«Δεν καταλαβαίνω ρε…δεν καταλαβαίνω!»

Οι γύρω στα 35, τις χρυσές εποχές μετά το τιρινίνι και αφού επικράτησε παροξυσμός με το μπάσκετ, τον Γκάλη, το Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά, μπορεί κάπου να είχαν ακούσει τη γυναικεία ομάδα του Σπόρτινγκ και την Άννυ Κωνσταντινίδου. Ο Σπόρτινγκ έκανε πορείες στην Ευρώπη φτάνοντας στα final 4 όπου συνήθως τον σταματούσε κάποια ομάδα του σοσιαλιστικού μπλοκ. Οι ομάδες της ΕΣΣΔ και της Βουλγαρίας ήταν οι κορυφαίες του γυναικείου μπάσκετ χάρη στην ανάπτυξη του γυναικείου αθλητισμού σε αυτές τις χώρες. Η Άννυ Κωνσταντινίδου έβαζε πάντα 40άρες, ήταν μια ομάδα μόνη της, χαρακτηριζόταν γυναικείος Γκάλης, αλλά ποτέ δεν έλαβε την αναγνώριση που άξιζε.

Τα χρόνια πέρασαν, το γυναικείο μπάσκετ βρισκόταν στην αφάνεια με ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως τις ευρωπαϊκές πορείες Αθηναϊκού), υποδομές δεν υπήρχαν, βοήθεια από την πολιτεία πουθενά, χορηγοί ούτε για πλάκα αφού το προϊόν δεν πουλούσε. Στα μονόστηλα των εφημερίδων μπορούσες να διαβάσεις για την πορεία μιας παίχτριας που έκανε το βήμα και πήγε στο WNBA (το γυναικείο ΝΒΑ). Το όνομά της Εβίνα Μάλτση, κι η πορεία της κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής, αλλά φυσικά χωρίς καμία αναγνώριση γιατί έλα μωρέ ποια παίζει μπάσκετ, θέαμα δεν υπάρχει, η κουλή με την κουτσή παίζουν κλπ.

Και ξαφνικά έρχεται το γυναικείο Ευρωμπάσκετ του 2017. Λίγοι ήξεραν την ύπαρξή του, ακόμα λιγότεροι ότι συμμετέχει η Ελλάδα και ελάχιστοι ήξεραν πάνω από 2 παίχτριες. Αλλά η Ελλάδα αρχίζει και νικά. Και μάλιστα όχι τυχαίες ομάδες. Νικά τις πρωταθλήτριες του 2015, και του 2011, τη δευτεραθλήτρια του 2013. Και αρχίζουμε και μαθαίνουμε και τις παίχτριες. Είναι αυτή η δεν καταλαβαίνω ρε, η άλλη η ψηλή του Φασούλα και μια ξανθιά που εντάξει ωραίο μωρό (γιατί αυτό είναι το μέσο επίπεδο του φιλάθλου που είδε πρώτη φορά γυναικείο μπάσκετ). Και έχει ως πρωταγωνίστρια τη Μάλτση που στα 39 της μοιάζει έτοιμη να παίξει στους ανδρικούς τελικούς της Α1. Και ξαφνικά βρήκαμε το νέο θηλυκό Γκάλη ή Σπανούλη ή Διαμαντίδη. Αλλά στην πραγματικότητα δε συγκρίνεται με κανέναν γιατί τηρουμένων των αναλογιών έχει κάνει πιο σημαντικά πράγματα. Και σκέφτεται τη συμμετοχή σε παγκόσμιο στα 40 της γιατί απλά μπορεί και το κέρδισε. Όχι σαν τους διεθνείς της Ανδρών, που… “καλά αυτοί σταμάτησαν νωρίς…”

Από την ανυπαρξία λοιπόν, βρεθήκαμε στις συνεντεύξεις, στα συγχαρητήρια από την πολιτική ηγεσία και την ομοσπονδία που μέχρι προχθές απλά αδιαφορούσαν και τώρα κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Ή μάλλον το κόκκινο χαλί που ετοιμάζονται να στήσουν για τη θριαμβευτική υποδοχή.

Κλείνοντας ας μην ευχηθούμε απλώς καλή επιτυχία, αυτή έχει ήδη έρθει. Απλά και μόνο τιρινινι τιρινινινι όπως τραγουδούσαν κι οι ίδιες, μετά τη νίκη επί της Τουρκίας.

Περιμένουμε και ρεπορτάζ της ΕΡΤ για τα κορίτσια που εκτός από μαθηματικά τελικά ξέρουν και καλό μπάσκετ. Πόσες αδιανόητες ικανότητες πια.

Μ.Κ.