Άδωνις Γεωργιάδης – Όση ώρα μιλάω, εσείς εκφασίζεστε…

Απ’όλα τα μπουμπούκια που μας κληροδότησε ο Γιώργος Καρατζαφέρης,  προτού ο ίδιος και το κόμμα του παραδοθούν στην πολιτική λήθη, ο «μπουμπούκος», κατά κόσμον Άδωνις Γεωργιάδης είναι εκείνο που έχουμε τις περισσότερες πιθανότητες να πέσουμε πάνω του σχεδόν οποιαδήποτε ώρα της μέρας σε κάποιο πάνελ. Πολλοί στέκονται στην τσιριχτή του φωνή και στις απιθανότητες που λέει στο ακροατήριό του για να τον βγάλουν μειωμένης ευφυΐας, στην πραγματικότητα όμως η πορεία του απέδειξε ότι, αν μη τι άλλο, ήξερε πολύ καλά να χειρίζεται την (πολιτική) βλακεία του ακροατηρίου του και κυρίως το θυμικό του. Εξάλλου, ο φασισμός δυστυχώς ή ευτυχώς, μόνο θέμα IQ και παιδείας γενικά κι αόριστα δεν είναι.

Ο Άδωνις – Σπυρίδων Γεωργιάδης λοιπόν, γεννήθηκε στις 6 Νοέμβρη στην Αθήνα το 1972 κι η οικογένειά του κατάγεται από τη Φλώρινα. Μεγάλωσε στην Εκάλη και σπούδασε στο Ιστορικό – Αρχαιολογικό του ΕΚΠΑ, απ’όπου αποφοίτησε μετά από 12 έτη. Ο λάβρος αυτός επικριτής των «αιώνιων φοιτητών» κάνει μια εξαίρεση για τον εαυτό του, επικαλούμενος τον πρόωρο θάνατο των δικών του που τον οδήγησαν στο να αναλάβει από νωρίς τον εκδοτικό οίκο της οικογένειας, που ως γνωστόν διατηρεί ως σήμερα, σε αντίθεση με τους αναρχοκομμουνιστές ρεμπεσκέδες που τρώνε τα λεφτά του μπαμπά τους.

Μέλος της ΔΑΠ και αργότερα των «Νέων Οριζόντων», της νεολαίας της ΠΟΛ.ΑΝ του Σαμαρά δηλαδή, ο Γεωργιάδης  άρχισε να χτίζει το κοινό του, μέσω των εκδόσεών του, αλλά κυρίως μέσω  «ελληνοκεντρικών» εκπομπών προώθησης του οίκου του σε μικρά κανάλια, όταν ακόμα τίποτε δεν έδειχνε ότι θα ξεπερνούσε κατά πολύ τους συνηθισμένους ελλαδέμπορες τις μικρής οθόνης, που εκείνη την περίοδο ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια. Χαρακτηριστικό είναι το σχεδόν «συγκινητικό» στιγμιότυπό του με τον γνωστό ναζί Κώστα Πλεύρη πάνω από 20 χρόνια πριν:

Οι επαφές του με τον Κώστα Πλεύρη μπορεί να ήταν χρήσιμες για το πολιτικό του ξεκίνημα λίγα χρόνια μετά, τον ανάγκασαν όμως να προβεί σε επανειλημμένα “απεταξάμην” όταν μπήκε στη ΝΔ, κυρίως με αφορμή το διαβόητο αντισημιτικό πόνημα του Πλεύρη “Εβραίοι, όλη η αλήθεια”. Ο ίδιος -παρά τους μετέπειτα ισχυρισμούς του- διαφήμιζε ενθουσιωδώς αυτό το βιβλίο στο οποίο όπως ισχυριζόταν, ο συγγραφέας “ξεπέρασε τον εαυτό του”, ενώ είχε καταθέσει και υπέρ του ναζί όταν εκείνος είχε κάνει μήνυση στο ΚΙΣ.

Πέραν όμως από την υποστήριξη σεσημασμένων αντισημιτών, είχε και ο ίδιος υιοθετήσει τις συνωμοσιολογίες αυτών ακριβώς των απόψεων, όταν σε συνέντευξή του το 2007  δήλωνε ότι «ακόμα κι αν είναι πλαστά, τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» εφαρμόζονται πλήρως» και ότι «οι Εβραίοι κάνουν τη δουλειά τους τόσο καλά ώστε σήμερα μπορούν και ελέγχουν σε ποσοστό 80% τουλάχιστον την αμερικανική εξωτερική πολιτική, ενώ οι ίδιοι είναι ένα έθνος ολίγων εκατομμυρίων».

