Θέατρο τη Δευτέρα: «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Γράφτηκε το 1978 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την ίδια χρονιά στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Τέσσερις δεκαετίες μετά το πρώτο του ανέβασμα, το έργο παραμένει επίκαιρο καθώς καυτηριάζει τους ανελέητους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού με μοναδικό τρόπο…
Το έργο «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» ανήκει στα πιο σημαντικά έργα της ελληνικής μεταπολιτευτικής δραματουργίας και φέρει την υπογραφή του Πατριάρχη του ελληνικού θεάτρου, Ιάκωβου Καμπανέλλη. Γράφτηκε το 1978 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την ίδια χρονιά στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Τέσσερις δεκαετίες μετά το πρώτο του ανέβασμα, το έργο παραμένει επίκαιρο καθώς καυτηριάζει τους ανελέητους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού με μοναδικό τρόπο…
Ο Τίμος Περλέγκας στα «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Λίγα λόγια για το έργο, όπως τα έγραψε ο ίδιος ο συγγραφέας: «…Τα εφτά αδέρφια, γυναίκες κι άντρες, κληρονόμοι μιας μεγάλης βιομηχανικής επιχείρησης, ζουν κάτω από την τυραννική αθανασία ενός εφτάψυχου πατέρα, που μολονότι είναι σε μόνιμη αφασία, διατηρεί το 51% των μετοχών, κρατώντας έτσι τους διαδόχους του σε άγνοια για τη μελλοντική υπόσταση του καθενός μέσα στην εταιρεία. Ανελέητες ραδιουργίες και λυσσαλέοι καβγάδες γίνονται συνέχεια ανάμεσά τους, με στόχο την εξασφάλιση του πόστου ηγεσίας. Στην πιο άγρια απ’ τις μεταξύ τους διαμάχες και ενώ έχουν φτάσει στη με όλα τα μέσα αλληλοεξουθένωση, διαπιστώνουν, σε απόγνωση, ότι κυνηγούν μια “τελειωμένη” υπόθεση, επενδύουν σε ένα μέλλον που δεν το ορίζουν…». (Απόσπασμα από το σημείωμα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, 1978).
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
