Οι τρεις δεκαετίες ήταν η αρχή

Στα 20 του ο Λιονέλ Μέσι είχε πετύχει πράγματα που άλλοι ποδοσφαιριστές δεν τα ονειρεύονταν για όλη τους την καριέρα. Κι όχι, Τζιανλουίτζι Μπουφόν, δεν εννοώ την κούπα με τα μεγάλα αυτιά. Εννοώ πχ το σπουδαίο γκολ αλά Μαραντόνα, στο Μεξικό με τους Άγγλους, που πέτυχε. Τι εννοείς Τζιανλουίτζι ποιο από τα δύο; Και τα δύο. Και το χέρι και το πόδι του θεού, με διαφορά λίγων ημερών μεταξύ τους (πρώτα εναντίον της Χετάφε και μετά εναντίον της Εσπανιόλ).

Τότε που η Marca τον βάφτισε Messidona κι οι πλέον δύσπιστοι πείστηκαν για τον ερχομό του διαδόχου. Ή μάλλον του Μεσσία, κάτι σαν Δευτέρα Παρουσία, με τον προφήτη Ροναλτίνιο να προαναγγέλλει τον ερχομό Του -και τον Γκουαρδιόλα σε ρόλο Σαλώμης να τον τρώει, για να βρει χώρο να ανοίξει τα φτερά του ο πραγματικός Μεσσι-ας. Τότε που ακόμα τα πήγαινε καλά με τις μικρές εθνικές των Αργεντίνων.

Στα 30 του ο Μέσι έχει κάνει πράγματα και θαύματα (πιο εντυπωσιακά από αυτό της Κανά) που ίσως κανείς άλλος δεν έχει πετύχει στην ιστορία του αθλήματος. Κατάφερε ακόμα και να πάθει Κριστιάνο Ρονάλντο (στη χώρα μας το λέμε “κλαρινογαμπρός”), με βαμμένο ξανθό μαλλί, τατουάζ μανίκι και μουσάκι. Είναι όμως αναμφισβήτητο: κανείς δε σουτάρει, σκοράρει, πασάρει, ντριμπλάρει, καλύτερα και ταχύτερα από αυτόν το μικρό διάβολο -ή ίσως Μεσσία, ή ίσως εκπεσόντα άγγελο, που έπεσε στη γη, για να μαγέψει τους φιλάθλους.

Ο (θε)άνθρωπος τα έχει κάνει και τα έχει πάρει όλα.

Όλα; Όχι. Γιατί ένα μικρό -ή μάλλον όχι και τόσο μικρό- κύπελλο συνεχίζει να του αντιστέκεται. Ένα Μουντιάλ, μια διάκριση με την εθνική ομάδα, ένας μεγάλος κερδισμένος τελικός με την Αργεντινή. Κι αν δεν τα καταφέρει ούτε του χρόνου στη Ρωσία, που θα είναι στα 31 του πια, οι ελπίδες του να το πετύχει λιγοστεύουν δραματικά.

Έτσι, για να μείνει ένα κενό και να χαίρονται οι φανατικοί του Diego πως κανείς δεν είναι σαν αυτόν. Ή απλώς για να υπάρχει μια ατέλεια και να υπογραμμίζει την τελειότητα του καλύτερου ποδοσφαιριστή της εποχής μας -και όχι μόνο.