Η προσχώρησή του στη ΝΔ και κυρίως η διεκδίκηση της προεδρίας του κόμματος σήμανε και την προσπάθεια αποκήρυξης του παρελθόντος, αρχικά με δηλώσεις του στο Νϊκο Χατζηνικολάου το 2015 «Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος της πολιτικής μου καριέρας μέχρι σήμερα, ήταν η εμπλοκή μου με το βιβλίο του Πλεύρη για τους Εβραίους» και στη συνέχεια παίρνοντας σβάρνα μνημεία ολοκαυτώματος και βανδαλισμένα εβραϊκά νεκροταφεία, διερωτώμενος “γιατί”:

Πέρσι μάλιστα ζήτησε και δημόσια συγγνώμη από τον εβραϊκό λαό για τις συναναστροφές του με αντισημίτες και ιδίως για τη στήριξη και προώθηση του “υβριστικού” βιβλίου του Πλεύρη, επικαλούμενος…άγνοια, αφού δήλωσε ότι -καίτοι απόφοιτος ιστορικού – αρχαιολογικού – μόλις τα τελευταία χρόνια είχε μάθει πολλά για την ιστορία του εβραϊκού λαού στην Ελλάδα και διεθνώς. Δεν είχε βέβαια την ίδια θέρμη να αποκηρύξει την ιδιόχειρη αφιέρωση που του είχε κάνει το 2005 ο αρχιπραξικοπηματίας Στυλιανός Παττακός, λέγοντας πως αφενός μια αφιέρωση δε σημαίνει πολιτικές σχέσεις, εξωραΐζοντας αφετέρου τον ακόμα ζωντανό τότε χουνταίο, αφού εκθείασε το “ιστορικό ενδιαφέρον” των βιβλίων του τελευταίου. 

Η – λιγότερο ή περισσότερο φανερή – εξύμνηση της χούντας ήταν εξάλλου βασικό χαρακτηριστικό του πολιτικού μορφώματος που τον ανέδειξε, του ΛΑΟΣ δηλαδή, ενώ παραδοσιακά και το τωρινό του κόμμα στέγαζε νοσταλγούς της επταετίας. Όντας από το 2003 στο κόμμα του Καρατζαφέρη, εκλέχτηκε βουλευτής το 2007 και το 2009, χάρη και στην τεράστια τηλεοπτική προβολή του, όχι πια από περιθωριακούς σταθμούς, αλλά από τα μεγαλύτερα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας. Τα επόμενα χρόνια άρχισαν να ακούγονται ολοένα και συχνότερα φωνές για μεταγραφή του στη ΝΔ, τις οποίες ο ίδιος τότε φρόντιζε να αποδίδει σε επήρεια ψυχοφαρμάκων ή ναρκωτικών:

Ανάλογα κολακευτικές ήταν και οι δηλώσεις του για τη ΝΔ (ντροπή της δεξιάς, κλέφτες και ψεύτες όπως και το ΠΑΣΟΚ) για τον ίδιο το Σαμαρά, και κυρίως για τον Προκόπη Παυλόπουλο, από τον οποίο και ζήτησε δημόσια συγγνώμη, πριν ο τελευταίος περιπέσει σε δυσμένεια εντός ΝΔ, ως οιονεί “Συριζαίος”.

Έδωσε εξετάσεις στην αστική τάξη και ιδίως στους εφοπλιστές ως υφυπουργός Ναυτιλίας στην κυβέρνηση Παπαδήμου (συγκυβερνώντας και με τους δύο “ψεύτες και κλέφτες”), αίροντας μεταξύ άλλων το καμποτάζ, δηλαδή το δικαίωμα εκτέλεσης κρουαζιέρας μόνο σε πλοία που φέρουν την εθνική σημαία, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για τα ήδη κουτσουρεμένα δικαιώματα των ντόπιων ναυτεργατών. Η νέα -ντεμέκ αντιμνημονιακή – κωλοτούμπα Καρατζαφέρη ήταν η αφορμή που ζητούσε ο Γεωργιάδης – όπως και ο Μάκης Βορίδης, έτερο μεγάλο πουλέν του ΛΑΟΣ – για να προβεί στην πολιτική πατροκτονία που του επέτρεψε να διαβεί το κατώφλι της ΝΔ. Προβάλλοντας ως ηρωϊκή θυσία το γεγονός ότι παραιτήθηκε από τη βουλευτική του έδρα για κάτι μήνες ως τις διπλές εκλογές του ’12, και αξιοποιώντας για μια ακόμα φορά το στρατό ανιδιοτελών διαδικτυακών ακολούθων (αποτελώντας πραγματικό πρωτοπόρο στον τομέα) συνέχισε να εκλέγεται ανελλιπώς στις επόμενες μετρήσεις. Επί κυβέρνησης Σαμαρά ανέλαβε το νευραλγικό υπουργείο υγείας, όπου εφάρμοσε με ζήλο τις μνημονιακές πολιτικές αποσάθρωσης της δημόσιας περίθαλψης, προκαλώντας σάλο με δήλωσή του ότι “ο καρκίνος δεν είναι επείγον περιστατικό”, σπεύδοντας κατά τη γνωστή λεβέντικη τακτική του να τα αποδώσει όλα σε “μεταφραστικό λάθος” της Washington Post. Την ίδια περίοδο τελειοποίησε την αντιπολίτευσή του στο…Μαδούρο (πρακτική που για κάποιο μυστήριο λόγο στη ΝΔ εξακολουθούν να θεωρούν ακόμα και μετά το 2015 ότι αποτελεί υπερόπλο τους κατά του Σύριζα), χαρίζοντας μας μια από τις πιο χαρακτηριστικές του ατάκες:

