίστα, αρκεί να αναφέρουμε πως συνεχίζει ακόμα να παίζει μπάσκετ. Το σχετικό λήμμα της Βικιπαίδεια μπορεί να σταματά την καταγραφή στο μακρινό 2002 στον ΚΑΟΔ, αλλά ο Βουρτζούμης συνέχισε στις μικρότερες κατηγορίες και η τελευταία είδηση που τον αφορούσε προσωπικά ήταν ότι υπέγραψε συμβόλαιο στον Άρη Αμφίκλειας, στα 49 του χρόνια, όπου μπορεί να κλείσει τον κύκλο που ξεκίνησε κάποτε σε έναν άλλο Άρη. Αν και όπως λέει ο ίδιος, ακόμα δεν έχει σκοτώσει τον παίκτη μέσα του…

Ούτε και την Άννα Παναγιωταρέα ίσως που έχει μπει ως πνεύμα στο αγέραστο μαλλί του…