Το Σεπτέμβρη του 2015 κατήλθε υποψήφιος πρόεδρος της ΝΔ, έτοιμος να διαθέσει την επιρροή του, που στον α’ γύρο κυμάνθηκε γύρω στο 11%, σε όποιον του έταξε τα περισσότερα του φάνηκε στιβαρότερος ηγέτης για την επόμενη μέρα, εν προκειμένω τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που ανταπέδωσε διορίζοντάς τον αντιπρόεδρο της ΝΔ λίγους μήνες μετά. Η εντονότατη παρουσία του ίδιου και τον απόψεών του στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης κάνει κάποιους να μιλούν για “αδωνοποίηση” της ΝΔ, στην πραγματικότητα όμως, η προσωπική επιρροή του Αδώνιδος δε θα ήταν η ίδια, αν δεν αντανακλούσε μια συνολική δεξιά μετατόπιση, όχι μόνο της ΝΔ, αλλά πρακτικά του συνόλου του αστικού πολιτικού φάσματος.

Τον τελευταίο καιρό ο Άδωνις βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας όχι μόνο χάρη στο μόνιμο μιντιακό του στασίδι, αλλά και εξαιτίας της εμπλοκής του ονόματός του στις υποθέσεις του Ερρίκος Ντυνάν, με το όνομά του να αναφέρεται στο πρόσφατο πόρισμα του Σύριζα, χωρίς πάντως να καταλογίζονται ποινικές ευθύνες στον οποιονδήποτε, όπως και σε εκείνες του ΚΕΕΛΠΝΟ και της Novartis, που βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Για την υπόθεση Novartis μάλιστα, μετέβη και για εξεύρεση δικηγόρου στην Αμερική, όπου μας χάρισε έξοχες σέλφι πλάι σε γραφεία, κτίρια, αλλά και κάτω από κάδρο του Τραμπ, το οποίο φυσικά αποτελεί ένθερμο υποστηρικτή:

Στείλε σε παρακαλώ, ένα σου σημάδι μόνο…

Καρπός του ταξιδιού του φαίνεται πως ήταν το περίφημο εξώδικό του στην εταιρεία, με την οποία ζητάει 5 εκ. αν η τελευταία δε διαψεύσει ότι έχει δωροδοκήσει τον αντιπρόεδρο, κάτι που μέχρι στιγμής δεν έχει κάνει, κρατώντας μας με κομμένη την ανάσα.

Η χθεσινή πάντως ήταν δικαίως μια μέρα χαλάρωσης για τον ακάματο πολιτικό, που γιόρτασε τα γενέθλιά του με τους συνεργάτες του να του προσφέρουν μια τούρτα που έφερε την εικόνα ενός μιμιδίου (meme), το οποίο κυκλοφορεί εδώ και κάποια χρόνια στα ελληνικά ίντερνετς με τη διασταύρωση Άδωνι -Τσε Γκεβάρα. H(e)sta la victoria siempre…

Ξεχωριστής μνείας χρήζει η προσφορά του Γεωργιάδη στην παιδεία και τον πολιτισμό, τόσο με το συγγραφικό του έργο, με αριστούργημά του “Ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα”, όπου κατατροπώνει όσους βγάζουν ντιντήδες τους βαρβάτους αρχαίους ημών, όσο και με το εκπαιδευτήριο “Ελληνική Αγωγή”. Πρόσφατα η ελληνολατρική αυτή Μέκκα βρέθηκε στο στόχαστρο κακεντρεχών κριτικών, αναγκάζοντας μετά από κάποιες ταλαντεύσεις το βουλευτή να απολύσει καθηγήτριά του, επειδή είπε αυτονόητες αλήθειες, όπως ότι αρία φυλή είναι μόνο η ελληνική, που υπάρχει από τον καιρό του πρωτανθρώπου εδώ και 13 εκ. χρόνια. Σοκαρισμένος που ανακάλυψε εκ των υστέρων αντισημιτικές δηλώσεις της συνεργάτιδας (γιατί οι άλλες για τον άριο πρωτάνθρωπο ήταν απλώς μειοψηφικές μεταξύ της επιστημονικής κοινότητας όπως ισχυρίστηκε στο φβ)που κάποτε διαφήμιζε από την εκπομπή του, δεν του έμενε παρά να λύσει τη συνεργασία του μαζί της.

Κλείνουμε με μια all-time classic στιχομυθία μεταξύ του “γεννημένου αντικομμουνιστή” Αδώνιδος και του αδελφού του, όπου βέβαια ο Λεωνίδας Γεωργιάδης βγάζει τελικά την κορυφαία ατάκα, μόνο όμως χάρη στην αριστοτεχνική πάσα του πρώτου. Θα τους σκοτώσουμε δηλαδή: